Zelfmoord van een vriend.

Lieve lezer,

Een ervaring die grote impact heeft gehad op een deel van mijn leven is wel de zelfmoord van een goede vriend van me.
Ik zal proberen vanuit mijn herinnering het zo goed mogelijk hier te vertellen.

Op 23 Juni 2009 ’s avonds om 9 uur kreeg ik een mailtje dat hij het forumpje, wat hij zelf had aangemaakt, helemaal aan mij over deed. Met inlog codes en al.
Doe je best, was een zinnetje wat erbij stond.
Vreemd. Nu wist ik dat hij wel vaker met zelfmoord gedachtes had rond gelopen en hoe de situatie thuis was met zijn zoon, wat er niet beter op werd.
Hier klopt iets niet, zijn forum was hem alles.
Ook in mail contact liet hij dat merken.

Toen heb ik hem een smsje gestuurd, wat er aan de hand was. Zijn antwoord was; ik mag er uit stappen als ik dat wil en ik maak daar dankbaar gebruik van.
Phoe hee, dat was even een flinke schrik.

Eerlijkheids halve moet ik u vertellen dat hij op spiritueel gebied goed onderlegd was, was bekend met de kabbala, had daar een hele studie van gemaakt, was bekend met de oude evangelïen en de gnostiek.
Toch kon hij de innerlijke vrede niet vinden, erger nog, er waren veel triggers die hem dit in zijn gedachten en gevoelens deden ontwaken. (het lezen en bestuderen er van is niet voldoende)

Vele factoren zoals het schelden van zijn zoon; “ Schele jood, ik pis op je graf, enz. (kan het hier niet herhalen) zijn mede triggers die er niet goed aan deden. (Let wel, hier is geen schuld aan de zoon) Ook het stikkertje “ Borderline” heeft hem een paar keer op de afdeling psychiatrie doen belanden.

Dat hij scheel was was te wijten aan het feit dat zijn vader hem als klein kind in de box hard had geslagen waardoor zijn neus en oog werden beschadigt.

U begrijpt wel dat dit trauma hem dan ook nog steeds bezig hield. En het feit dat zijn moeder van joodse afkomst was.
Begrijpt u hoeveel triggers hier aanwezig waren?

Dit even in het kort wat er speelde.
Ik heb hem toen gebeld en ruim een uur gesproken met hem. Dat dit niet mocht baten begreep ik al snel. En sprak af dat ik de volgende dag naar hem toe zou komen. (Amersfoort)
Toen heb ik de hulpdiensten in Amersfoort gebeld of ze alsjeblieft daar naartoe wilden gaan om dat ik het niet vertrouwde. Moet de hulpdiensten een pluim geven hierin, ze geloofden me direct en zijn daar 4 uren aanwezig geweest met de belofte om me terug te bellen.
Dit liet nogal op zich wachten dus belde ik zelf waarop ik hem zelf aan de telefoon kreeg, en o,o,o, pas op ze zijn heel gewiekst als het er op aan komt. Ga maar lekker slapen meisje, ik zie je morgen. U begrijpt wel dat ik daar niet gerust op was, maar kon niets doen en moest het overlaten aan de hulpdiensten. Onrustig ben ik naar bed gegaan, pas rond 4 uur kwam de rust.
Ik wist/ voelde dat het niet nodig was om naar Amersfoort te reizen. ( je hebt dat soms)

De volgende ochtend belde zijn zoon om 10 uur en vertelde me dat hij zij vader had gevonden in de schuur, opgehangen.

Kun je hier iets tegen/ aan doen? Een hele grote nee.
Het gevoel wat het me gaf was de grote onmacht tegen iets dat vele malen sterker is dan wat ik kon vermoeden.En ik mag u wel vertellen die onmacht is iets vreselijks op dat moment.
Ook het schuldig voelen......had ik maar....

En nu kan ik zeggen; het heeft mijn leven verandert, en voel je zeker niet schuldig.
Geef liefdevolle gedachten zodat deze toch mooie ziel straks als een lichtstraal omhoog kan gaan.

warme groet Jeltje