hemel en hel afsluiting

Als we in onze schulp kruipen en in een hoekje gaan zitten, omdat we die minder plezierige dingen willen ontwijken en nog verder terugdeinzen voor het vuur van onze onverzadigde verlangens, bestendigen we dat verblijf in de hel. We kunnen geen kant meer op en daar zitten we dan, gevangen door ons eigen verlangen en niet in staat om los te laten. Ons hart verkrampt door angst en twijfel. En pas als het lijden groot genoeg is, als we er niet meer tegen op kunnen, beginnen we de hachelijke situatie waarin we ons bevinden onder ogen te zien. Als het hart begint te zuchten en dwars door het lijden heengaat, lost de hel voor onze ogen op. Vanuit dat wanhopige gevoel van 'Wat moet ik nu beginnen?' kan het antwoord komen. Misschien omdat er nu eindelijk eens geen snelle oplossing bestaat. Eindelijk weten we het niet meer. We zijn zo lang zo zeker geweest van zoveel dingen, dat de ruimte vanwaaruit het spontane gevoel kan opwellen overvol geworden is. Er is nog maar weinig ruimte over voor onze ware aard. Het is in die toestand van 'het ook niet meer weten', dat hemel en hel oplossen. In dit open onderzoeken van de waarheid, als je geen enkele andere keuze overblijft, dient de werkelijkheid zich aan. Stephen Levine

Warme groet Jelte