verdriet

Ik ben bij veel mensen geweest die met onverdraaglijk verdriet geconfronteerd werden. En in zekere zin was dat het beste dat hun ooit overkomen was. Omdat zij daardoor de diepste diepten van hun wezen peilden. Wanneer we verdriet ervaren, ervaren we niet alleen het verlies van onze zoon of dochter, onze partner, onze ouders of anderen dierbaren. We worden dan geconfronteerd met het fundamentele gegeven van verlies op zich. We ervaren de lang gekoesterde angst en twijfel en smart die daar altijd al waren. Het is niet een ervaring die de meesten van ons zouden kiézen, alhoewel de confrontatie met deze plek diep in onszelf een soort initiatie vormt die vaak ervaren wordt op het moeilijke pad naar vrijheid, en waarvan gewag gemaakt wordt in de biografieën van talloze heiligen en wijzen. We duwen het vervelende en onaangename van ons weg, en er zijn waarschijnlijk weinig ervaringen die onplezieriger zijn dan verdriet. Maar nu word je dan geconfronteerd met verdriet, je hele bewustzijn gedompeld in de ervaring van verlies, met alle verlangens, angsten, alle gehechtheden pijnlijk aanwezig. Sommigen spreken over de ervaring van verdriet alsof je op de bodem van een enorme oceaan wandelt. Sommigen ervaren het als een buitengewone mogelijkheid om in contact te komen met die plaatsen in zichzelf waar ze anders waarschijnlijk nooit toegang tot hadden gekregen. Ik zie hoe bij sommigen een begin van aanvaarding en zachtheid een geest die nog volkomen ondersteboven is binnenkomt; een beetje openheid tegenover het door hen zo lang gekoesterde verdriet en verlies. Stephen Levine Warme groet Jeltje