verloren 1

Voortdurend trekt de geest zich samen rond zijn inhouden. Onophoudelijk identificeren we onszelf met wat in ons bewustzijn rondzwerft, zelden herkennen we onze ware natuur. In plaats daarvan strompelen we van luchtspiegeling naar luchtspiegeling, van bewustzijnsmoment naar bewustzijnsmoment, verloren in gevoeles van 'Ik ben deze begeerte, ik ben dit bewustzijn, ik ben deze dorst'. De ervaring van het verliezen door de geest van zijn inherente uitgestrektheid noemen we lijden. Het gevoel van zwaarte, de isolatie die we ervaren in sterke begeerten of intense emoties. Wanneer we verloren raken, en een object vereenzelvigen met 'mijzelf', dan wordt dat onze overheersende werkelijkheid. Het is het verloren raken van de context dat de pijn in onze levens veroorzaakt, dat het gevoel van verwarring en verbijstering veroorzaakt dat we zo vaak ervaren. We weten niet wie we zijn of waar we heengaan, omdat onze hele wereld dan uit bewustzijnsinhouden bestaat. Voortdurend zijn we gevangen in gedachten, voorstellingen, angst, en begeerten, zelden ervaren we de diepte van het Bewustzijn dat elk object in helderheid en vredelievendheid tegemoettreedt, zonder verlangens. zonder doelstellingen. Wanneer we een poging doen om aan de verlangens van het bewustzijn tegemoet te komen, ontdekken we dat zelfs de objecten van onze begeerte niet ontsnappen aan de wet der verandering. Bevrediging is slechts een kort leven beschoren. Het object van de begeerte vervalt, lost op en verdwijnt. Soms in een paar jaar, soms in één enkele seconde. En wij blijven achter met een onvervulde leegte. Een leven dat voortgestuwd wordt door begeerte, een leven samengeperst tot de dorst van de geest, bewaart zelden de uitgestrektheid van het zuivere Zijn. Het zuivere Bewustzijn dat niets wenst, dat nergens naar streeft, dat simpelweg de vorm aanneemt van wat zich ook aandient binnen zijn natuurlijke uitgestrektheid. Stephen Levine

Warme roet Jeltje