Ontkenning van de dood 1

Wij leven in een maatschappij die erop gericht is om de dood te ontkennen. Dit zou wel eens de reden kunnen zijn dat zoveel mensen zich op het moment dat ze zelf bezig zijn dood te gaan zo schuldig en in de war voelen. Net als over seks is er over de dood altijd gesproken achter gesloten deuren. We voelen ons schuldig over het feit dat we sterven, omdat we eigenlijk ook niet precies weten hoe we moeten leven. De manier waarop we geleefd hebben, de manier waarop we tegen het leven aankeken, bepaalt de manier waarop we sterven. Mensen uit een zogenaamde 'materieel ingestelde maatschappij', wier technologie heeft bewerkstelligd dat de nadruk op het materiële vlak kwam te liggen, waardoor ze minder gericht zijn op het louter overleven, en die hun eigenwaarde afmeten aan hun bezit, zijn waarschijnlijk meer geneigd om zich met het lichaam te identificeren. Onze maatschappij besteeds jaarlijks miljoenen aan cosmetica, corsetten, toupetjes, face lifts en kleurspoelingen, waardoor de les die we zouden kunnen leren uit het feit dat ons lichaam in verval raakt, steeds verder op de achtergrond wordt gedrongen. Het is toch eigenlijk belachelijk dat in een land als Amerika jaarlijks meer dan vierhonderd miljoen dollar wordt besteed aan vermageringsdiëten en andere methoden om af te slanken, terwijl verhongeren een van de grootste plagen is waardoor de wereld wordt geteisterd. Stephen Livine.

Warme groet Jeltje