Ramana Maharshi 1

Anekdote Ramana Maharshi: Op zeventienjarige leeftijd, het was ongeveer zes weken voordat ik Madura voorgoed zou verlaten kwam de beslissende verandering van mijn leven. Het gebeurde plotseling. Ik zat alleen in een kamer op de eerste verdieping van het huis van mijn oom. Ik was vrijwel nooit ziek, en ook op die dag was er met mijn gezondheid niets bijzonders aan de hand, totdat ik plotseling overvallen werd door een hevige doodsangst. Mijn fysieke toestand had op geen enkele manier aanleiding kunnen hebben gegeven tot deze gebeurtenis, en ik probeerde ook geen oorzaak of aanleiding te vinden of een reden voor de angst te ontdekken. Ik had enkel het gevoel van 'ik ga sterven' en begon te overwegen wat ik daaraan zou kunnen doen. Het kwam niet in me op om een dokter te raadplegen of mijn ouders of vrienden te waarschuwen; ik had het gevoel alsof ik het probleem in m'n eentje moest oplossen, op dat moment en die plaats. De schok van de doodsangst dwong mijn bewustzijn zich in zichzelf te keren en ik zei tegen mezelf, zonder de woorden daadwerkelijk uit te spreken: "De dood is nu gekomen; wat houdt dat nu precies in? Wat sterft er nu precies? Dit lichaam sterft." En opeens begon ik mij voor te stellen hoe het stervensproces zou verlopen. Ik lag met beide benen uitgestrekt alsof de rigor mortis (lijkverstijving) was ingetreden en deed alsof mijn lichaam gestorven was. Ik hield mijn adem in en hield mijn lippen stijf op elkaar zodat geen enkel geluid zou kunnen ontsnappen, noch het woord 'ik' noch elk ander woord. Ramana Maharshi

warme groet Jeltje