ontkenning 2

Hoe ondankbaar zijn we voor de lessen die het verval biedt; de volmaakte les dat dit lichaam waarmee wij geboren zijn voortdurend verandert en op zekere dag zal moeten worden over gelaten aan verrotting. Het vlees en de weefsels zullen van de beenderen vallen. De beenderen zullen tot as vervallen. De as zal door een zachte wind over de takken en bladeren van de bomen van het bos geblazen worden. Zo zal dit lege omhulsel terugkeren en verdwijnen in de grond die het voordien voedde. Wanneer we het hebben over de 'ontkenningsfase' is dat meestal in verband met een patiënt die nadat er een kwaadaardig gezwel ontdekt is, zegt: "Er moet een vergissing gemaakt zijn, dat kan mij niet gebeuren, er is vast een vergissing gemaakt in het laboratorium. Het moet de diagnose van iemand anders zijn." Zelden herkennen we diezelfde ontkenning in het zich terugtrekken van onze geest van de waarheid van onze vergankelijkheid. Het niet herkennen van ontkenning houdt ons echter gevangen in dezelfde oude angsten en beproevingen, pijn en verlies. Alsof je heen en weer geschud wordt in een trein die voorthobbelt over verroeste rails terwijl de bagage uit het bagagerek omlaagvalt, en tegelijk volhoudt dat je een ontspannen reisje maakt. Of helemaal nooit uit het station vertrokken bent. De geest trekt zich terug van de inconsistenties van het huidige ogenblik door middel van onze modellen van hoe de dingen 'hadden' moeten zijn. Stephen Levine

warme groet Jeltje