afscheid

Als we onze kinderen opvoeden tot 'goede volwassenen', maar ze blijken er later net zo weinig van te snappen als wijzelf, en als we ons daar dan tegen afzetten, verliezen we dan niet grotendeels het contact met hen? Hoe zou je je voelen, als je over een jaar een blik in een doodskist zou werpen en degene van wie je hield zou daar liggen? Als de band tussen jou en degene van wie je houdt niet liefdevol werd onderhouden, blijf je zitten met het gevoel dat er iets onherroepelijks kapot is gegaan, dat je elkaar niet nader bent gekomen, dat er iets 'onafgemaakt' is blijven liggen, en daardoor blijf je achter met schuldgevoelens en een gevoel van grote verwarring. Maar als je schoon schip hebt gemaakt, als je je vanuit een gevoel van liefde volledig hebt open gesteld voor alle gevoelens die bij een vriendschap of een relatie horen, dan houd je daar een gevoel van totaliteit, van volledigheid aan over. De meeste vriendschappen zijn zo oppervlakkig omdat we zo veel van onszelf ontkennen. Maar hoe kun je jezelf in vredesnaam voor elkaar openstellen, als je steeds probeert om de schijn hoog te houden. Hoe kun je heel worden, als je alleen maar net doet of je heel bent? Als je je vriendschappen één voor één onder de loep neemt, hoe hard denk je dan dat je aan elk van die vriendschappen zult moeten werken vóór je zonder hartzeer afscheid kunt nemen? Hoe onvolledig, hoe summier ben je in die contacten gebleven? Hoe vaak heb je je om de een of andere reden niet voor je beste vrienden opengesteld? Stephen Levine Warme groet Jeltje