ontkenning afsluiting.

Het is juist het aandacht geven aan deze vertrouwde ontkenningstactiek van de geest die er voor zorgt dat we ons meer gaan openstellen voor het leven: die het ons mogelijk maakt te gaan onderzoeken wie er eigenlijk leeft, wie er eigenlijk sterft - waar het hier allemaal eigenlijk om gaat. Ontkenning is het van je af duwen van het heden. Een tijdje geleden werd ik opgebeld door een oude vriendin die me vertelde dat haar lievelings-tante gestorven was en me vroeg of wij met de meditatiegroep misschien een ogenblik van stilte aan haar zouden willen wijden. Ik zei: "Nee, laten we dat niet doen, de dood is niets bijzonders." Op het moment dat je deze bladzijde leest sterven er honderden mensen. We treuren niet om die tante, we treuren niet om onze kinderen. In feite treuren we om onszelf. we treuren om ons verlies: iemand met wie we een relatie hadden is niet meer aan deze kant van het net om het spel van het leven te spelen waar we zo vertrouwd mee waren geraakt. Respecteer dat verlies, en vertrouw op de gevoelens die opduiken wanneer de spiegel van jouw liefde in scherven ligt. Besef dat jij het bent waarover je rouwt en maak ruimte in je hart voor jezelf. Het is de pijn in jouw eigen hart die je voelt, niet de pijn van iemand anders. Ironischerwijs is de gehele 'begrafenisindustrie' gebaseerd op al dit ontkennen van de dood. Het opvullen van de ingevallen wangen van de overledene om hem een acceptabel uiterlijk te geven, het opmaken en het fabriceren van een kunstmatige glimlach op diens gezicht, dat alles is een poging om de dood er zo te laten uitzien of je naar een feestje gaat. Zelfs wanneer de dood al gekomen is wordt deze nog ontkent. Stephen Levine

Warme groet Jeltje