Geschiedenis van de Hospice-beweging in vogelvlucht.

De vroegste Hospices stammen uit de middeleeuwen. een hospitium (=gasthuis lat.)was een gasten verblijf bij een kloostergemeenschap, waar reizigers(pelgrims) en ook zieken konden overnachten. In deze hospita kwamen steeds meer zieken voor verzorging, en in de kloostergemeenschappen werd kennis verzameld over ziekten en behandeling (kruidengeneeskunde o.a.) Hier werd de basis gelegd voor de geneeskunde zoals we die nu in Nederland kennen.

Halverwege de 19 de eeuw werd deze traditie in ere hersteld uit onvrede over de manier waarop mensen die ongeneeslijk ziek waren, in die tijd werden behandeld.

aan de wieg van de hedendaagse Hospicebeweging staat de britse arts Dame Cicly Saunders. Zij heeft haar leven gewijd aan de zorg voor ongeneeslijk zieke mensen, en op dit gebied baanbrekend werk verricht. Zij richtte in 1967 in Zuid Londen het Christophers Hospice op. Vijf jaar na de start van dit Hospice was er een internationale Hospice-beweging: wereld wijd kreeg haar initiatief navolging.

van groot belang voor de ontwikkeling is de Zwitsers Amerikaanse Psychiater Elisabeth Kübler-Ross. Zij schreef o.a. "lessen voor levenden, gesprekken met stervenden", en besteedde daarin aandacht aan de emoties van stervenden en hun naasten.

In Nederland werd in 1988 het eerste Hospice opgericht door Pieter Sluis, een huisarts en man van het eerste uur van de Nederlandse Hospice beweging. Het eerste Hospice was in Nieuwkoop.De Nederlandse Hospice-beweging bundelde vervolgens haar krachten in de Vereniging Vrijwilligers Hospicezorg Nederland (VHN).
Sinds 1 Jan. 2005 is op landelijk niveau de VHN gefuseerd met de vrijwillige Terminale Zorg (VTZ) tot De Vrijwilligers Palliatieve Terminale Zorg (VPTZ)

Kenmerk van de hedendaagse Hospice-beweging is het streven naar naar professionaliteit.

De Hospice-beweging wereldwijd, en de daaraan verbonden palliatieve geneeskunde zijn momenteel nog volop in beweging.