verloren afsluiting

Je kunt bewustzijn vergelijken met water. Het neemt de vorm aan van het vat waarin het zich bevindt. Als je dit bewustzijn verwart met diens tijdelijke variërende vormen, dan ordt het leven een moeizaam geploeter van het ene moment van begeerte, van het ene bewustzijns-object, naar het volgende. Het leven wordt dan gevuld met 'moetens' en angststrategieën, in plaats van lichtvoetig ervaren van al deze vormen, in de herkenning dat water gewoon water is welke vorm het ook aanneemt. De herkenning van de begeerte, en de erkenning ervan, maakt het mogelijk dat het bewustzijn zich opent rond diens inhoud, er een ervaring van ruimte optreedt, en de begeerte niet langer de enige motiverende kracht is. In plaats daarvan zal het ons dan de richting kunnen wijzen naar bewustwording, zal het ons als in een spiegelbeeld tonen hoe we ons vastklampen, hoe snel wij wegzinken in de inhoud van het bewustzijn en onze ware natuur vergeten, hoe we aan de oppervlakte blijven steken. Wanneer de geest zich sluit rond begeerte, is de toegang tot het hart vaak afgesloten. Dan beginnen we ons dus te verstaan met de inhoud van het bewustzijn in plaats van vanuit de inhoud. We observeren de observator. Dan wordt ons hart tot uitgangspunt. We kijken naar elke gedachte die zich in het bewustzijn aandient. We verliezen ons niet in die gedachte, als ware die gedachte de realiteit. We beginnen in te zien dat een gedachte simpelweg een gedachte is, alleen maar een andere voorbijzwevende luchtbel. Je zult geen bloedverlies lijden bij angst-aanjagende inbeeldingen van auto-ongelukken. Als de geest zich wil sluiten rond angst of begeerte, dan is t zo belangrijk om jezelf open te blijven stellen, dan blijft ruimte voor een moment van helder inzicht, en de mogelijkheid om de vrijheid te ervaren waarmee we ons leven kunnen leven. Stephen Levine

Warme groet Jeltje