de hemel en de hel 3

We klampen ons meestal vast aan die ogenblikken in het leven waarop we kregen wat we wilden en scheppen zo een tijdelijke hemel in een steeds groter wordende hel. We zijn bang om ons kortstondig paradijs kwijt te raken, we blijven in ons duistere hoekje zitten en ontkennen wat nu eenmaal onvermijdelijk is. Dit reiken naar de hemel creëert een leven als een hel. We doen ons uiterste best om aan die oude patronen vast te houden, omdat we denken dat we daarmee uiteindelijk wel iets beters zullen bereiken. Als een hongerig spook schreeuwt de conditionering van het verstand om voldoening. Het wil perse hebben wat het niet kan krijgen, wat het niet bezit en wat het ook niet kan vasthouden. Het verstand is misvormd door een pijnlijk verlangen. Het verlangen graait naar elk lekker hapje, maar bezit niet langer het vermogen om het door te slikken. Wij stikken in dat volgende stukje taart. Als het verlangen groot is en er niet aan wordt voldaan, denken we dat we in de hel zijn beland. De hel is het onvermogen om luchtig en licht met die hongerige geest van voorbije angsten en tijdelijke voldoening om te gaan. Het is het onvermogen om ons bereidwillig over te geven. Stephen Levine

Warme groet Jeltje