Mama

De laatste dagen van 2011.
Het is goed om een dierbare te gedenken.
Wens iedereen een Liefdevol 2012 en veel gezondheid
Warme groet

Je hebt me alleen gelaten

Vandaag mocht ik een klein geschenkje afhalen in het Hospice. (kerstpakketje)
Als dank voor de gedrevenheid.

Het volgende gedichtje zat erbij.

Je hebt me alleen gelaten.

Maar ik heb het je allang vergeven

Want ik weet dat je nog ergens bent
vannacht nog,toen ik door de stad
dwaalde, zag ik je silhouet in het glas van een badkamer

En gisteren hoorde ik je in het bos lachen
zie je, ik weet dat je er nog bent

Laatst reed je me voorbij met vier
andere mensen in een oude auto
en ofschoon jij de enige was die
niet omkeek, wist ik toch dat jij
de enige was die me herkende de enige die
zonder mij niet kan leven
en ik heb geglimlacht

ik was zeker dat je me niet verlaten zou
morgen misschien zul je terugkomen
of anders overmorgen of wie weet wel nooit
maar je kunt me niet verlaten

Hans Lodeizen ( 1924-1950)

Enya

Foor Anita Andriesen

'Anita foar Fryslân',

soalang 't kin
want an de horison sien ik 't hekken
Prebeer myn leven dos nag wat te rekken

Ik hew ommers nag soafeul om te doen
de kines, Sytse. 'k bin nag lang gyn bep
Ferând'rend Fryslând, skep foor skep

Ik blyf met faste hând an 't roer
de wyn trekt an, 't skûtsje hest op 't oor
maar 'k bin niet bang, der sorgt de Skipper foor

En at ik aansen niet meer kin, de sloat te breed
de polsstok die't ik kreeg feulsten te kort
ik fecht, maar aksepteer wat 't útsicht wort

Ik brúkte 't talint dat an my geven waar
En at ik deur 't leste hekken gaan
dan sêg ik, laat om mij gyn traan

D'r komt ommers 'n nije dâg
'n eand an elke donk're nacht
ik slút jim in myn hart, en wacht...

Leendert Ferwerda, 8 desimber 2008

De trein van het leven

De laatste maand van het jaar...........

Amazing Grace

Krishnamuti over de dood.

We zijn bang te sterven. Om een eind te maken aan de angst voor de dood moeten we met de dood in aanraking komen, niet met het beeld dat het denken zich heeft gevormd omtrent de dood, nee, we moeten daadwerkelijk voelen hoe die toestand is. Anders komt er aan de angst geen einde, omdat het woord dood al angst oproept, zodat we er niet eens over willen praten.
Is het voor ons, als een gezond, normaal mens die in staat is te redeneren, objectief te denken en iets waar te nemen, mogelijk met het feit van de dood in zijn totaliteit in aanraking te komen? Het organisme zal door slijtage, door ziekten, uiteindelijk sterven.

Als we gezond zijn willen we erachter komen wat dood zijn betekent. Een ziekelijk verlangen is dat niet, want door te sterven zullen we misschien begrijpen wat leven is. Het leven, zoals het nu is, is een kwelling, eindeloze beroering en tegenstrijdigheid, en daardoor zitten we met conflicten, ellende en problemen. De dagelijkse gng naar het werk, de herhaalde pleziertjes met hun kwellingen, de ongerustheid, het tastend zoeken, de onzekerheden, dat is wat wij leven noemen. Aan die manier van leven zijn we gewend geraakt. We accepteren die, we worden er oud mee en gaan dood.
Om er zowel achter te komen wat leven is als te ontdekken wat sterven is moeten we met de dood in aanraking komen, dwz, we moeten iedere dag een einde maken aan alles wat we gekend hebben. We moeten afsterven aan het beeld dat we ons hebben gevormd van onszelf, van onze familie, van onze relatie, het beeld dat we hebben opgebouwd op basis van genot, van onze verhouding tot de samenleving, van alles. Dat is wat er zal gebeuren als de dood daar is.

Weet je wat het betekent in aanraking te komen met de dood, zonder overleg of protest te sterven? Als de dood komt overlegt die niet met je. Om hem tegemoet te kunnen treden, moet je elke dag aan alles afsterven, aan je verontrusting, aan je eenzaamheid, aan de relatie waaraan je je vastklampt, je moet afsterven aan je denken, aan je gewoonten, aan je vrouw, man, zodat je met nieuwe ogen naar je vrouw/man kunt kijken, je moet zodanig afsterven aan de samenleving dat je als mens nieuw, fris en jong bent en er zo naar kunt kijken
Maar je kunt de dood niet tegemoet treden als je niet iedere dag sterft. Alleen als je sterft is er liefde. Een angstige geest kent geen liefde, die kent gewoonten, die kent sympathie, die kan zichzelf ertoe zetten vriendelijk en oppervlakkig attent te zijn. Maar uit angst komt verdriet voort en verdriet is tijd in de vorm van denken.

Een eind maken aan t verdriet betekent dus terwijl je leeft in aanraking komen met de dood door af te sterven aan je naam, je huis, je eigendommen, aan de goede zaak waarvoor je je hebt ingezet, zodat je fris, jong en helder bent en de dingen kunt zien zoals ze zijn, zonder de minste vertekening. Dat is wat er zal gebeuren als je sterft.
Maar wij hebben de dood beperkt tot het fysieke. Met ons logische , gezonde verstand weten we heel goed dat aan ons organisme een eind zal komen. Daarom bedenken we een fantasieleven van dagelijkse ellende, dagelijks gebrek aan gevoeligheid, steeds toenemende problemen met alle daaraan verbonden domheid. En dat leven, dat we willen meenemen naar het hiernamaals, dat we de 'ziel' noemen, daarvan zeggen we dat het iets bijzonder heiligs is dat deel heeft aan het goddelijke, maar het maakt nog steeds deel uit van je denken en heeft daarom niets met goddelijkheid te maken. Het is je leven!
We moeten dus elke dag stervend leven, stervend omdat je dan in aanraking komt met het leven.

Warme groet Jeltje

Barend van der meer/ het Woord.

Beste lezer,

Zo nu en dan zal ik een stukje van Barend plaatsen.
Als het je niet raakt, laat het gewoon liggen,heeft het wel iets te zeggen, neem het met beide handen aan als een kleine wegwijzer op je weg.

Wie de verklaring van deze woorden zal vinden, zal de dood niet smaken.

De dood belemmert het licht.
Dood is duisternis, afwezigheid, verstarring, dichtheid. Hardheid des gemoeds. Het licht is in het woord. De verklaring van het woord maakt het woord tot open venster waar het licht doorheen gaat schijnen. Eerst een weinig, dan al sterker en sterker. In het woord is het licht en het licht is het leven der mensen. De mens die het licht door de woorden ziet schijnen weet dat het zijn innerlijk licht is dat hem door het woord tegemoet straalt. Het licht doet het gesloten woord open gaan.
Het woord is als een sleutel van de ziel. Er zijn woorden die de ziel openen. Dan schijnt het licht, verborgen in de mens, door het woord die mens tegemoet. Het is het licht van zijn eeuwigheid, zijn onsterfelijkheid.

In de mens is het licht der onsterfelijkheid verborgen, het verborgen vuur. Hij is geworteld in vuur. Zijn vuur is licht uit oerlicht. Vuur uit oer-vuur. God is een brandend vuur. Het heeft een stem, de stem is een woord dat zich zelf spreekt. De verklaring der woorden is de stem horen die zich zelf spreekt. De stem uit het vuur, uit het oerlicht, stroomt door het woord tot de mens. Dat is verlichting van het woord. Het helder worden van het woord. Klaar en helder. Daarin is de dood niet. Als het woord in de mens verklaard wordt, wordt de dood doorzichtig. Hij wordt onwerkelijk en lost op.

Niet het lichaam lost op, maar de voorstelling in het lichaam dat de mens enkel iets lichamelijks zou zijn, alleen uiterlijke gedaante. In het licht van het woord is er geen gehechtheid aan het lichamelijke.
Als de kraan geopend is, stroomt het water door de kraan. Het water laat zich niet binden door de kraan, komt alleen maar in de speciale vorm van de leiding tevoorschijn. De uitmonding is rond, vierkant, sproeiend, fijn, vol geweld enz. Zoals het licht in een donkere kamer valt of er helemaal doorheen kan schijnen. Het woord wordt uitdrukking en gestalte van het innerlijke woord.

Achter het gesproken woord woont het ongesproken woord. Achter het geopenbaarde licht, het ongeopenbaarde licht. Woord achter woord, licht achter licht, hart achter hart.
Er is teveel dood in de mens dan dat hij het rechtstreekse licht uit de oer-bron zou kunnen verdragen. Daarom moet hij de dood geleidelijk leren vernietigen opdat zijn ziel, die de zin van het lichaam is, hem uit de centrale kracht verheldert en verlicht. Het vlees is de dood, het lijk, en zal steeds schaduwen in de ziel blijven werpen. De overwinning van de dood ligt dan ook alleen in de doorbraak van het licht, zoals we zouden zeggen dat het water dat de dijk doorbroken heeft daar de dijk heeft overwonnen. De dood niet smaken, zal dan betekenen in het bewustzijn deel krijgen aan het onvergankelijke leven, het leven dat hetzelfde is voor de poort van de dood als daarachter. De ziel ademt dan in het zelfde licht.

Barend van der Meer

Beste lezer,

Het nu volgende stukje is het eerste traktaat van het Corpus Hermeticum, Poimandres genaamd.
Hierin vinden we een prachtige beschrijving van de ziel die na de dood door de harmonie van de sferen opstijgt en in iedere van de zeven sferen een deel van haar psychische omhulsel aflegt.

Allereerst geef je bij de ontbinding van het stoffelijke lichaam het lichaam zelf over aan de verandering, en het uiterlijk dat je hebt wordt onzichtbaar, en je persoonlijkheid, die geen uitstraling meer heeft, geef je over aan de demon.En de zintuigen van het lichaam gaan terug naar hun eigen bronnen, gaan daar weer deel van uitmaken en voegen zich weer bij de werking daarvan. En de drift en de begeerte keren terug naar de redeloze natuur.

En zo begeeft zich de mens dan omhoog door het samenspel van de sferen: aan de eerste sfeer geeft hij zijn vermogen tot groei en vermindering, aan de tweede het instrument van het slechte, de nu effectloze listigheid, aan de derde het onmachtig geworden bedrog van de begeerte, aan de vierde het uiterlijk vertoon van de heerschappij, nu zonder hebzucht, aan de vijfde de goddeloze overmoed van onbezonnen doldriestheid, aan de zesde de boze aandriften van rijkdom, die nu geen invloed meer heeft, en aan de zevende sfeer de leugen die valstrikken spant.

En dan komt de mens,ontdaan van astrale invloeden, in de achtste sfeer, alleen in het bezit van zijn eigenlijke Zelf, en samen met de geestelijke wezens bezingt hij de Vader. En alle aanwezigen verheugen zich over zijn komst, en als hij dan aan zijn metgezellen gelijk is geworden, hoort hij ook hoe bepaalde machten boven de achtste sfeer met zoete stem God bezingen. En dan stijgen zij in rangorde op naar de Vader, geven zich over aan de Machten en, zelf Machten geworden, komen zij in God. Dat is de gelukkige voleinding voor hen die de Gnosis bezitten: God worden.

Hoop dat u dit in overweging wilt nemen. Niet alleen met uw verstand, maar vooral, met uw hart. Heeft u vragen? Stel ze gerust. (mag ook via mail)

Warme groet Jeltje

luisteren

Als ik je vraag naar mij te luisteren,
en jij begint mij adviezen te geven,
dan doe je niet wat ik je vraag.

Als ik je vraag naar mij te luisteren,
en jij begint mij te vertellen,
waarom ik iets niet zo moet voelen als ik voel,
dan neem je mijn gevoelens niet serieus.

Als ik je vraag naar mij te luisteren,
en jij denkt dat jij iets moet doen
om mijn problemen op te lossen,
dan laat je me in de steek,
hoe vreemd dat ook mag lijken

Misschien is dat de reden
waarom voor sommige mensen bidden werkt.
Omdat God niets terug zegt en Hij geen adviezen
geeft of probeert om de dingen voor je te regelen.
Hij luistert alleen maar en vertrouwt erop
dat je er zelf wel uitkomt.

Dus alsjeblieft,
luister alleen maar naar me
en probeer me te begrijpen

En als jij wilt praten,
wacht dan even en ik beloof je,
dat ik op mijn beurt naar jou zal luisteren.

Auteur voor mij onbekend.
Warme groet Jeltje

Ouderdom en een warm bad.

Elke week ging hij in bad.
Met opgetrokken schouders en dicht geknepen ogen,
Hing hij onbeholpen aan mijn arm.

De damp die van het water kwam, maakte hem geruster,
Witte stoom.
Bij elk kledingstuk wat uit gaat, bevangt hem meer en meer,
een oude vertrouwde droom.

Voorzichtig laat ik hem in het water glijden,
Hij vouwt zijn dunne armen op zijn borst,
Hij zucht,
Als bij het lessen van zijn dorst.
En om zijn mond een grote glimlach.

Zijn zorgelijk gezicht is leeg en mooi geworden.
Zijn dunne voeten steken omhoog als bleke bloemen.
Zijn bleke benen die al lichtjes verdorden,
komen als berkenstammen door het groen opdoemen.

Hij voelt zich in dit water nog als ongeboren,
En weet niet dat dat sommige vruchten nog niet rijpen.
Ook dat hij de dingen van de geest nog niet hoeft te begrijpen.

En elke keer als hij uit bad gehaald wordt,
Stribbelt hij tegen en huilt even.
Elke week wordt hij opnieuw geboren,
En wreed gescheiden van het veilige water-leven

warme groet jeltje

Auteur mij onbekend.

Zelfmoord van een vriend.

Lieve lezer,

Een ervaring die grote impact heeft gehad op een deel van mijn leven is wel de zelfmoord van een goede vriend van me.
Ik zal proberen vanuit mijn herinnering het zo goed mogelijk hier te vertellen.

Op 23 Juni 2009 ’s avonds om 9 uur kreeg ik een mailtje dat hij het forumpje, wat hij zelf had aangemaakt, helemaal aan mij over deed. Met inlog codes en al.
Doe je best, was een zinnetje wat erbij stond.
Vreemd. Nu wist ik dat hij wel vaker met zelfmoord gedachtes had rond gelopen en hoe de situatie thuis was met zijn zoon, wat er niet beter op werd.
Hier klopt iets niet, zijn forum was hem alles.
Ook in mail contact liet hij dat merken.

Toen heb ik hem een smsje gestuurd, wat er aan de hand was. Zijn antwoord was; ik mag er uit stappen als ik dat wil en ik maak daar dankbaar gebruik van.
Phoe hee, dat was even een flinke schrik.

Eerlijkheids halve moet ik u vertellen dat hij op spiritueel gebied goed onderlegd was, was bekend met de kabbala, had daar een hele studie van gemaakt, was bekend met de oude evangelïen en de gnostiek.
Toch kon hij de innerlijke vrede niet vinden, erger nog, er waren veel triggers die hem dit in zijn gedachten en gevoelens deden ontwaken. (het lezen en bestuderen er van is niet voldoende)

Vele factoren zoals het schelden van zijn zoon; “ Schele jood, ik pis op je graf, enz. (kan het hier niet herhalen) zijn mede triggers die er niet goed aan deden. (Let wel, hier is geen schuld aan de zoon) Ook het stikkertje “ Borderline” heeft hem een paar keer op de afdeling psychiatrie doen belanden.

Dat hij scheel was was te wijten aan het feit dat zijn vader hem als klein kind in de box hard had geslagen waardoor zijn neus en oog werden beschadigt.

U begrijpt wel dat dit trauma hem dan ook nog steeds bezig hield. En het feit dat zijn moeder van joodse afkomst was.
Begrijpt u hoeveel triggers hier aanwezig waren?

Dit even in het kort wat er speelde.
Ik heb hem toen gebeld en ruim een uur gesproken met hem. Dat dit niet mocht baten begreep ik al snel. En sprak af dat ik de volgende dag naar hem toe zou komen. (Amersfoort)
Toen heb ik de hulpdiensten in Amersfoort gebeld of ze alsjeblieft daar naartoe wilden gaan om dat ik het niet vertrouwde. Moet de hulpdiensten een pluim geven hierin, ze geloofden me direct en zijn daar 4 uren aanwezig geweest met de belofte om me terug te bellen.
Dit liet nogal op zich wachten dus belde ik zelf waarop ik hem zelf aan de telefoon kreeg, en o,o,o, pas op ze zijn heel gewiekst als het er op aan komt. Ga maar lekker slapen meisje, ik zie je morgen. U begrijpt wel dat ik daar niet gerust op was, maar kon niets doen en moest het overlaten aan de hulpdiensten. Onrustig ben ik naar bed gegaan, pas rond 4 uur kwam de rust.
Ik wist/ voelde dat het niet nodig was om naar Amersfoort te reizen. ( je hebt dat soms)

De volgende ochtend belde zijn zoon om 10 uur en vertelde me dat hij zij vader had gevonden in de schuur, opgehangen.

Kun je hier iets tegen/ aan doen? Een hele grote nee.
Het gevoel wat het me gaf was de grote onmacht tegen iets dat vele malen sterker is dan wat ik kon vermoeden.En ik mag u wel vertellen die onmacht is iets vreselijks op dat moment.
Ook het schuldig voelen......had ik maar....

En nu kan ik zeggen; het heeft mijn leven verandert, en voel je zeker niet schuldig.
Geef liefdevolle gedachten zodat deze toch mooie ziel straks als een lichtstraal omhoog kan gaan.

warme groet Jeltje

Death and The Eternal Eckhart Tolle

Sleep song

lengte van een aardleven en zelfmoord. 3

Oorzaak van verschijningen.

Het nu volgende stukje heb ik in zijn geheel overgenomen, wellicht zijn er dingen die u niet aanspreken, laat ze gewoon liggen, als het u aanspreekt.... overweeg het.

Nu volgt een beschrijving van het leven na de dood van Guiteau, de moordenaar van president Garfield,zoals dit wordt weergegeven in de brieven van de Meesters van Wijsheid.

Garfield werd in mei neergeschoten en stierf in september. **
En zijn moordenaar werd opgehangen.
De Meester zegt:” maakt nu een toestand door, waarin hij voortdurend schiet op de president, steeds gevonnisd wordt, steeds gehangen, steeds vervuld met de gedachten en daden, waarvan hij op het schavot vervuld was”.

Dit voortdurend herhalen van de daad en de omstandigheden, die er toe leidden, niet voor ‘eeuwig’ zijn, maar alleen gedurende de periode, die zijn natuurlijke aardleven geduurd zou hebben. Dat is erg genoeg, maar er is een tegenwicht, want het arme slachtoffer van executie of zelfmoord zal, wanneer hij weer op aarde geboren wordt, zulk een afkeer hebben van die bepaalde misdaad, dat zijn geweten hem zal bewaren voor de herhaling van die fout, maar dat geweten kan niet verhinderen, dat zijn vorige begeerte naar zelfvernietiging een natuurlijk gevolg voortbrengt in zijn volgend aardleven. Zijn meer ontwikkeld geweten werkt op zijn eigen gebied, en stoffelijk moord op het zijne.

Het is mogelijk, dat zijn geweten een voorgevoel heeft van een geweldadige dood, wanneer hij die leeftijd bereikt heeft, waarop hij vroeger zelfmoord pleegde. Maar na die dood zou hij waarschijnlijk leren het stoffelijk lichaam naar waarde te eerbiedigen.

De samenleving begaat een misdaad, elke keer, dat zij de doodstraf toepast. Het doet geen goed, maar het doet groot kwaad aan de samenleving. Als de misdadiger werkelijk slecht is, wordt hij vrijgemaakt om zwakke mensen te beïnvloeden misdaden te begaan, in het geval van zelfmoord trachten zij andere zwakke mensen daartoe over te halen.

De beruchte brug van Pasadena heeft veel slachtoffers geëist, zij, welk leven gered werd, verklaarden, dat ze gewenkt werden door anderen, die hun voor waren gegeaan.

Doodstraf moest vervangen worden door levenslange gevangenisstraf, want gedwongen dicipline is juist, wat de bandeloze nodig hebben voor hun verbetering. Zij houden er niet van en proberen het dus een volgend aardleven te vermijden en gedragen zich op erewoord vrijgelatenen.
Op deze wijze ontwikkelen zich langzaam de menselijke wezens. Er is echter een betere en snellere weg tot groei, en die is, aandacht te schenken aan de raadgevingen van grote leraren zoals Christus of Boedha, maar weinigen hechten waarde aan die betere weg. Zij blijven liever in de School van de Harde Slagen.

warme groet Jeltje

A moment Lost/ Enya

lengte van een aardleven en zelfmoord. 2

Aan de aarde gebonden.

Onze stoffelijke lichamen bestaan uit vaste, vloeibare en gasvormige stof en etherische stof, daar komt bij een soort magnetische aantrekking tot de aarde, het resultaat van onze begeerte naar geboorte. Zelfmoord verwoest alleen het meest stoffelijke deel van het lichaam, het is als het nemen van de pit uit een onrijpe perzik of abrikoos. Het geeft een voortdurend hol gevoel van intense, niet te stillen honger, totdat de magnetische banden met de aarde afgesleten zijn. Er is ook een ondragelijk zwaar loden gevoel van voortdurende vermoeidheid, wat voortkomt uit het onvermogen om vrij te komen van dit aan de aarde gebonden zijn.

Stel u voor, dat ge in een duikerspak over straat moet gaan( hier wordt bedoeld de oude versie). Dat is zo zwaar, dat men ternauwernood zijn voet kan optillen. Deze vermoeidheid wordt veroorzaakt door een geringe hoeveelheid van stoffelijke zwaartekracht, die deze aan aarde gebondenen onmogelijk kunnen afschudden. Meestal vallen zij in slaap, maar hoewel ze weken aaneen onbewust kunnen blijven, ontwaken ze altijd met dit gevoel van hopeloze vermoeidheid.

De gevolgen van zelfmoord zijn oneindig erger dan elk gevoel van neerslachtigheid, jalouzie, armoede, schande of lafheid, dat ertoe leidt.
Dikwijls is de mens enigzins gebonden aan de plaats van de daad en dat wordt ook een vervelend bestaan. Ga eens dag en nacht voor de duur van een jar op de hoek van de straat staan, dan kunt u enigzins de verveling ervan voorstellen.

Warme groet Jeltje

lengte van een aardleven en zelfmoord. 1

Lieve lezer,

De nu volgende stukjes die ik wil behandelen kunnen confronterend zijn.
Toch meen ik, en vooral in deze turbulente tijd, dit te moeten behandelen.
Mijn gevoel zegt me dit vooral te doen en dat neem ik serieus.

Ik maak gebruik van het boekje van CH. Hampton; het leven na de dood, wat gebeurt er wanneer wij sterven.
Wellicht zullen er ook stukjes tussen zitten uit eigen ervaring.

Wat zijn de gevolgen van zelfmoord na de daad en welk invloed hebben ze eventueel op ons.

Eerst even een kleine inleiding;

HOE KUNNEN WE HELPEN.

De lengte van een aardleven hangt af van de sterkte van het verlangen naar geboorte en van onze zelf geschapen bestemming.
Neem eens aan, dat de ons toegedachte tijd tachtig jaar is, maar dat we in een vorig leven uit onvoorzichtigheid iemand hebben gedood, door zorgeloos rijden.
We zouden dan op de leeftijd van twintig jaar door eenzelfde ongeluk kunnen sterven, dan reïncaneren en ons leven eindigen door een bestaan van zestig jaar.
In gevallen van zo snelle reïncarnatie komt het voor, dat men zich bij ogenblikken het voorgaande leven herinnert.

ZELFMOORD

Als iemand vóór zijn tijd sterft door onvoorzichtigheid, verwaarlozing of zelfmoord, blijft hij in de atmosfeer of aura van de aarde tot de tijd voor zijn stoffelijke leven bestemd, voorbij is; want die is vastgesteld. Hij is dan aan de aarde gebonden. Als die aardse periode voorbij is, begint het gewone leven na de dood in de astrale wereld.
De meeste mensen sterven, als het natuurlijkerwijze hun tijd is om de wereld te verlaten. Deze onaangename toestand vaan aan de aarde gebonden te zijn, moeten we bespreken en begrijpen, om te weten te komen, wat er met zelfmoordenaars gebeurt.

Ik wil u laten begrijpen, hoe nodig deze kennis is.

Psychologen zeggen ons, dat bijna iedereen te eniger tijd van zijn leven, zij het ook als een vluchtige gedachte, zelfmoord overweegt. Het komt zelden voor, dat kinderen beneden de tien jaar en mensen boven negentig zelfmoord plegen. De jongeren nemen vergif, die van middelbare leeftijd schieten zich dood, de ouderen hangen zich op, vrouwen verdrinken zich, mannen hangen zich op of schieten zich dood.

Tot zover dit stukje.
Het volgende stuk zal gaan over de aarde gebondenheid.

Warme groet Jeltje

Lezing, 14 Nov. 2011

Spirituele Kring Isis organiseert de lezing : Bijna Dood Ervaringen olv Tetty Pols

Op 14 november organiseert Spirituele Kring Isis de lezing Bijna Dood Ervaringen olv Tetty Pols. Mede door het verschijnen van het boek Eindeloos bewustzijn van de cardioloog Pim van Lommel is de aandacht voor bijnadood-ervaringen sterk toegenomen. Tetty heeft zelf een bijnadoodervaring gehad en namens Stichting Merkawah nodigt zij u uit om tijdens deze lezing het terrein van de bijna-doodervaring nader gaan verkennen voorbij de grens van de stoffelijke wereld, naar de wereld van onvoorwaardelijke liefde, die ons herinnert aan wie wij zijn. Lichtdragers!

De zaal opent niet zoals voorheen om 19.00 uur maar om 19.30 uur en de lezing met boeken- en informatietafel is van 20.00 tot 22.00 uur in De Schakel, Soestdijkseweg Zuid 49b, 3732HD in De Bilt. (zie route op de Isis-website) De entree is 7 euro (incl. kopje koffie c.q. thee).

Voor reserveren of informatie zie : website of bel 030.2290317

Forgiven-Medwyn Goodall

Verdriet is bewogen worden: een vraag.

Verdriet is bewogen worden: een vraag.

Als ik in mij kijk
of mensen mij uitnodigen en toelaten
om in hen te kijken,
naar verdriet,
verdriet dat plots invalt als een bliksem,
verdriet dat blijft hangen als een mist,
verdriet dat beangstigt als de nacht,
verdriet dat versteent met de dag,
verdriet dat pijn wordt en lijden,
als ik zoek in dit duizendkoppig gevoel
wat het is,
hoe het een naam geven,
hoe het in mij en de ander bestaat,
of ik verdriet héb
of ik het bén,
heeft het een vaste plaats en wààr dan,
kruipt het rond en hòe dan,
komt het vanbuiten of groeit het vanbinnen,
doe ik het mij aan of wordt het mij aangedaan,
dan is mij dit duidelijk:
Verdriet is bewogen worden: een vraag.
Soms een vraag van mij aan mij.
Soms een vraag van mij aan een ander
of omgekeerd.
Soms het leven zelf in vraag.
Soms weigering van alleen vraag.
Verdriet heeft met leven te maken.
Het staat midden in mijn leven.
Het staat midden in het leven van elke mens.

Verdriet is een vragend signaal
dat in het hoofd
of het hart
of het bekken
of doorstromend van kop tot teen,
me helemaal doorhuivert en doortrekt,
om te beseffen wat er gaande is.

Verdriet is misschien
een van deze inwendige zintuigen
die we nauwelijks nog kennen,
laat staan ze ontwikkeld hebben.
Zo is het averechts gaan werken.
In plaats van gezichtsverbredend,
vernauwt het onze horizon.
Het maakt het leven kleurloos,
terwijl het juist dingen in de verf wil zetten.
Alles wordt smaakloos
daar waar het juist bedoelt
het gebeuren te dòòrproeven.
Het werkt verlammend,
terwijl het eigenlijk tot nieuw leven wil wekken.

Verdriet is de vraag
wat en in welke mate ik
de dingen, de wereld, de mensen
als bezit beschouw,
vasthoudend,
aan mij hecht.

Verdriet is een boodschapper,
helder of troebel
al naargelang de zuiverheid,
de verfijning van het instrument – ikzelf -,
van op komst zijnde verandering, het gaat gebeuren –
van gekomen verandering, het is gebeurd –
van omgekomen verandering, het is verbeurd –
en hoe ik hierop reageer.

Het openbaart mij
mijn vermogen om los te laten.
Zoals koorts mij waarschuwt
over mijn fysieke toestand,
zo geeft verdriet signalen
over mijn zieletoestand.

Het is erg verontrustend
dat wij als moderne mensen
koorts en verdriet weg bannen uit het leven.
Zo maken wij
onze beste zintuigen
tot vijandige vermogens.

Verdriet is een soort weerstandsmeter.
Het peilt mijn verzet
tegen de Weg die ik moet gaan,
mijn eigen Weg,
mijn Weg samen met anderen.
Het is het onvoorziene stuk
het veroverde terrein dat ik moet prijsgeven,
datgene wat ik nog niet begrijp
en weet te herkennen als mijn Weg.

Verdriet verklaart me iets
van mijn verstarring:
piekerend en tobbend mijn hoofd stoten,
te pletter lopen in een doolhof van rationalisatie –
of mij te weer stellen,
mijn hart opvreten,
er het hart van in zijn,
een hoge borst opzetten,
het slecht verteren,
zelf verdriet worden
het ondergaan,
erin ten onder-gaan.

Uit: Mag ik bij jou wenen? Marcel Ploem
Met dank aan: http://www.spirituelevrienden.nl/

La mama morta/ maria Callas

snowhite

up to the Mountain/ Patty Griffin.

I went up to the mountain
Because you asked me to
Up over the clouds
To where the sky was blue
I could see all around me
Everywhere
I could see all around me
Everywhere

Sometimes I feel like
I've never been nothing but tired
And I'll be walking
Till the day I expire
Sometimes I lay down
No more can I do
But then I go on again
Because you ask me to

Some days I look down
Afraid I will fall
And though the sun shines
I see nothing at all
Then I hear your sweet voice, oh
Oh, come and then go, come and then go
Telling me softly
You love me so

The peaceful valley
Just over the mountain
The peaceful valley
Few come to know
I may never get there
Ever in this lifetime
But sooner or later
It's there I will go
Sooner or later
It's there I will go

The Call

De bron van Liefde

Lieve lezer,

De Heilige geschriften zitten vol symbolische taal. En indien de mensen meer gehoor zouden schenken aan hun intuïtief-spirituele kwadrant en die wonderbaarlijke mededelingen bron niet zouden vergiftigen door hun eigen negativiteit, hun angsten,hun schuldgevoelens en hun drang om anderen of zichzelf te bestraffen, dan zouden ze ook de mooie symbolentaal van stervenden gaan begrijpen, wanneer die ons hun zorg en kennis en hun waarnemingen trachten duidelijk te maken.

(Zoals ik al eerder schreef in het stuk over mijn moeder, waar ze begon over; ‘verhuizen’, waar ik uit concludeerde dat er een ‘ verhuizing’ zat aan te komen. Ook zei ze dat haar meubels er niet zouden passen. Dit was een paar dagen voor haar overgaan. Jeltje)

Nadat we door onze familieleden en vrienden ‘aan de overkant’ en ook door onze geleiders en beschermengelen zijn ontvangen, maken wij een symbolische verandering door, die vaak wordt beschreven als een soort tunnel. Bij sommigen wordt die verandering uitgedrukt door een rivier, bij anderen door een poort, al naar gelang zo’n symbool op elk individu afzonderlijk van toepassing is.

Nadat wij die zichtbare, zeer fraaie en op ieder van ons individueel afgestemde soort tunnel- om bij dit voorbeeld te blijven-zijn doorgegaan, naderen we een lichtbron, die veel patiënten zo beschreven.

Die gewaarwording is de meest verrukkelijke mooie en de meest onvergetelijke ervaring die mij ooit werd geschonken, en wordt het besef van het kosmisch bewustzijn genoemd. In tegenwoordigheid van dit licht, dat door de meeste ‘wetende’ mensen in onze westerse cultuur Christus, God, Liefde of eenvoudig Licht wordt genoemd, zijn wij omgeven door totale, absolute liefde, door het hoogste begrip en het diepste medegevoel.

Dit licht ontspringt uit de bron van zuiver geestelijke energie, die niets te maken heeft met lichamelijke of psychische energie. Geestelijke energie kan niet door mensen gemaakt of gemanipuleerd worden. Die energie existeert in een gebied waar voor negativiteit geen plaats is. Dit houdt ook in dat we in tegenwoordigheid van dit licht tot geen enkel negatief gevoel in staat zullen zijn, hoe slecht we ons op aarde ook gedragen mogen hebben en hoe schuldig we ons altijd voelden. Het is bovendien volstrekt onmogelijk in dat stralende licht, dat door velen Christus of God wordt genoemd, een veroordeelde te zijn, want Hij is een wezen van totale en volstrekt onvoorwaardelijke Liefde. In dit licht staande worden we ons bewust van de mogelijkheid wat we eigenlijk hadden kunnen zijn, indien we ons leven behoorlijk hadden ingericht. Omgeven door dit licht, waarin medegevoel, liefde, en begrip op ons afstralen, wordt van ons gevraagd onze hele leven nogmaals aan ons geestesoog voorbij te laten trekken en te beoordelen, nu we niet langer aangewezen zijn op het verstand van onze fysieke hersenen waardoor we in ons aardse lichaam begrensd waren. Wij zien opnieuw elke gedachte die we hadden, elk woord dat we spraken, elke daad die we stelden tijdens ons aardse bestaan, en gelijktijdig weten we welke gevolgen die voor onze medemens hebben gehad.
Wij zelf zullen dan over onze gedachten, woorden en daden een oordeel vellen.

Bron: Over de dood en het leven daarna.
Geschreven door; Elisabeth Kübler-Ross.

Dat ik dit stukje hier plaats heeft een duidelijke reden en hoop dat u het met uw hart zult lezen.
Nu kunt u al beginnen met het uitzuiveren, door alles in het licht te zetten van die Liefde.
Daar hoeft u niet mee te wachten, hoop dan ook dat dit uw grootste wens mag worden.
Veel liefs Jeltje

Palliatieve sedatie.

Wat is palliatieve sedatie?

Palliatieve sedatie is het opzettelijk verlagen van het bewustzijn van een gast in de laatste levensfase. het kan een mogelijkheid zijn wanneer het op geen andere manier meer lukt om ondragelijk lijden bij de gast te verlichten. Het kan dan gaan om klachten als misselijkheid, benauwdheid of pijn.
Het uitgangspunt daarbij is dat palliatieve sedatie een vorm is van normaal medisch handelen en dat deze op de juiste indicatie en in de juiste verhouding moet worden toegepast. Niet de mate van bewustzijnsverlaging, maar de mate van symtoomcontrole bepaalt de dosering, de combinaties en de duur van de inzet van medicamenten die gebruikt worden. Het sterven blijft een gevolg van de ziekte en niet van deze behandeling. Dit sterven wordt bij het inzetten van de sedatie op korte termijn verwacht, 14 dagen maximaal.

De beslissing.

Het starten met continu, diepe sedatie is een ingrijpende beslissing die uitgebreid met de gast, de naasten en de verzorgenden besproken moet worden. Soms al vroeg in het ziekteproces zodat men zich erop kan voorbereiden. Dit maakt ook mogelijk om met elkaar te bespreken hoe het afscheid eruit zou moeten zien. De kans is immers groot dat bij een ingezette behandeling praten niet meer mogelijk is, hoewel de gast de omgeving wellicht nog horen kan.
Ook kan er besloten worden om de gast alleen bepaalde dagdelen in slaap te brengen, zodat er tussendoor toch nog mogelijkheden tot kontakt zijn.

Hoe?

Voor palliatieve sedatie zijn bepaalde medicijnen nodig die vaak via een onderhuids ingebracht naaldje, wat aangesloten is op een pompje, continu toegediend worden.
De arts zoekt naar de juiste dosering en samenstelling. Het comfort van de gast bepaalt hoe diep de bewustzijnsdaling moet zijn, zodat het lijden voldoende verlicht wordt en er een rustige en aanvaardbare situatie ontstaat. Er moet regelmatig geëvalueerd worden tussen arts, verpleegkundigen en alle betrokkenen over het verloop van de sedatie. Iets beweging of trekken van het gezicht wil niet altijd zeggen dat iemand weer aan het wakker worden is.
Doordat bij diepe sedatie iemand niet meer eet of drinkt, kan hij/zij sterk vermageren. Goed mondverzorging en wisselligging kunnen lastige complicaties daarvan voorkomen. Ook kan het nodig zijn om bijvoorbeeld pijnstillende medicatie te blijven geven. Uiteraard zal de lichamelijke verzorging, voor zover mogelijk en gewenst, gewoon doorgaan.

Wil met u nog even kijken naar het verschil tussen Palliatieve sedatie en Euthanasie, omdat dit niet hetzelfde is.

Palliatieve sedatie;
-Lijden verlicht door verlaging van bewustzijn.
-Geen levensverkortend effect. (eerder langer)
-in principe omkeerbaar.

Euthanasie;
-Lijden verlicht door levensbeëindiging.
-levensverkortend.
- Niet omkeerbaar.

Warme groet Jeltje.

A walk in the forest.

Bijna dood.

Op het moment dat de overgang plaatsvindt is niemand ooit alleen. In het dagelijkse leven ben je evenmin ooit alleen, maar je weet het niet.
Wanneer het moment van gedaanteverwisseling is aangebroken zullen onze geleiders, engelbewaarders en degenen van wie wij hebben gehouden en die ons al naar het hiernamaals zijn voorgegaan, ons terzijde staan en ons bij onze overgang helpen.

Wanneer je die verandering doormaakt, is er altijd iemand als helper aanwezig.

Een twaalfjarig meisje dat haar moeder niets over haar verrukkelijke ervaring wilde vertellen, omdat geen enkele moeder graag hoort dat een van haar kinderen het ergens anders heerlijker vindt dan bij haar thuis. Dat is natuurlijk heel begrijpelijk. Maar wat het meisje had beleefd was zo uniek, dat ze het hoe dan ook aan iemand kwijt moest. En zo vertrouwde ze haar vader toe, dat toen ze 'stierf' zoveel heerlijks had ondervonden dat ze voor niets ter wereld weer terug had willen komen. Het bijzondere was nu-afgezien van de ongelooflijke pracht en de eenvoudig fantastische overvloed aan licht en liefde die ons ook door de meeste anderen beschreven wordt-, dat haar broer bij haar was en haar vol liefde en tederheid in zijn armen had gesloten. Toen ze haar vader dat allemaal had verteld, voegde ze er aan toe:'Maar het enige dat ik niet snap is dat ik helemaal geen broertje heb.' Toen schoten haar vader de tranen in de ogen en hij moest haar bekennen dat ze wel degelijk een broer had gehad, maar dat die drie maanden voor haar geboorte was gestorven. Niemand had haar daarover ooit een woord gezegd.

Bron:Over de dood en het leven daarna.
Elisabeth Kübler-Ross

Als ik dood ga. Urbanus.

Desiderata

Desiderata

Wees kalm te midden van het lawaai en de haast en bedenk welk een vrede er in stilte kan heersen. Sta op goede voet met de mensen, zonder jezelf geweld aan te doen. Zeg de waarheid rustig en duidelijk en luister naar anderen: ook zij vertellen hun verhaal. Mijd luidruchtige en agressieve mensen: zij belasten de geest. Wanneer je je met anderen vergelijkt zou je ijdel en verbitterd kunnen worden, want er zullen altijd kleinere en grotere mensen zijn dan jezelf bent. Geniet zowel van wat je hebt bereikt als van je plannen. Blijf belangstelling hebben voor je eigen werk, hoe nederig dat ook moge zijn: het is een werkelijk bezit in het veranderlijk fortuin van de tijd. Betracht voorzichtigheid bij het zaken doen, want de wereld is vol bedrog. Maar laat dit je niet verblinden voor de bestaande deugd: veel mensen streven hoge idealen na, en overal is het leven vol heldendom. Wees jezelf. Veins vooral geen genegenheid. Maar wees evenmin cynisch over de liefde, want bij alle dorheid en ontevredenheid is zij eeuwig als het gras. Volg de loop der jaren met gratie, verlang niet naar een tijd die achter je ligt. Kweek geestkracht aan om bij onverwachte tegenslag beschermd te zijn. Maar verdriet jezelf niet met spookbeelden. Vele angsten worden uit vermoeidheid en eenzaamheid geboren. Leg jezelf een gezonde discipline op, maar wees daarbij lief voor jezelf. Je bent een kind van het heelal, niet minder dan de bomen en de sterren. Je hebt het recht hier te zijn en ook al is het je al of niet duidelijk , toch ontvouwt het heelal zich zoals het zich ontvouwt, en zo is het goed. Heb daarom vrede met God, hoe je ook denkt dat Hij moge zijn, en wat je werk en aspiraties ook moge zijn: houdt vrede met je ziel in de lawaaierige verwarring van het leven. Met al zijn klatergoud, somberheid en vervlogen dromen is dit toch nog steeds een prachtige wereld. Wees Waarachtig. Streef naar geluk.

Deze tekst is gevonden in de ST. Pauluskerk te Baltimore, gedateerd 1692.

Een verdere blik in de geestelijke wereld.

Een verdere blik in de geestelijke wereld.

George Ritchie maakte een bijna-doodervaring mee. Hij vertelt daarover in zijn boek ‘ terugkeer uit de dood’. (Hoofdstuk 5 en 6)

Kort nadat hij als gevolg van een zware longziekte ‘gestorven’ is ontmoet hij in zijn ziekenhuiskamer een stralende lichtgestalte die hij Jezus noemt. Omhuld door diens licht en Liefde kijkt hij eerst op zijn afgelopen leven terug. Het bijzondere is dat Jezus hem dan meeneemt en hem verschillende gebieden van de geestelijke wereld toont. Hij maant Ritchie de blik op hem gericht te houden. Dan begint een uitzonderlijke reis. Ritchie:

Dit leek in niets op de uittredingsvlucht die ik eerder had ervaren. Tijdens die
Ervaring was ik bezeten geweest van mijn eigen gedachten... Nu bevonden wij
Ons veel hoger en verplaatsten ons veel sneller; en nu ik mijn blik op Hem
gericht hield en me door Hem liet leiden, leek deze manier van bewegen me
niet langer vreemd of verontrustend toe.

Als eerste bezoeken zij een aantal steden op aarde, grotere en kleinere. Ritchie neemt fabrieken waar, drukke straten, huizen en mensen die lopen, werken, drinken of roken. Tot zijn verbazing ziet hij tussen deze mensen andere mensen lopen en bewegen die de eersten iets vragen of hen iets willen zeggen , maar die door hen niet worden gehoord, noch opgemerkt. Ja, zelfs helemaal niet worden gezien. Ineens beseft Ritchie dat die mensen dood zijn, net als hij zelf. Sommigen van hen proberen sigaretten of drank te bemachtigen, maar slagen daar niet in doordat hun handen dwars door alles heen gaan. Anderen lopen achter levenden aan en trachten hen iets te zeggen. Zo ontvangt hij adviezen op over zakelijke transacties,aanmaningen om meer op de gezondheid te letten, maar ook spijtbetuigingen, voor het verdriet dat de ander werd aangedaan. Geleidelijk aan wordt hem duidelijk: de wereld waar deze gestorvenen verblijven is geen oord ver weg van de aarde, ja zelfs in het alledaagse leven!

Nog meer wordt hem getoond. Hij ziet dat er gestorvenen zijn die zich met hun begeertes blijven vastklampen aan de stoffelijke wereld. Ook ziet hij overledenen die gevangen zitten in hun eigen emoties en denk gewoontes, in hun eigen haat of destructieve of perverse gedachten.
Ritchie concludeert dat de dood hemelsbreed verschilt van de voorstellingen die hij daar vroeger over had gemaakt, geleidelijk aan valt hem nog meer op. Midden tussen al die om en door elkaar krioelende mensen-mensen die nog gewoon op aarde leven en mensen die gestorven zijn- blijken zich nog andere wezens te bevinden. Grote stralende wezens die zich vol ontferming buigen over zowel levenden als gestorvenen en die hen troosten en bemoedigen. Engelen! Ritchie: ‘Ja, nu ik me eenmaal bewust was geworden van deze stralende wezens, besefte ik vol schrik dat ik hen weliswaar vanaf het eerste moment af had gezien, maar hen tot nu toe niet bewust had waargenomen. Ook in de steden en stadjes die zij hadden bezocht had het gewemeld van de engelen. Ze waren te zien geweest in de straten en fabrieken, in huizen en zelfs in kroegen. Maar er was niemand die hen waarnam.

De tocht gaat veder. Nu naar weer een ander gebied. Dat andere gebied opent zich doordat Ritchie dwars door de voorgaande wereld heen een nieuwe gaat onderscheiden. In dat nieuwe gebied komt hij met de gestalte van Licht, Jezus, in een sfeer van diepzinnige gedachten en kennis, een soort ‘geestelijke universiteit’ waar uitvindingen worden gedaan die zijn bevattingsvermogen ver te boven gaan. De mensen die er werken-hij weet niet of het mannen of vrouwen zijn- lijken geabsorbeerd door een doel dat groter en belangrijker is dan zijzelf. Er heerst een sfeer van opwinding die ontstaat als grote ontdekkingen worden gedaan. Ritchie: ‘Wat deze wezens verder ook mochten zijn, ze wekten in ieder geval de indruk dat zij zichzelf in alle opzichten volledig hadden vergeten, geabsorbeerd als ze werden door een doel dat groteren belangrijker was dan zijzelf.’

Nog verder gaat de reis, de aarde achterlatend. Nu bevonden we ons in een immense leegte, een niets.... heel die uitgestrekte leegte leek te vibreren van een soort belofte waaraan ik geen naam kon geven’. Dan ziet hij oneindig ver weg......een stad. ‘Een stralende, ogenschijnlijke oneindige stad die zo helder was dat ze zichtbaar was ondanks de onvoorstelbare afstand die wij er van verwijderd waren. Heel die stad en alles wat zich erin bevond leek uit licht te bestaan, evenals de gestalte aan mijn zijde. ‘Vol ontzag vraagt Ritchie zich af hoe het mogelijk is dat ieder gebouw en ieder inwoner zo helder kan stralen dat het over een afstand van vele lichtjaren zichtbaar is. Terwijl hij zich dit afvraagt...’zag ik hoe twee van deze stralende wezens zich losmaakten uit de stad en ons begonnen te naderen, waarbij ze die oneindige afstand leken te overbruggen met de snelheid van het licht zelf’.

Dan echter trekken Jezus en hij zich terug. De afstand tot de stad en de twee stralende wezens wordt groter en groter. En het visioen vervaagt. Ritchie:’ Hoewel ik een kreet van teleurstelling slaakte over dit verlies, wist ik dat mijn gebrekkige gezichtsvermogen niet in staat was meer dan een kortstondige glimp op te vangen van deze waarachtige, opperste hemel. Het wezen van Licht heeft hem nu alles laten zien en toegelicht waar hij rijp voor was. Dan sluiten wanden hem in en komt hij weer terug in zijn kamertje in het ziekenhuis.

Bron:Omgaan met gestorvenen.
Hans Stolp en Margarette van den Brink.

Omgaan met gestorvenen

Een heel mooi en fijn boek is me toe-gevallen waar ik enorm blij mee ben.
En wil dit graag met u delen.

Omgaan met gestorvenen,
Leven voorbij de dood.

Van: Hans Stolp en Margarete van den Brink.
ISBN: 90-202-8217-4.

kaft beschrijving:

Wanneer iemand met wie we verbonden zijn sterft, komen er vragen op ons af als: Waar is de ander nu? is er leven na de dood, en zo ja, hoe ziet dat er dan dan uit? is er verbinding tussen mij en de ander nu definitief verbroken of blijft er ook nu nog een vorm van contact en een verbinding van liefde mogelijk?

Niet alleen in de oosterse traditie, ook in de westerse spirituele-christelijke traditie is er van oudsher veel bekend over het nieuwe leven dat de gestorvene na de dood binnentreedt. De dood wordt gezien als een geboorte, als het begin van een nieuw leven in de geestelijke wereld.

In dit boek vertellen de schrijvers hoe het verdergaande leven voorbij de dood er volgens esoterische traditie uitziet. Zij laten zien welke ontwikkeling de gestorvene in dat nieuwe leven doormaakt en hoe hij of zij stap voor stap toegroeit naar de steeds verdere ontplooiing van het geestelijke lichtwezen dat ieder mens in werkelijkheid is.

Op die reis door de geestelijke wereld blijft de relatie van de overgegane met de achtergeblevenen bestaan. Die relatie wordt gesteund en gedragen door de liefde die haar of hem vanaf de aarde wordt toedragen. Zij kan echter ook gehinderd worden door onmacht, de woede of het niet loslatende verdriet van hen die achterbleven. Meer dan wij beseffen kunnen wij, die achterblijven, invloed uitoefenen op die tocht en dus op het leven van hen die in het hiernamaals verblijven. Omgekeerd hebben degenen die na de dood in de geestelijke wereld leven grote invloed op de weg die wij mensen hier op aarde gaan.

U mag van mij verwachten dat er enkele stukjes geplaatst zullen worden uit dit boek.
Toch is het raadzaam om dit prachtige boekje zelf, met je hart, te gaan lezen en de woorden tot je te laten spreken.

Liefs Jeltje

De geschiedenis van de palliatieve zorg.

In de vorige eeuw heeft de geneeskunde een enorme snelle ontwikkeling doorgemaakt.Er ontstond een grote geloof in de almacht van de geneeskunde.In de laatste 20 jaar is echter veel in het denken hierover veranderd. Er komt meer en meer oog voor de grenzen van de medische Wetenschap.

De geneeskunde die zich bezig houd met behandelingen die op genezing gericht zijn noemen wij curatief: curare=genezen. Toch wil ik opmerken dat dit vooral te maken heeft met uiterlijke genezen en niet met innerlijk genezen, wat de ware genezing is.

Er ontwikkelt zich in snel tempo een nieuwe tak in de zorg: de palliatieve geneeskunde. Deze tak is volop in ontwikkeling. veel kennis wordt opgedaan in de Hospice.
In palliatief zit het woord pallium, het Latijnse woord voor mantel.
palliatieve zorg is: beschikbaar zijn en blijven voor de zieke en zijn naasten.

In plaats van te zeggen: wij kunnen niets meer voor u doen, mogen wij zeggen wij kunnen nog heel veel voor u doen.

Het doel van palliatieve zorg is het bereiken van de best mogelijke kwaliteit van leven voor de gast en zijn naasten.
In feite is de paliatieve zorg gericht op herstel van de hoop. Het gaat nu dan niet meer om hoop op genezing, maar hoop op een goed afronding, en de ontdekking van de waarde van dat laatste stuk van het leven, waarin nog zoveel goeds kan gebeuren.

paliatieve zorg: To heal somtimes, to relieve often, and to comfort always.

Liefs Jeltje

Geschiedenis van de Hospice-beweging in vogelvlucht.

De vroegste Hospices stammen uit de middeleeuwen. een hospitium (=gasthuis lat.)was een gasten verblijf bij een kloostergemeenschap, waar reizigers(pelgrims) en ook zieken konden overnachten. In deze hospita kwamen steeds meer zieken voor verzorging, en in de kloostergemeenschappen werd kennis verzameld over ziekten en behandeling (kruidengeneeskunde o.a.) Hier werd de basis gelegd voor de geneeskunde zoals we die nu in Nederland kennen.

Halverwege de 19 de eeuw werd deze traditie in ere hersteld uit onvrede over de manier waarop mensen die ongeneeslijk ziek waren, in die tijd werden behandeld.

aan de wieg van de hedendaagse Hospicebeweging staat de britse arts Dame Cicly Saunders. Zij heeft haar leven gewijd aan de zorg voor ongeneeslijk zieke mensen, en op dit gebied baanbrekend werk verricht. Zij richtte in 1967 in Zuid Londen het Christophers Hospice op. Vijf jaar na de start van dit Hospice was er een internationale Hospice-beweging: wereld wijd kreeg haar initiatief navolging.

van groot belang voor de ontwikkeling is de Zwitsers Amerikaanse Psychiater Elisabeth Kübler-Ross. Zij schreef o.a. "lessen voor levenden, gesprekken met stervenden", en besteedde daarin aandacht aan de emoties van stervenden en hun naasten.

In Nederland werd in 1988 het eerste Hospice opgericht door Pieter Sluis, een huisarts en man van het eerste uur van de Nederlandse Hospice beweging. Het eerste Hospice was in Nieuwkoop.De Nederlandse Hospice-beweging bundelde vervolgens haar krachten in de Vereniging Vrijwilligers Hospicezorg Nederland (VHN).
Sinds 1 Jan. 2005 is op landelijk niveau de VHN gefuseerd met de vrijwillige Terminale Zorg (VTZ) tot De Vrijwilligers Palliatieve Terminale Zorg (VPTZ)

Kenmerk van de hedendaagse Hospice-beweging is het streven naar naar professionaliteit.

De Hospice-beweging wereldwijd, en de daaraan verbonden palliatieve geneeskunde zijn momenteel nog volop in beweging.

Beleving van sterven en dood door de eeuwen heen

De houding tegenover sterven en dood heeft in de loop van de eeuwen in de westerse wereld wijzigingen ondergaan.

Tot ongeveer de twaalfde eeuw waren mensen vertrouwd met sterven en dood, omdat dit deel uitmaakte van het dagelijks bestaan. Men deed geen poging de dood te ontvluchten.
Het sterven was een openbaar ceremonieel, waaromheen zich tal ven rituelen afspeelden. De kamer of de ruimte waar de stervende zich bevond, was een publieke plaats, waar iedereen ongehinderd binnen kon komen. Essentieel was dat de familie, buren, en anderen aanwezig waren. Een sterf-scene zonder aanwezigheid van kinderen was zelfs ondenkbaar. De dood was voor ieder mens een lotsbestemming. De mensen leefden in het bewustzijn dat met de dood de eigen persoonlijkheid niet verloren ging, maar juist tot rust kwam..

Vanaf de middeleeuwen onderging de houding tegenover sterven en dood een reeks van veranderingen. In het westen kwamen dood en sterven in het teken te staan van het laatste oordeel dat over de mens werd geveld. Het sterven kreeg daardoor een meer emotioneel karakter. De angst voor de dood, de vrees voor het laatste oordeel beïnvloeden de omgang met het sterven. Daarmee veranderde echter niet de vertrouwdheid met het sterven. Ook als men stervende was ging het gewone leven door; men bleef thuis bij de familie. Generaties woonden samen in het zelfde huis. Ook kinderen waren nog steeds bij het sterven aanwezig.

Een verhaal uit 1833 geeft iets van die vertrouwdheid weer:

“ Kom Willem,” riep hans zijne moeder, “Nader onbevreesd en zie nu eens wat dat getik veroorzaakt”. Hierop ging zij vertrekje in en stond bij de kist. “Kijk hier jongen” , vervolgde zijne moeder, “daar lekken droppels uit de kist, die op de stenen vloer vallen, hoor maar: tik,tik. Dat water komt uit grootmoeders lichaam, het geen niet te verwonderen is daar de vrouw zeer dik was toen zij stierf; dat is nu, waardoor gij geschrokken zijt. Willem, ge kunt rustig gaan slapen, er is immers niets bijzonders aan de hand.

In de twintigste eeuw hebben onder andere medisch-wetenschappelijke ontwikkelingen er toe geleid dat de behandeling, verpleging en verzorging van ernstig zieken voor overgroot deel in ziekenhuizen en verpleeghuizen zijn gaan plaatsvinden.

Vooral tussen 1935 en 1950 trad daarin een versnelling op. Deze instellingen werden veelal de plaats waar het leven werd afgesloten, in plaats van tussen familieleden, vrienden of buren. Als gevolg hiervan zijn sterven en dood los komen te staan van het dagelijkse leven en kregen ze het karakter van onnatuurlijke gebeurtenissen in het leven van de mensen. De dood werd dramatischer, en raakte met spanning en onzekerheid beladen.De aanvaarding van en dood als deel van het leven werd daardoor moeilijker. Sterven en dood waren niet meer gewoon en mensen wisten minder raad met hun houding als iemand uit hun directe omgeving stierf. Veel mensen stierven in eenzaamheid, geïsoleerd van alles wat het vertrouwd was. Steeds minder mensen kwamen in aanraking met het verdriet, het lijden en de onzekerheden die gepaard gaan met het sterven en met het besef dat de dood nadert.

In die periode waren sterven en dood in het algemeen onderwerpen waarover steeds minder in het openbaar werd gesproken, alsof ze uit de openbaarheid waren verbannen en teruggebracht achter muren van de ziekenhuizen.negen van de tien mensen stierven in de jaren zeventig nog in een ziekenhuis.

Maar eind jaren zeventig komt er wel langzamerhand een verandering op gang. Geleidelijk dringt het besef door dat sterven en dood bij het leven horen. Steeds meer mensen willen thuis sterven, als ze weten dat ze ongeneselijk ziek zijn. Thuis sterven in de eigen vertrouwde omgeving. Ook komt steeds meer aandacht voor de begeleiding van de stervende, en het verwerken van verdriet en onzekerheid. De massamedia, zoals radio en televisie, brengen programma’s over sterven en dood, in de huiskamers. Programma’s die bedoeld zijn om deze onderwerpen in de samenleving bespreekbaar te houden, en om te laten zien dat sterven ook een levens-verrijkende ervaring kan zijn voor de stervende en familie.

Bron:cursus voor vrijwilligers.
VPTZ zuidwest Friesland.

Naar het land van vliegers en vlinders.

Naar het land van vliegers en vlinders

Lieve mama, laat je tranen
niet langer vallen in je schoot
misschien word ik niet zoals
je ooit verwachtte groot
maar ik ben mijn vlieger achterna
naar waar bloemen mij omringen
en vlinders met hun vleugels
de mooiste liedjes voor mij zingen...

Lieve mama, ook al lijk ik ver
ik hou je in de gaten
want jij, mijn lieve mama,
kan ik nooit verlaten
Ik zweef nu als een engel
bij je dag en nacht
en als je 's avonds slapen gaat
kus ik je wangen zacht

Lieve mama, ik vlieg nu
voorbij de zonnestralen
en als jij ooit je ogen sluit
kom ik mijn mama halen...
Ik zal je brengen naar mijn paradijs
vol vliegers groot en klein
en vanaf dat moment
zullen we weer samen zijn

© Marion Middendorp

zachte dood

Zachte dood

Ik volg de contouren van je naam
diep geetst in mijn hele wezen
kwetsbaar zacht was jouw verglijden
je tere ziel treft geen blaam
in de tijd waarin je moest strijden
tot aan je zachte dood

het beeld van je oude handen gevouwen
alsof de tijd je verstilt gevangen hield
grijze lokken omvlochten je hoofd
het leven had niets meer te ontvouwen
of lag er iets op je weg wat was beloofd
tot aan je zachte dood

nog bestormen mij de laatste uren
van je breekbaar zachte wenken
de verlossing bracht jouw geschenken
in het vervliegen van geleende tijd
de laatste adem het korte duren
tot aan je zachte dood

© John Jille

All the Answers/ John Wright

De dood van een kind

De dood van een kind,

Ik zag je spelen op het veld:
zo klein en kwetsbaar,
zo vol levenslust,
ik zag je dansen in de wei:
prachtige bloem tussen rozen,
je wangen rood en zacht, zo zacht.
En niemand, niemand kon vermoeden
hoe dicht de dood je al genaderd was.
Een vlinder was je,
een kleurige vlinder, breekbaar als glas.
Een vlieger was je,
een vlieger, speelbal van de wind.
Hoger en hoger ging je,
steeds verder bij ons vandaan,
dansend op de wind,
een dunne draad,
de zon tegemoet.
En niemand, niemand was bij machte om je terug te halen.

Oh God, mijn God,
waarom, waarom?
Oh God, vang onze tranen op
en koester ze
als kostbare parels in uw hand.

Gij ziet het,
want Gij aanschouwt moeite en verdriet,
om het in uw hand te leggen.
Psalm 10: 14/a

bron: Op vleugels van vertrouwen
Adri visser.

eenvoud

Ik voel m'n ziel verwant met kleine simpele dingen,
die op ons wegen staan als bloemen van het veld....,
Verdoken in het gras, door weinigen geteld...,
al dragen z'in hun kelk de zoetste zegeningen.

'k Vind schoonheid overal: maar dat wat zachte perelt
Van uit uw moeë mond, die luttel woorden vind:
"Goênavond....., lieveke,goênacht..., m'n zielekind."
Dat maakt me zaal'ger dan de weelde van de wereld.

Zo groeit in m'n gedachten een vrede, niet te noemen;
Mijn ziel, in schoonheidhuis, niet èèn mysterie vindt;
Want ál wat schoonheid is,met simpelheid begint...
En 'k noem Liefde, 't zaad van alle schoonheidsbloemen.

uit: 'vondelingskens'
A Nahon (1896-1933)
Omstreeks 1920.

Site: http://www.august-gille.be/ Kunstenaar.

leaves in the wind

Afscheid, Ken wilber.

afscheid

En dus begonnen de meest buitengewone achtenveertig uur van ons leven samen. Treya had besloten te sterven. Er was geen medische reden waarom ze op dit punt zou sterven. Haar artsen meenden dat ze met medicijnen en beperkte ondersteuning nog minstens verscheidene maanden zou kunnen leven, zij het in het ziekenhuis, en ja dan zou ze sterven. Treya was echter tot een besluit gekomen. Ze wilde niet op die manier doodgaan, in een ziekenhuis, met slangetjes in haar lichaam en constant aan het morfine-infuus en de onvermijdelijke longontsteking en het langzame stikken - alle afgrijselijke beelden die door mijn hoofd waren gegaan. En ik had dat vreemde gevoel dat Treya, wat haar redenen verder ook mochten zijn, ons allemaal die beproeving zou besparen. Ze zou dat alles gewoon overslaan, dank je zeer, en nu vredig sterven. Maar wat haar redenen ook mochten zijn, ik wist dat wanneer Treya eenmaal een besluit had genomen, het ook definitief was.

Ik stopte Treya die avond in bed en ging bij haar zitten. Ze was bijna in vervoering. 'Ik ga, ik kan het niet geloven, ik ga. Ik ben zo blij, ik ben zo blij, ik ben zo blij.' Als een mantra voor definitieve verlossing bleef ze herhalen: 'Ik ben zo blij, ik ben zo blij...'
Haar hele gelaat lichtte op. Ze straalde. Haar lichaam begon vóór mijn ogen te veranderen. Binnen een uur leek ze vijf kilo af te vallen. Het was net alsof haar lichaam, toegevend aan haar wil, begon te krimpen en zich in zichzelf terug begon te trekken. Ze begon haar levensfuncties uit te schakelen; ze begon te sterven. Binnen dat uur was ze een ander wezen, klaar en bereid om te sterven. Ze was hier zeer vastberaden over, en ze was heel blij. Haar extatische reactie was aanstekelijk, en tot mijn grote verwarring bleek ik met haar blijdschap mee te voelen.
Toen zei ze tamelijk abrupt: 'Maar ik wil je niet achterlaten. Ik houd zo van je. Ik kan je niet achterlaten. Ik houd zo van je.' Ze begon te huilen, te snikken, en ik begon ook te huilen, te snikken. Ik had het gevoel alle tranen van de afgelopen vijf jaar te storten, diepe tranen die ik had ingehouden om sterk te zijn voor Treya. We praatten uitvoerig over onze liefde voor elkaar, een liefde die ons allebei - het klinkt afgezaagd - een liefde die ons allebei sterker, en beter, en wijzer, had gemaakt. Onze zorg voor elkaar was in decennia gegroeid, en nu we voor het einde van dit alles stonden voelden we ons allebei overweldigd. Het klinkt zo saai, maar het was het tederste moment dat ik ooit heb gekend, met de enige persoon met wie ik het ooit had kunnen kennen.

Die avond - zondagavond - brachten we haar weer naar bed, en weer sliep ik op haar acupunctuurtafel, zodat ik erbij kon zijn als er iets gebeurde. Er leek zich iets buitengewoons af te spelen in dat huis, en we wisten het allemaal.
Om ongeveer 3.30 uur die ochtend werd Treya plotseling wakker. De sfeer was bijna hallucinatorisch. Ik werd onmiddelijk wakker en vroeg hoe ze zich voelde. 'Is het tijd voor morfine?' zei ze met een glimlach. Tijdens heel haar beproeving met kanker, met uitzondering van de operaties, had Treya in totaal vier morfinepillen genomen. 'Zeker, liefje, wat je maar wilt. 'Ik gaf haar een morfinetablet en een lichte slaappil, en we hadden ons laatste gesprek.
'Liefje, ik geloof dat het tijd is om te gaan', begon ze.
'Ik ben bij je schat.'
'Ik ben zo gelukkig.' Lange stilte. 'Deze wereld is zo vreemd. Hij is gewoon zo vreemd. Maar ik ga.' Ze was in een blije, humoristische en vastberaden stemming.
Ik begon verscheidene kernzinnen te herhalen uit de religieuze tradities die ze zo belangrijk vond, zinnen waar ik haar tot het laatst toe aan moest herinneren, zo had ze gevraagd, zinnen die ze altijd op haar spreukenkaartjes bij zich had gedragen.

'Ontspan je in de aanwezigheid van wat is', begon ik. 'Laat het zelf zich ontvouwen in het onmetelijke uitspansel van alle ruimte. Je oorspronkelijke geest is ongeboren en onsterfelijk; hij is niet met dit lichaam geboren en hij zal niet met dit lichaam sterven. Herken je eigen geest als eeuwig één met de Geest.'
Haar gezicht ontspande, en ze keek me heel helder en recht aan.
'Zul je me weten te vinden?'
'Ik beloof het.'
'Dan is het tijd om te gaan.'

Het bleef heel lang stil, en het leek me dat de hele kamer helder werd, wat vreemd was omdat het er aardedonker was. Het was het heiligste moment, het oprechtste moment, het eenvoudigste moment dat ik ooit heb meegemaakt. Het duidelijkste. Het volmaakt duidelijkste. Ik had iets dergelijks in mijn leven nog nooit meegemaakt. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik was eenvoudig aanwezig voor Treya.
Ze bewoog zich naar me toe, probeerde te gebaren, probeerde iets te zeggen, iets waarvan ze wilde dat ik het begreep, het laatste wat ze me vertelde. 'Je bent de geweldigste man die ik ooit heb gekend', fluisterde ze. 'Je bent de geweldigste man die ik ooit heb gekend. Mijn kampioen...' Ze bleef het herhalen: 'Mijn kampioen. Ik leunde voorover om haar te vertellen dat ze de enige echt verlichte persoon was die ik ooit had gekend. Dat ik door haar begreep wat verlichting was. Dat een universum dat Treya had voortgebracht een heilig universum was. Dat God bestond vanwege haar. Al deze dingen gingen door mijn hoofd. Al deze dingen wilde ik zeggen. Ik wist dat ze zich bewust was hoe ik me voelde, maar mijn keel zat dichtgesnoerd; ik kon niet praten; ik huilde niet, ik kon alleen niet praten. Ik bracht slechts schor uit: 'Ik zal je vinden, schat, ik zal...'

Treya sloot haar ogen en deed ze eigenlijk ook nooit meer open.
Mijn hart brak. Een uitspraak van Da Free John bleef door mijn gedachten malen: 'Beoefen de wond van liefde... beoefen de wond van liefde.' Echte liefde doet pijn; echte liefde maakt je volkomen kwetsbaar en open; echte liefde laat je ver buiten jezelf treden; en daarom zal echte liefde je vernietigen. Ik bleef maar denken: als liefde je niet verplettert ken je liefde niet. We hebben allebei de wond van liefde beoefend, en ik was verpletterd. Achteraf lijkt het me dat we op dat simpele en oprechte ogenblik allebei stierven.

Op dat moment begon ik op te merken dat de sfeer erg onrustig was geworden. Het duurde verscheidene minuten voordat ik besefte dat de stoornis niet aan mijn smart of mijn verdriet lag. Het lag aan de woeste windvlagen buiten. En het woei niet alleen. De wind begon aan te wakkeren tot een hevige storm; ons normaal door en door solide huis schudde en rammelde in de stormachtige wind die er precies op dat moment tegen beukte. In feite berichtten de kranten de volgende dag dat exact om vier uur die ochtend record-windvlagen - die de ongelooflijke snelheid van ruim 180 km per uur bereikten - door Boulder (hoewel, onverklaarbaar, nergens anders in Colorado) waren begonnen te razen. De wind blies auto's omver - zelfs een vliegtuig! - zoals de krantenkoppen de volgende dag stipt vermeldden.

De windvlagen waren toeval, veronderstel ik. Niettemin versterkte het constante rammelen en schudden van het huis wel het gevoel dat er iets bovenaards gebeurde. Ik herinner me dat ik weer probeerde te gaan slapen, maar het huis rammelde zo erg dat ik opstond en dekens voor de ramen van de slaapkamer hing, uit angst dat ze zouden breken. Eindelijk dommelde ik in, denkend: 'Treya sterft, niets is bestendig, alles is leeg, Treya sterft..'
De volgende ochtend nam Treya de houding aan waarin ze zou sterven - ondersteund door kussens, armen langs haar lichaam, mala in haar hand. De avond tevoren was ze begonnen in stilte voor zichzelf 'Om Mani Padme Hum', de boeddhistische mantra van mededogen, te herhalen, en 'Geef je over aan God' haar favouriete christelijke gebed. Ik geloof dat ze dat is blijven doen...
De middag duurde voort; de wind bleef aan het huis rammelen en bijdragen aan de bijzonder griezelige sfeer. Urenlang hield ik Treya's hand vast en bleef ik haar in het oor fluisteren: 'Treya, je kunt nu gaan. Alles hier is voltooid en klaar. Laat gewoon los, laat het gewoon gebeuren. We zijn allemaal hier, schat, laat het maar gebeuren.'...

Ik liep even weg om water te gaan drinken, en ineens was Tracy er en zei: Ken, kom direct naar boven. Ik rende de trap op, sprong op het bed, pakte Treya's hand vast. De hele familie - iedereen, en goede vriend Warren - haastte zich de kamer binnen. Treya opende haar ogen, keek heel zacht naar iedereen om haar heen, keek mij aan, en hield op met ademen.
Iedereen in de kamer was er helemaal bij en aanwezig voor Treya. Toen begon de hele kamer te huilen. Ik hield haar hand vast en legde mijn andere hand op haar hart. Mijn lichaam begon heftig te schokken. Het was eindelijk gebeurd. Ik kon niet ophouden met schokken. Ik fluisterde de paar voornaamste zinsneden uit het Dodenboek ('Herken het Heldere Licht als uw oorspronkelijke Geest, besef dat u nu één bent met de Verlichte Geest') in haar oor. Maar we huilden allemaal vooral.
De beste, de sterkste, de verlichtste, de eerlijkste, de mooiste, de meest bezielende, de deugdzaamste, de dierbaarste persoon die ik ooit had gekend, was juist gestorven. Op de een of andere manier had ik het gevoel dat het universum nooit meer hetzelfde zou zijn.

Precies vijf minuten na haar dood zei Michael: 'Luister. Hoor dat eens.' De stormachtige wind was volledig gaan liggen en de atmosfeer was volstrekt kalm.
Ook dit werd, met het exacte tijdstip, plichtsgetrouw vermeld in de kranten van de volgende dag. De Oudheid kende de uitdrukking: Wanneer een grote ziel sterft, steekt er een storm op.' Hoe groter de ziel, des te sterker de wind die nodig is om hem weg te voeren. Misschien was het allemaal toeval, maar ik kon niet anders dan denken: Een grote, grote ziel is gestorven, en de wind reageert...
Ik had geregeld dat Treya's lichaam vierentwintig uur ongestoord kon blijven liggen. Ongeveer een uur na haar dood verlieten we allemaal de kamer, vooral om te kalmeren.


Iedereen ging die avond naar boven om afscheid van haar te nemen. Ik bleef die nacht op en las haar tot drie uur 's ochtends voor. Ik las haar favoriete religieuze passages; ik zei haar geliefkoosde gebed (geef je over aan God); ik verrichte haar favouriete spirituele oefening; en vooral las ik haar de essentiéle aanwijzingen uit Het Tibetaanse Dodenboek voor. (Die las ik haar 49 keer voor. De kern van deze instructies is dat het stervensmoment, om het in christelijke termen uit te drukken, het moment is waarop je je stoffelijke lichaam en individueel ego aflegt en één wordt met de absolute Geest of God. Het herkennen van de schittering en helderheid die op het moment van sterven van nature verschijnen betekent daarom het herkennen van je eigen bewustzijn als eeuwig verlicht, of één met de Godheid. Je zegt deze instructies gewoon op voor de persoon, keer op keer op keer, in de zeer waarschijnlijke veronderstelling dat zijn of haar ziel je nog kan horen. En dat deed ik dus).

Misschien beeld ik me dit alles in, maar ik zweer dat bij de derde voorlezing van de essentiële aanwijzingen om te beseffen dat je ziel één is met God, er iets hoorbaar klikte in de kamer. Ik bukte zelfs. Ik had het duidelijke, tastbare gevoel dat ze op dat aardedonkere moment, om 2 uur 's ochtends, ondubbelzinnig haar ware aard besefte en schoon brandde. Met andere woorden, dat ze, toen ze de aanwijzingen hoorde, de grote verlichting of bevrijding herkende die haar altijd had toebehoord. Dat ze volledig was opgelost in Alle Ruimte, was opgegaan in het hele universum, net als tijdens haar ervaring als dertienjarige, net als in haar meditaties, precies zoals ze hoopte dat het bij haar uiteindelijke dood zou gebeuren.
Ik weet het niet, misschien beeld ik me dit in. Maar, Treya kennende, misschien ook niet.

Enkele maanden later las ik een zeer geëerbiedigde dzogchen-tekst waarin de stadia van het sterven worden beschreven. De tekst noemde twee stoffelijke tekens die erop wezen dat de persoon de eigen Ware Aard had herkend en één was geworden met de stralende Geest - dat de persoon was opgelost in Alle Ruimte. De twee tekens?

Als u verblijft in de fundamentele Helderheid,
zal als teken daarvan uw gelaatskleur mooi zijn..
Ook wordt onderwezen dat uw mond zal glimlachen.

Ik bleef die nacht in Treya's kamer. Toen ik tenslotte in slaap viel, kreeg ik een droom. Het was echter geen droom, eerder een eenvoudig beeld: een regendruppel viel in de oceaan en werd zo één met het Al. Aanvankelijk dacht ik dat dit betekende dat Treya verlicht was geraakt, dat Treya de druppel was die één was geworden met de oceaan van verlichting. Dat was te begrijpen.
Daarna besefte ik echter dat het een diepere betekenis had: dat ik de druppel en Treya de oceaan was. Zij was niet bevrijd - dat was ze toch al. Ik was juist degene die bevrijd was, gewoon doordat ik haar had gediend. En dat, dat was het: dat was precies de reden dat ze me zo dringend had gevraagd te beloven dat ik naar haar zou zoeken. Het was niet zo dat zij door mij gevonden moest worden; maar door mijn belofte aan haar zou zij mij dus vinden, en me helpen, keer op keer op keer. Ik had het allemaal omgedraaid: ik dacht dat mijn belofte betekende dat ik haar zou helpen, terwijl die in feite betekende dat zij mij de helpende hand zou reiken, keer op keer en altijd weer, zolang als ik nodig had om te ontwaken, zo lang als ik nodig had om de Geest te erkennen, om de Geest te verwerkelijken die zij zo duidelijk was komen aankondigen. En beslist niet alleen mij: Treya was gekomen voor al haar vrienden, voor haar familie, en speciaal voor hen die getroffen waren door een vreselijke ziekte. Voor dat alles was Treya er.

Vierentwintig uur later kuste ik haar voorhoofd en namen we allemaal afscheid. Treya, nog glimlachend, werd opgehaald voor crematie. Afscheid is echter het verkeerde woord. Misschien zou au revoir - tot ziens of aloha - vaarwel/hallo - beter zijn.

Ken Wilber

Ik zie een mens

Ik zie een mens,
steen geworden
van verdriet.
Hij krimp ineen.
Hij rolt zich op.

Hij heeft geen ogen om te schreien,
geen mond om te huilen,
geen oren om het troosten te verstaan.
Hij is verstild tot steen.

En ik vroeg U, God:
Is zijn leven dan gedaan?
Toen hoorde ik uw stem, die zei:
wees gij zijn ogen en zijn oren,
de voeten waar hij op kan staan.

Leg uw handen op zijn versteende hoofd
En noem heel zacht zijn naam.
Dan zal hij weer leven gaan.

G.E. braehler