de hemel en de hel 2

Het leven is op zichzelf niet hels of hemels. Dit zijn door het verstand opgelegde conditioneringen. Het gaat er in wezen om of je voor de dingen openstaat of dat je je er voor afsluit. De hand hoort van nature open te zijn, zacht en flexibel, in staat om alles wat erin wordt gelegd te ondersteunen. En zo hoort de geest ook een ruim bewustzijn te zijn, dat zich nergens aan vastklampt. Maar het geconditioneerde verstand heeft op grond van de honderden keren dat we meenden ons ergens aan vast te moeten klampen om een valse zekerheid in de wereld in stand te houden, veel van zijn oorspronkelijke openheid verloren. Net of je gedurende een bepaalde tijd een enorme last met je meezeult. Rennen om een vliegtuig of een bus op tijd te halen, waarbij je je uit alle macht aan je bagage vastklampt, tot je uiteindelijk op je plaats kunt neerploffen. Maar als je dan eindelijk je hand open wilt doen, merk je dat hij helemaal verkrampt is rond het handvat van die koffer met oude bagage. Het valt niet mee, het kan zelfs behoorlijk pijn doen om te zorgen dat die hand zijn natuurlijke openheid weer terug krijgt, omdat hij helemaal verstijfd is door dat krampachtige vasthouden. Hij is zo verkrampt dat hij maar heel langzaam terugkeert tot zijn natuurlijke staat van zijn en meestal is dat helemaal niet zo leuk. Omdat we zo bang zijn voor die pijn, blijven we maar liever verkrampt zitten, dan dat we die oude spanningen loslaten. We verkiezen de verkrampte ruimte van ons geïsoleerde zelf, van onze oude patronen, boven de vrijheid die buiten die zelfgeschapen kooi bestaat. We verkiezen die oude vertrouwde hel boven de pijn van het opgaan in het uitgestrekte onbekende. Stephen Levine

warme groet