stervensstadia inleiding 1

In de jaren 60 constateerde Elisabeth Kubler-Ross, die op dat moment werkte met ongeneeslijk zieken in een ziekenhuis in de omgeving van Chicago, dat er bepaalde gedeelde bewustzijnsstaten optraden tijdens het verloop van het ziekteproces, en dat daarin een bepaald patroon valt te herkennen. De fasen beginnen met het ontkennen, de woede, en het onderhandelen van het bewustzijn en de duisternis die volgt wanneer de dingen niet zo gaan als wij wel gewenst hadden. En daarna het licht dat vaak volgt wanneer we ons overgeven aan wat op het huidige moment gegeven is. In werkelijkheid echter zijn er geen afzonderlijke fasen, alleen de onophoudelijke verandering van bewustzijnsstaat en inhoud. Een moment van ontkenning en woede dat zich opent tot aanvaarding, totdat een ogenblik later het bewustzijn zichzelf weer in de staat bijt met depressies, angst en verwarring. Het is de achtbaan van het bewustzijn, voortdurend veranderend, zich openend en weer afsluitend. En deze fasen zijn geen fasen die een ander overkomt; zij vormen het alledaagse bewustzijnsproces van jou en mij, van iedereen. Zij zijn de 'sterf-fasen' die optreden tijdens het proces van het herkennen van datgene wat onze oorspronkelijke natuur blokkeert, het je openstellen ervoor en het loslaten ervan. Dat zijn de fasen van het veranderen van ons lot van tragedie in zegening, van verwarring in inzicht en wijsheid, van agitatie in helderheid. Zij vormen onze pelgrimage naar de waarheid. Het proces dat we doormaken wanneer we geconfronteerd worden met het verlies van een bepaalde zekerheid waarop we niet langer meer kunnen terugvallen. Misschien is het de desintegratie van je zelfbeeld, voordat het nieuwe zich presenteert. Stephen Levine

De achtbaan die Stephen hier beschrijft, van het bewustzijn, kan dus al tijdens uw leven doorleeft worden, 'sterven' voor dat u sterft. Warme groet Jeltje.