toelaten van verdriet

Wanneer we tot werkelijk begrip komen, wanneer we de wortels zien waaruit onze ervaring ontspringt, is er ruimte voor alles. Voor de vreugde van onze oorspronkelijke natuur, zonder je daaraan vast te klampen, zonder je erachter te verschuilen als een idee dat het mogelijk maakt je gevoelens te onderdrukken. En er is ruimte voor verdriet. Het is echter voor ons ongebruikelijk om ruimte te scheppen voor een dergelijk verdriet, voor gevoelens die zo onplezierig zijn. Meestal verkeren we in de veronderstelling dat we ze moeten onderdrukken en onze lippen stijf op elkaar moeten houden. Sommigen die zwaar beproefd werden vertelden dat ze in verwarring waren over hoe ze uitdrukking konden geven aan dergelijke intense emoties. Ze hebben het gevoel dat ze hun verdriet 'moeten uiten op een sociaal geaccepteerde manier'. De manier waarop wij verdriet uiten wordt sterk bepaald door eeuwenoude culturele tradities. We zijn in verwarring door de immensiteit van onze gevoelens.' Maar allemaal kennen we dat verdriet. Allemaal hebben wij verlies ervaren. Zelfs als jouw dierbaren en geliefden nog in leven zijn, bevindt er zich binnenin jou een plaats van teleurstelling en verdriet omdat we nu eenmaal in een wereld leven waarin alles aan verandering onderhevig is. De meesten van ons vertonen de oude littekens van het je keer op keer ontglippen van het ene object van begeerte na het andere. Wat je ook begeert, hoe sterker die begeerte is, hoe sterker je een gevoel van verdriet zult ervaren, een hol gevoel in je maagkuil. Of het verlangen om in leven te blijven, of juist te sterven, om succes te hebben, of om ee of ander fonkelend prulding te bezitten, in die begeerte zit van nature een element van verdriet. Stephen Levine warme groet jeltje