de gestorven vriendin afsluiting.

Ze stierf drie dagen nadat ze thuis was gekomen, om zes uur 's ochtends, terwijl haar echtgenoot rustig naast haar bed zat. Toen ik bij haar thuis aankwam, waren haar broers en haar vader, die een paar kilometer verderop woonde al gebeld en op weg naar het huis van de gestorvene. Een goede vriendin trok haar haar favouriete paarse jurk aan, terwijl muziek van Judy Collins de kamer vulde. Een gevoel van liefde doordrong iedere handeling van de aanwezige vrienden en familieleden. Elk woord dat gesproken werd herinnerde aan het grote onbekende. Ongeveer een half uur later kwam de vader van deze jonge vrouw bij het huis van de gestorvene aan, volkomen ondersteboven door de dood van zijn dochter. Haar vader kwam binnen, met als enige wens dat het allemaal niet waar was. Hij stond op het punt om in te storten en in snikken uit te barsten. Maar de kamer die hij binnenkwam was een kamer vol liefde. Zijn dochter zag er drie uur nadat ze gestorven was schitterend uit, met een glimlach op haar gezicht, haar handen gevouwen over haar hart. Hij werd verwelkomd door een sfeer van aanvaarding die hij nooit met de dood geassocieerd had. Een broer van de gestorvene, van beroep timmerman, was thuis bezig de laatste hand te leggen aan de doodskist waaraan hij al een tijd geleden begonnen was. Haar vijf maanden oude dochtertje zat naast haar dode moeder op het bed en praatte op rustige toon tegen haar terwijl ze een kistje met sieraden sorteerde dat ze gekregen had om mee te spelen en die ze eventueel later zou kunnen dragen. Toen de vader dichterbij kwam werd hij aangemoedigd om met de toppen van zijn vingers lichtjes de kruin van het hoofd van zijn dochter aan te raken. Vaak is het zo dat je nog uren na de dood de vibratie van het leven kunt ervaren terwijl dat uit het lichaam stroomt. Hoewel hem uitgelegd was dat hij misschien iets zou voelen, voldeed hij meer uit verwarring en beleefdheid aan het verzoek dan op grond van iets anders. Hij verwachtte niets. Hij legde voorzichtig een vinger op haar voorhoofd, bromde iets en draaide zich om om weg te lopen - en stopte toen plotseling. Met verbazing keek hij naar zijn hand, keek vervolgens op en zei: "Er is een tinteling. Wat is dat?" Hij liep terug naar het bed en legde zijn hand op de kruin van het hoofd van de gestorvene, en voelde de levensenergie uit het lichaam verdwijnen. Hij was verbijsterd. Zijn verhouding tot de dood was in één klap radicaal gewijzigd terwijl hij daar stond en ervoer hoe de energie uit het lichaam van zijn dochter wegstroomde. Er was op dat moment een contact tussen hen beide dat hij niet voor mogelijk had gehouden. Een uur later, nadat haar broers waren gearriveerd met de kist, werd het lichaam er voorzichtig in gelegd en vervolgens werd de kist in het midden van de kamer geplaatst en schaarde iedereen, familieleden en vrienden zich eromheen. En in plaats van te treuren om de dood en te wensen dat het allemaal anders was gelopen, deed iedereen mee aan een korte meditatie, waarbij we de gestorvene vertelden dat ze verder moest gaan, dat haar werk hier op aarde beëindigd was, dat haar enige taak nu was samen te smelten met haar oorspronkelijke zuivere natuur, om te vertrouwen op het licht en dat te volgen. Deze begrafenis was geheel verschillend van andere. In plaats van zich vast te klampen en zich terug te trekken, zoals zo vaak voorkomt, was er bij iedereen een herkenning van de volmaaktheid van het ogenblik, hoe pijnlijk het ook was voor hen die achterbleven. Het vormde een genezend ritueel voor ieders hart. Stephen Levine

Warme groet Jeltje