De hemel en de hel 1

De meeste mensen schommelen hun leven lang heen en weer tussen hemel en hel. Als ze krijgen wat ze willen, bevinden ze zich in de zevende hemel. Als ze het weer kwijtraken of het helemaal nooit krijgen, dalen ze af in de hel. De hel is het hardnekkige verzet tegen de situatie zoals die ligt. De hemel op aarde is dat we ons liefdevol openstellen. De hel is weerstand. De hemel is aanvaarding. De hemel is het open hart. De hel is de krampachtig samengetrokken darm. Meestal scharrelen we zo'n beetje rond in het gebied tussen het hart en de maag. De maag haalt alles gretig binnen; de hele wereld wordt gezien als voedsel, dat alleen om wille van de maag bestaat: pens-ego. In het hart vallen de tegenstellingen weg en gaan de voorkeuren die we er op nahouden, op in het Ene, net als bij een smeltkroes, waarin sieraden gegooid worden om er weer zuiver goud uit te maken. Als er woede opkomt, als er angst bestaat, kan dat het leven tot een hel maken of een mogelijkheid bieden om de hemel binnen te gaan. Het kan weer verzet opleveren, je kunt alles weer wegduwen, het kan weer een zaak worden van verstandelijke overwegingen. Maar het kan ook zijn dat je nu langzaam alles los wilt laten in de uitgestrektheid, de openheid van het hart, het wezen van de aanvaarding zelf. Don Juan stelt Carlos Castaneda op een bepaald moment voor dat hij moet leven als een krijger, dat hij zijn leven moet gebruiken als een gelegenheid om te ontwaken in plaats van vast te houden aan de voortdurende weigering van het verstand om boven zichzelf uit te stijgen. Hij zegt: "Voor de gewone man is alles wat hem overkomt een zegen of een vloek. Voor een krijger vormt alles een uitdaging." Het verschil tussen hemel en aarde ontstaat doordat het verstand voortdurend heen en weer schommelt tussen het gevoel dat het zichzelf gelukkig of ongelukkig moet prijzen. Wij wegen alles wat we waarnemen af tegen wat wat we graag zouden willen. Stephen Levine

Warme groet.