open voor zelfmoord 2

Van de honderden mensen die jaarlijks van de Golden Gate Bridge afspringen, springen de meesten van die kant van de brug die uitkijkt op San Francisco. Er zijn mer maar heel weinig die van de kant van de brug springen die uitkijkt op de onafzienbare watervlakte van de Stille Oceaan. Zelfs als zij een eind aan hun leven maken, is hun verbondenheid met de wereld die zij achter zich wensen te laten op zijn grootst. Wij moeten de wanhoop in onszelf durven aanraken, willen we een ander de moed geven om zich voor het leven open te stellen. Je zou kunnen zeggen dat zelfdoding niet zozeer 'verkeerd' is, als wel getuigt van oncapabel zijn. Een gelegenheid tot overgave, tot loslaten van die geestespijn, die men niet heeft onderkent en niet heeft aangegrepen. Men handelt vanuit - en versterkt daarmee nog eens te meer - een door langdurige conditionering bepaalde afkeer van datgene wat men niet prettig vindt. Het is de ironie van het lot dat veel mensen die de hand aan zichzelf slaan na een langdurige depressie, waarin ze de zelfdoding menigmaal hebben overwogen en zelfs gerepeteerd, maar waarvoor ze toen gewoon de energie of de wilskracht niet konden opbrengen, dit wel te doen als ze net uit die depressie beginnen te klauteren. Juist als de energie weer begint door te stromen, als het licht begint te dagen. Veel mensen slaan de hand aan zichzelf als ze voelen dat 'er geen hoop meer bestaat'. Maar hoop wordt geboren uit angst, uit een gebrek. Alleen als we geen angst kennen, zijn we in staat om te leven zonder hoop. Zij die onder de poort doorgingen in Dante's inferno lazen daarop de zinsnede: 'Gij die hier binnentreedt laat alle hoop varen.' Dit was geen vervloeking, maar een zegen. Er wordt mee gezegd dat alle vasthouden aan toekomstige mogelijkheden een pijnlijk onvermogen schept om het heden te beleven. Hoop maakt dat wij onszelf keer op keer doden. Stephen Levine

Warme groet Jeltje