de stervende vriendin 1

Wij deelden de laatste maanden van een stervende vriendin die onze workshops had bezocht met haar echtgenoot en regelmatig opbelde of op bezoek kwam. Toen ze voor de laatste keer werd opgenomen in het ziekenhuis had ze zoveel pijn dat er iedere twee uur een morfine-injectie nodig was om de pijn in haar ruggegraat veroorzaakt door uitzaaiingen van kanker draaglijk te maken. Een week na de opname vroeg ze me of ik haar regelmatig zou willen opzoeken opdat ze haar dood wellicht met wat meer gelijkmoedigheid tegemoet zou kunnen treden. Op de dag voor moederdag werd ze door haar familie weer naar huis gebracht, en op dat moment zei ze zich eindelijk klaar te voelen voor de definitieve reis. Toen ik de volgende dag met haar praatte en ik haar eraan herinnerde dat het moederdag was, zei ze: "O, dan is het mijn dag, laten we er een feestje van maken!" In de tuin werd een groot tafellaken uitgespreid met daarop allerlei sandwiches, taarten en andere speciale lekkernijen. Op het ogenblik dat de picknick zou beginnen voelde zij zich echter te zwak om naar buiten te komen en bij ons te komen zitten, zodat alle vrienden en familieleden één voor één naar binnen gingen om haar een gelukkige moederdag te wensen. Iedereen probeerde op zijn manier zijn gevoelens met haar te delen en haar te steunen bij de laatste uren van haar reis. Gedurende de eerste zesendertig uur nadat ze uit het ziekenhuis was thuisgekomen, had ze minder pijnonderdrukkende middelen nodig dan ze iedere twee uur nodig had gehad tijdens haar verblijf in het ziekenhuis. Naarmate ze zich openstelde voor de dood, verminderde haar weerstand tegen de pijn, het vastklampen aan haar lichaam. Omdat ze zich open begon te stellen voor het licht dat wij allen in ons diepste wezen delen was er in de laatste dagen waarin zij zich voorbereidde op het verlaten van haar lichaam weinig weinig pijn of verwarring. Stephen Levine

Warme groet Jeltje.