verwarring, verzet tegen wat IS

Verwarring is zitten aan te duwen tegen wat er is, als resultaat van ons dwangmatig zoeken naar antwoorden om het verstand mee te voeden en de onbestendigheid van onze wensen en verlangens te blokkeren. Verwarring is die staat waarin je niet bent wat je werkelijk bent. Een pijnlijke verwondering over het bestaan. En toch kun je bevrijd worden van dat voortdurende zoeken van dat verwarde verstand. Als je de stille Getuige herkent die zelf niet in verwarring verkeert. In de ruimte die niet vastzit aan 'begrijpen', die niet probeert zich te vullen als middel om zichzelf te bepalen, kan de waarheid zich manifesteren. In het verstand 'dat het ook niet meer begrijpt', wordt de waarheid ervaren in een wijds, tijdeloos deelnemen aan het bestaan. Verwarring is tegen de stroom in zwemmen, je vastklampen aan een antwoord, welk antwoord dan ook. 'Het niet meer weten' schept ruimte. Daar is plaats voor alles, zelfs voor verwarring. In 'het niet meer weten' zit geen dwang. Het verstand is niet ontvankelijk voor dwang, door het minste of geringste beetje dwang sluit het hart zich. Misschien is de quintessence van de leer wel: 'Kun je je hart openhouden in de hel'? Als we ons uit woede, uit verzet, uit angst, uit jaloezie afsluiten, kunnen we dan nog openstaan voor onszelf? Als we bang zijn, kunnen we dan van binnen nog een ruimte scheppen, waar we die angst laten bestaan zonder ons af te sluiten? Of is het allemaal zo onderdrukt, zo ondergesneeuwd, dat een heleboel van die oude patronen zich maar blijven reproduceren en wij permanent gespannen en op onze hoede achterblijven. Met het leven als een betekenisloze grap. Stephen Levine

warme groet jeltje