loutering van verdriet

Sommige mensen gebruiken intensieve meditatiepraktijken om tot de kern van hun geest door te dringen en aspecten van zichzelf te ervaren die hun zelfbeeld, hun begrensde persoonlijkheid, hun naam, ja zelfs hun huidige inkarnatie ver overschrijden. En zij leggen op die manier onbewuste identificaties en fundamentele angsten en verschrikkingen bloot. Dat is echter een pad dat slechts door weinigen wordt begaan. Wel zie ik hoe vele anderen tot ditzelfde begrip komen in een moment van ingrijpend verdriet, wanneer zij een zodanig diepgaande gevoelservarig hebben dat zij zien dat het niet eens in de eerste plaats om het verlies van hun kind gaat, hoe immens hun verdriet daarover ook is, of het verlies van welke geliefde dan ook. Zij raken aan het fundamentele gegeven van verlies zelf. Zij dringen dieper in zichzelf door dan ze ooit voor mogelijk hadden gehouden. Het binnentreden in deze diepe duisternis is als het binnengaan van een grot die miljoenen jaren in duisternis is gehuld geweest. Nu verlicht het schijnsel van een lucifer de grot en verdrijft de duisternis van eeuwen. Sommigen van hen die een dergelijke ingrijpende ervaring van verdriet hebben, beginnen met veel pijn en moeite hun hoofd op te heffen om om zich heen te kijken, en zien dan de pijn die zij altijd met zich mee droegen. Het is in deze ervaring, die onze vertrouwde afgescheidenheid als het ware onder een vergrootglas legt, dat mogelijkheden van een nieuwe genezingswijze besloten liggen. We beginnen alle levende wezens binnenin onszelf te ervaren. We doorbreken onze identificatie met de ogenschijnlijke soliditeit van afzonderlijke, gescheiden lichamen, en een afzonderlijk, gescheiden bewustzijn. En we gaan op in het ene hart dat in ons allen klopt. Een ervaring van diep verdriet lijkt bij velen na enige tijd tot een grotere sensitiviteit voor het leven te leiden omdat er zulke diepe fundamentele bronnen voor genezing aangeboord worden. Het is een moeilijke opgave om te midden van zoveel smart een zo pijnlijke werkelijkheid te gaan onderzoeken. En tegelijkertijd is het het openstaan voor deze zijnslaag binnenin ons diepste wzen dat ons de mogelijkheid van vrijheid laat zien. Verdriet kan een aspect van diepgaande genezing bevatten omdat we gedwongen worden tot gevoelsmatige ervaringen die doorgaans buiten het bereik van het gewone, dagelijkse bewustzijn vallen. Hoewel een groot deel van onze motivaties zijn oorsprong heeft in dit niveau van ons diepste wezen, deze laag van angst en verlies, weten we niet waar al die wilsuitingen vandaan komen. We constateren simpelweg dat we een bepaalde handeling verrichten, of bang zijn of boos, ons vastklampend aan wat wij als veiligheid beschouwen, voortdurend ons hart afschermend. Stephen Levine Warme groet Jeltje