de dorstige geest afsluiting.

Waar bewustzijn is, daar is sprake van een 'ik' dat ervaart. Wanneer bewustzijn horen aanraakt, horen we. Wanneer het zien aanraakt, zien we. Wanneer het het tastgevoel aanraakt, voelen we. Wanneer bewustzijn contact maakt met een zintuiglijk object, zeggen we dat we die zintuiglijke ervaring hebben. Zonder dat contact, zal er geen ervaring zijn. Wanneer er nu begeerte is in onze geest, trekt dit uitgestrekte bewustzijn zich samen rond die gedachte of dat gevoel, en verdwijnt onze aangeboren ruimtelijkheid uit ons blikveld. Of het nu de gedachte aan een appel is, of een gevoel van angst, de geest implodeert, en verzegelt zich hermetisch rond dat bepaalde object, en de ervaring van de uitgestrektheid van het natuurlijk bewustzijn is verloren. Dit proces wordt identificatie genoemd. Wanneer het uitgestrekte 'ik' samengetrokken wordt tot een bepaald object in de geest, dan verwarren we die gedachte of dat gevoel met 'ik'. Het is deze staat van identificatie met de inhouden van het bewustzijn die leidt tot de idee dat het bewustzijn 'ik' is. Onze zelfervaring bestaat grotendeels uit dergelijke grauwe schijnzekerheden van een geïmplodeerd bewustzijn. Al het immer wisselende stromen en de immensheid van het oorspronkelijk bewustzijn is verloren geraakt en dat ene begeerte-object, in die dorst, in die luchtspiegeling. Niet in staat tot het maken van onderscheid tussen het object van bewustzijn en bewustzijn zelf, beschouwen we alle bewustzijnsinhouden als behorend tot 'ons', als 'ons'. Begeerte is als een wolk in het Bewustzijn. Het overschaduwt onze werkelijke natuur. Stephen Levine

warme groet Jeltje