Tony 2

Tony's moeder en ik praatten een poosje met elkaar in een andere kamer, over wat het voor haar betekende om tegelijkertijd die openheid en deze verwarring te ervaren. Ze zei dat ze het op de een of andere manier kon begrijpen, en kon voelen - niet op een verstandelijke manier, maar diep in haar hrt - dat er een soort overeenkomst tussen haar en Tony bestond dat elk van beiden die vervulling bracht waarvoor ze geboren waren, maar ze zei ook dat ze zich dat allemaal niet zo goed kon voorstellen.

Ik zei:
Kun je je je voorstellen, al is het maar als fantasie, dat er twee ongeboren wezens zijn, rondzwevend in de tussenfase tussen inkarnaties, liefdevol en met grote zorgzaamheid voor elkaars welbevinden? Een van die wezens keert zich naar de ander en zegt: "Weet je, je kunt in een leven zoveel leren, ik vraag me af of we elkaar niet kunnen helpen. Stel je eens voor dat een van ons was geboren als vrouw en op eenendertigjarige leeftijd een prachtig, stralend kind kreeg. De volmaakte verwezenlijking van de droom van iedere moeder. En dan, na twee jaar, wordt ontdekt dat het kind een ernstige ziekte heeft die hem uit zijn lichaam zal verdrijven. Deze twee wezens worden nu gedwongen het verlies van hun indrukwekkende relatie te delen. Zij delen dit in liefde, ze klampen zich niet vast aan het lichaam, maar door in elkaars hart te verblijven totdat hun gedeelde ervaring voltooid is."
Deze twee wezens zitten bij elkaar en zeggen tegen elkaar: "Nou, dat klinkt erg zinvol. Laten we dat doen. Een van ons kan dan het kind van twee jaar zijn en sterven, omgeven door liefde, en de ander de moeder die zo intens geconfronteerd wordt met alles wat haar daarvoor gescheiden had gehouden van de dingen dat zij volledig afstand doet van het verstandelijke en zich simpelweg inkeert in haar hart, in de essentie van het contact dat zij met haar zoon heeft, terwijl zij ziet hoe het lichaam van haar kind het langzaam aan opgeeft, zonder dat zij daar iets aan kan doen. Haar hart opent zich meer dan ooit tevoren."
Tony's moeder zei dat ze de waarheid die in zo'n mogelijkheid lag besloten op de een of andere manier wel kon aanvoelen. Haar lichaam kon heen en weer schokken als ze huilde om het verlies van haar zoon en tegelijk kon haar hart open blijven voor wat er zich ook maar zou aandienen. Zij maakten dus hun keuze en nu vinden zij zichzelf terug in de laatste akte van hun buitengewone overeenkomst om elkar dieper bewustzijn en mededogen te geven.


Stephen Levine

Warme groet Jeltje