niet meer uitstellen.

Onlangs maakte een stralende, eenendertigjarige vrouw met een hersentumor mij deelgenoot van haar gevoelens. Ze zei: "Je hebt geen ogenblik meer te verliezen, je moet iedereen meteen vertellen hoeveel je van ze houdt. Op een bepaalde manier voel ik me nu vrijer dan ooit om uitdrukking te geven aan mijn gevoelens van liefde. Mijn hele leven lang heb ik al tegen mensen willen zeggen hoeveel ik van ze hield, maar ik kon het gewoon niet. Ik voelde me kwetsbaar en ik was bang. Bang dat ze niet naar me zouden luisteren. Het was net of het nooit het goede moment was. Maar nu heb ik het gevoel dat ik geen moment meer heb te verliezen." Het is geen kwestie van een koehandeltje meer, maar alleen van liefhebben. We moeten ontzettend veel consideratie met onszelf hebben en het gevoel zien los te laten dat 'onze onvolmaaktheden ons tot de grootste spoed manen'. Ons is steeds maar weer voorgehouden dat we ons moeten afsluiten en onszelf tegen van alles en nog wat moeten wapenen. Dat we een bepaald beeld van onszelf in stand moeten houden, dat voortdurend de wereld die we waarnemen bepaalt. We komen maar zelden dichtbij de waarheid, omdat we een barriere hebben opgeworpen, die we krampachtig in stand houden, omdat we ons voortdurend mooier voordoen dan we zijn, en alles waarvan we denken dat het ons verdriet zou kunnen doen zitten af te kammen of er een andere draai aan geven. Hoe vaak komen we eigenlijk in contact met onze innerlijke verbondenheid met anderen? Maar als we in contact komen met het gevoel dat we om iemand geven, merken we dat we niets te verliezen hebben en dat er niets te beschermen valt. Die bescherming, die afweer is nou juist wat ons zo zwaar op de maag ligt. Dat is wat ons afhoudt van het leven, van de dood, van de liefde. Stephen Levine Warme groet Jeltje