het Tibetaanse dodenboek 2

Het is een methode om zwaarwegende emoties van hun allesbepalende gewicht te ontdoen. Wij zijn echter niet van jongsafaan vertrouwd gemaakt met zulke opgesierde personificaties. Ze hebben voor ons een andere verbeeldingswaarde dan bv voor een Tibetaanse monnik. Voor iemand uit het westen zouden deze eigenschappen misschien beter aangeduid kunnen worden als liefde, angst, jaloezie, of herkenning van onbewuste tendenties die altijd verwarring veroorzaakten, die altijd angst en zelfvertwijfeling versterkten. Het je voortdurend bewust zijn van de inhouden van de geest, van je bewustzijnsstaten, van gevoelens en gedachten, bereikt hetzelfde als de personificaties van de Tibetaanse cultuur en is voor de westerse mens wellicht wel een directer methode. En als onze geest na het verlaten van het lichaam inderdaad verder zou gaan met het creëren van een eigen wereld, als we inderdaad geconfronteerd zouden worden met alles waaraan wij ons gedurende ons leven vastklampten, in de vorm van projecties van een geest die nu niet langer afgeleid wordt door lichamelijke stimuli, dan zou het waarschijnlijker zijn dat we Moeder Theresa of een hulpvaardige vriend van vroeger zouden zien dan Avalokiteshvara. En in plaats van een wraakzuchtige godheid zouden we woede waarschijnlijk gepersonifieerd zien in een oude vijand, in iets waarmee we tijdens ons leven niet afgerekend hadden. Wijsheid zou waarschijnlijk gepersonifieerd worden in een of andere leraar die we gekend hadden, jaloezie in de geliefde die ons ooit afwees. Stephen Levine

Warme groet Jeltje