de hemel en de hel 3

We klampen ons meestal vast aan die ogenblikken in het leven waarop we kregen wat we wilden en scheppen zo een tijdelijke hemel in een steeds groter wordende hel. We zijn bang om ons kortstondig paradijs kwijt te raken, we blijven in ons duistere hoekje zitten en ontkennen wat nu eenmaal onvermijdelijk is. Dit reiken naar de hemel creëert een leven als een hel. We doen ons uiterste best om aan die oude patronen vast te houden, omdat we denken dat we daarmee uiteindelijk wel iets beters zullen bereiken. Als een hongerig spook schreeuwt de conditionering van het verstand om voldoening. Het wil perse hebben wat het niet kan krijgen, wat het niet bezit en wat het ook niet kan vasthouden. Het verstand is misvormd door een pijnlijk verlangen. Het verlangen graait naar elk lekker hapje, maar bezit niet langer het vermogen om het door te slikken. Wij stikken in dat volgende stukje taart. Als het verlangen groot is en er niet aan wordt voldaan, denken we dat we in de hel zijn beland. De hel is het onvermogen om luchtig en licht met die hongerige geest van voorbije angsten en tijdelijke voldoening om te gaan. Het is het onvermogen om ons bereidwillig over te geven. Stephen Levine

Warme groet Jeltje

Omarm het leven/ Rene Vendeville ( boekentip)

Samenvatting: Auteur: R. Vendeville Praktisch handboek van mental coach Ziekte en sterven kunnen het leven verrijken Mental coach René Vendeville laat in Omarm het leven zien wat er met een mens gebeurt als hij met ziekte en sterven wordt geconfronteerd. ‘Door de emoties die dan opkomen de ruimte te geven, verrijken we ons leven,’ stelt hij, ‘en dat zal de wens zijn van iedere dierbare die je is voorgegaan in het stervensproces.’ Aan de hand van aangrijpende en herkenbare praktijkvoorbeelden leert Vendeville ons dat niemand bij ziekte en overlijden machteloos hoeft toe te kijken, maar dat ieder zich nuttig kan maken. Daarvoor reikt hij communicatietechnieken aan, en verder demonstreert hij hoe we met behulp van ontspanningstechnieken, visualisatie en creatieve uitingsvormen zieken en stervenden kunnen steunen, maar ook nabestaanden in hun rouwproces kunnen bijstaan. Het boek sluit af met een checklist waarin alle praktische punten aan de orde komen, van donor­codicil tot notariële akte en van condoleance tot verzekering. Omarm het leven is daardoor niet alleen een bron van inzicht, maar ook een waardevol handboek voor iedereen die, al dan niet professioneel, met zieken en stervenden te maken heeft. René Vendeville begeleidt in zijn dagelijks leven terminaal zieken en geeft daarnaast trainingen en workshops aan medewerkers uit de reguliere en niet-reguliere zorg.

Wil u dit prachtige boek graag onder uw aandacht brengen Warme groet Jeltje.

de hemel en de hel 2

Het leven is op zichzelf niet hels of hemels. Dit zijn door het verstand opgelegde conditioneringen. Het gaat er in wezen om of je voor de dingen openstaat of dat je je er voor afsluit. De hand hoort van nature open te zijn, zacht en flexibel, in staat om alles wat erin wordt gelegd te ondersteunen. En zo hoort de geest ook een ruim bewustzijn te zijn, dat zich nergens aan vastklampt. Maar het geconditioneerde verstand heeft op grond van de honderden keren dat we meenden ons ergens aan vast te moeten klampen om een valse zekerheid in de wereld in stand te houden, veel van zijn oorspronkelijke openheid verloren. Net of je gedurende een bepaalde tijd een enorme last met je meezeult. Rennen om een vliegtuig of een bus op tijd te halen, waarbij je je uit alle macht aan je bagage vastklampt, tot je uiteindelijk op je plaats kunt neerploffen. Maar als je dan eindelijk je hand open wilt doen, merk je dat hij helemaal verkrampt is rond het handvat van die koffer met oude bagage. Het valt niet mee, het kan zelfs behoorlijk pijn doen om te zorgen dat die hand zijn natuurlijke openheid weer terug krijgt, omdat hij helemaal verstijfd is door dat krampachtige vasthouden. Hij is zo verkrampt dat hij maar heel langzaam terugkeert tot zijn natuurlijke staat van zijn en meestal is dat helemaal niet zo leuk. Omdat we zo bang zijn voor die pijn, blijven we maar liever verkrampt zitten, dan dat we die oude spanningen loslaten. We verkiezen de verkrampte ruimte van ons geïsoleerde zelf, van onze oude patronen, boven de vrijheid die buiten die zelfgeschapen kooi bestaat. We verkiezen die oude vertrouwde hel boven de pijn van het opgaan in het uitgestrekte onbekende. Stephen Levine

warme groet

De hemel en de hel 1

De meeste mensen schommelen hun leven lang heen en weer tussen hemel en hel. Als ze krijgen wat ze willen, bevinden ze zich in de zevende hemel. Als ze het weer kwijtraken of het helemaal nooit krijgen, dalen ze af in de hel. De hel is het hardnekkige verzet tegen de situatie zoals die ligt. De hemel op aarde is dat we ons liefdevol openstellen. De hel is weerstand. De hemel is aanvaarding. De hemel is het open hart. De hel is de krampachtig samengetrokken darm. Meestal scharrelen we zo'n beetje rond in het gebied tussen het hart en de maag. De maag haalt alles gretig binnen; de hele wereld wordt gezien als voedsel, dat alleen om wille van de maag bestaat: pens-ego. In het hart vallen de tegenstellingen weg en gaan de voorkeuren die we er op nahouden, op in het Ene, net als bij een smeltkroes, waarin sieraden gegooid worden om er weer zuiver goud uit te maken. Als er woede opkomt, als er angst bestaat, kan dat het leven tot een hel maken of een mogelijkheid bieden om de hemel binnen te gaan. Het kan weer verzet opleveren, je kunt alles weer wegduwen, het kan weer een zaak worden van verstandelijke overwegingen. Maar het kan ook zijn dat je nu langzaam alles los wilt laten in de uitgestrektheid, de openheid van het hart, het wezen van de aanvaarding zelf. Don Juan stelt Carlos Castaneda op een bepaald moment voor dat hij moet leven als een krijger, dat hij zijn leven moet gebruiken als een gelegenheid om te ontwaken in plaats van vast te houden aan de voortdurende weigering van het verstand om boven zichzelf uit te stijgen. Hij zegt: "Voor de gewone man is alles wat hem overkomt een zegen of een vloek. Voor een krijger vormt alles een uitdaging." Het verschil tussen hemel en aarde ontstaat doordat het verstand voortdurend heen en weer schommelt tussen het gevoel dat het zichzelf gelukkig of ongelukkig moet prijzen. Wij wegen alles wat we waarnemen af tegen wat wat we graag zouden willen. Stephen Levine

Warme groet.

de waarheid/ Kabir.

De waarheid zit bij jou en ook bij mij van binnen; je weet dat de loot verborgen zit in het zaadje. Wij zijn allemaal aan het worstelen; geen van ons heeft het ver gebracht. Laat je verwatenheid varen en kijk eens van binnen rond. De blauwe lucht verwijdt zich meer en meer, het dagelijks gevoel van falen verdwijnt, de schade die ik mezelf berokkend heb, vervaagt, miljoenen zonnen treden te voorschijn met hun licht, wanneer ik in die wereld stevig geworteld ben. Ik hoor de klokken klinken, die niemand heeft geluid, er schuilt in 'liefde' meer vreugde dan waar wij weet van hebben, regen valt in stromen neer, hoewel de hemel onbewolkt is, er zijn hele rivieren van licht. Het heelal is allerwegen doorschoten van één enkele liefde. Hoe moeilijk valt het die liefde in al onze vier lichamen te ervaren! Wie hopen daar in alle redelijkheid mee om te kunnen gaan falen. De verwatenheid van de rede heeft ons van de liefde gescheiden. Alleen al door het woord 'rede' voel je je er mijlen ver van verwijderd. Gelukkig Kabir, die door al die vreugde omgeven, zingt in zijn eigen kleine boot. Zijn gedichten komen erop neer dat de ene ziel de andere ontmoet. Deze liederen gaan over het vergeten van sterven en verlies. Ze stijgen uit boven binnentreden en naar buiten gaan. Kabir, naar Bly

warme groet Jeltje

Lezing Pim van Lommel over BDE en eindeloos bewustzijn.

Lezing van Pim van Lommel op 30 oktober 2013 over BDE's en eindeloos bewustzijn Datum: woensdag 30 oktober Plaats: De Nije Warf Adres: Foarwei 31ª 9113 PA Wouterswoude Thema: Bijna-doodervaringen en eindeloos bewustzijn Spreker: Pim van Lommel Aanvang: 19.30 uur Organisatie: Hendrik Klaassens i.s.m. Stichting Wijzer Een bijna-dood ervaring (BDE) is de gemelde herinnering van alle indrukken tijdens een bijzondere bewustzijnstoestand, met enkele specifieke elementen, zoals het ervaren van een tunnel, het licht, een levenspanorama, het o­ntmoeten van overleden familieleden, of het waarnemen van je eigen reanimatie. Deze bewustzijnstoestand kan optreden tijdens een hartstilstand, dus tijdens een periode van klinisch dood, maar ook bij andere kritieke medische situaties zoals bij een ernstige ziekte zoals shock, bij een hersenbeschadiging met coma t.g.v. een verkeersongeluk of hersenbloeding, bij een bijna-verdrinking (meestal bij kinderen), of tijdens een stervensproces (sterfbedvisioen). Deze ervaring is altijd transformatief: de angst voor de dood verdwijnt en ook het levensinzicht verandert. Vooral liefde en compassie naar jezelf, naar anderen en de natuur wordt belangrijk. Het o­nderzoek naar BDE's confronteert o­ns duidelijk met de beperkingen van o­nze huidige medische inzichten over o­ns bewustzijn en herinneringen in relatie met de hersenen. Want hoe is het mogelijk dat mensen een helder bewustzijn kunnen ervaren, met herinneringen vanaf de vroegste jeugd, met helder nadenken, met emoties, met gevoel van zelf identiteit, en soms met een vorm van waarneming buiten en boven het lichaam, op het moment dat de hersenen (tijdelijk) niet meer functioneren, met een vlak EEG? In deze lezing zal worden gesproken over de laatste stand van zaken op het terrein van het BDE-onderzoek. Ook is er aandacht voor BDE's bij kinderen. Het vormt een vervolg op de lezing die hij op 25 februari 2009 voor Stichting Nieuwe Openbaring i.s.m. Stichting Wijzer heeft gehouden n.a.v. zijn boek ‘Eindeloos bewustzijn’. Pim van Lommel is wellicht de bekendste cardioloog van Nederland. Van zijn boek ‘Eindeloos Bewustzijn’ (2007) zijn inmiddels ruim 175.000 exemplaren verkocht in Europa en Amerika. Zie ook www.pimvanlommel.nl. Voor informatie en reserveringen kun je contact opnemen met Froukje van der Zwaag, telefoon: 0519-297641, e-mail: stwijzer@stichting-wijzer.nl. Reserveer tijdig om teleurstelling te voorkomen!

Warme groet Jeltje

onsterfelijk geworden

Mensen met dergelijke inzichten zijn de meest 'openhartige' mensen die ik ken, en de meest heldere van geest. Zij zeggen: "Ik hoef niet iets speciaals te zijn om de waarheid te zoeken, om werkelijke wijsheid te vinden. Ik hoef me niet druk te maken over iemand of iets zijn, omdat niet ik dat ben, wat dan ook." Terwijl zij de dood onder ogen zien, ontdekken zij het leven. Als ik een samenvatting zou maken van wat ik velen hoor zeggen, zou het ongeveer het volgende zijn: "Het is raar om te zeggen, maar nog nooit in mijn leven ben ik zo gelukkig geweest, omdat ik nog nooit zo weinig gevoelens van weerstand, of van zelftwijfel heb gevoeld. Ik weet niet precies wie ik ben, maar dat geeft ook niet, omdat elk idee van mijzelf toch alweer snel oplost. Op de een of andere manier ben ik altijd iets anders, en ik weet niet precies wat. Maar het is in elk geval de ervaring die mij de grootste bevrediging en voldoening van mijn hele leven geeft, omdat het niet gaat om een zaak van het verstand. Mijn vasthouden aan het verstandelijke heeft altijd als blokkade gefunctioneerd voor werkelijk begrip, en verwarring gesticht. Nu sta ik open voor de waarheid, omdat ik niets meer te verliezen heb. Ik moest alles verliezen om te zien dat eigenlijk erg weinig het waard was om te hebben. Ik ben op de een of andere manier toch meer dan ik altijd gedacht heb." Deze mensen hebben hun beperkende modellen en hun zelfidentificatie losgelaten en zich geopend voor een altijd jong, altijd nieuw heden zonder angst. Zij raken aan de onderliggende onsterfelijkheid van zuiver Bewustzijn - dat wat komt noch gaat, maar simpelweg is zoals het is. Dat zijn de mensen die ik zie sterven in een besef van heelheid, van voltooiing, zonder strijd, een wegglijden uit het lichaam; als regen die zachtjes in de oceaan terugvalt. Hun sterven is een terugkeer in hun ware natuur. Stephen Levine

Warme groet Jeltje

onderzoek van het leven afsluiting

Elke keer dat we ons dit herinneren, elke keer dat we onszelf aanmoedigen om verder te gaan dan onze uiterlijke gehechtheden, beginnen we ons te verhouden tot het Bewustzijn zelf en voelen we hoe onze ervaring van het leven zich uitbreidt en verdiept. We beginnen dat wat we 'onze ervaring', wat we 'wij' noemden - 'ons' zien, 'ons' proeven, 'ons' denken - in feite slechts luchtbellen zijn die in een onmetelijke uitgestrektheid zweven, en van moment tot moment veranderen van inhoud en plaats. En dat wij geen van deze alle zijn. Deze ervaringen zijn als een oude film, gedraaid voor een lege zaal. Het is een gebeurtenis op zichzelf en voor zichzelf. Gedachten denken zichzelf. Iedere controle introduceert een element van dwang, waardoor het hart zich sluit en lijden ontstaat. Wanneer ik met mensen samen ben die de waarheid als eerste prioriteit hebben en werken aan alles wat een blokkade vormt voor inzicht, hoor ik hen niet zeggen: 'God, ik moet al m'n energie weer terugkrijgen; ik moet mijn plaats in de wereld weer veroveren.' In plaats daarvan zeggen ze: 'Ik hoef niet iets of iemand te zijn om te zijn wie ik werkelijk Ben.' Dat is een opmerkelijk inzicht voor mensen die zo'n groot deel van hun leven, net als wij allemaal trouwens, geleefd hebben aan de hand van ideeën en modellen van een wereld van 'zou moeten's die helemaal niet bestaat. Ik zie hoe zij raken aan de werkelijkheid, hoe zij deel worden van wat is. Stephen Levine

Warme groet jeltje

onderzoek van het leven 3

Zij komen tot aan de grenzen van de geest. Zij zien dat zijzelf niet synoniem zijn met de objecten van 'hun' gedachten of stemmingen. Zij beginnen zich te verhouden tot het licht waarmee al deze geestes-inhouden worden gezien. Zij beginnen te beseffen dat zij Bewustzijn zelf zijn, een stap voorbij welk model van soliditeit of verwachting dan ook. Niet langer verwarren zij het licht van het bewustzijn met de objecten die dat licht reflecteren. In het stille 'ik Ben' van de Geest, onthult zich het bewustzijn zelf. En niet langer maken zij de vergissing zichzelf te identificeren met de objecten van het bewustzijn, zij realiseren zich dat zijzelf de onmetelijke uitgestrektheid van het Bewustzijn zijn. Zij hebben aan het onsterfelijke geraakt. Een vrouw vertelde me dat ze de wereld altijd had beschouwd vanuit haar geconditioneerdheid, vanuit haar bewustzijnsinhouden, vanuit haar psychologische werkelijkheid, haar modellen, haar identificatie met haar persoonlijkheid, haar naam, haar reputatie. Maar dit had haar zoveel lijden bezorgd dat zij het zichzelf niet langer kon toestaan zich vast te klampen aan deze ideeën, zichzelf kon toestaan een tweede-hands-leven te lijden, en haar gedachten over de dingen te ervaren in plaats van de dingen zelf. En door dat proces van loslaten, verkreeg zij een gevoel van enorme ruimtelijkheid, van gemak, een zich openen voor een directe ervaring van wat is, voorbij leven en dood. Stephen Levine

Warme groet Jeltje

De wind waait

DE WIND WAAIT Het is herfst in onze stad En het regent in de straten Ergens hangt een laatste blad Dat zijn tak niet los wil laten Maar de wind waait waarheen hij wil Hoor je wel hij roept je De wind waait waarheen hij wil Dan val je wel Al wil je niet Dan moet je Alles wat je tegenzat Valt nooit meer weg te praten Ben jij als het laatste blad Dat zijn tak niet los wil laten Maar de wind waait waarheen hij wil Hoor je wel hij roept je De wind waait waarheen hij wil Dan val je wel Al wil je niet Dan moet je Alle houvast dat je had Wat je liefhad wat je haatte O je koestert als een schat Wat je toch moet achterlaten Maar de wind waait waarheen hij wil Hoor je wel hij roept je De wind waait waarheen hij wil Dan val je wel Al wil je niet Dan moet je De wind waait waarheen hij wil Huil je nu of lach je De wind waait waarheen hij wil Hij vangt je wel Al durf je niet Nu mag je. Rikkert Zuiderveld

onderzoek van het leven 2

De laatste jaren heb ik veel tijd doorgebracht met verschillende mensen die, in plaats van te klagen over hun hachelijke situatie, begonnen waren deze te gebruiken als mogelijkheid tot bewustwording, tot ontwaken. Deze mensen hebben ontdekt dat zelfs pijn en het verlies van wie zij meenden dat ze waren, te verwerken zijn. Naarmate zij meer en meer loslaten, verkrijgt hun leven ruimtelijkheid. Zij pakken niet alles op. Zij laten juist alles los. En, in dat loslaten, ervaren ze de tijdloosheid die niet 'hen' of 'mij' is, maar simpelweg is. Het is een proces van het loslaten van wat iemand de 'haakjes' in de geest noemde, de neiging van het bewustzijn om de onophoudelijke stroom van het zijn te vangen en te controleren. Vaak beginnen ze met een onderzoek van de psychologische elementen, de inhouden van het bewustzijn. En, tot op zekere hoogte, lijkt dat ook nuttig. Het je verdiepen in bewustzijnsstaten maakt je bewuster voor blokkades, hoewel dat die blokkades niet noodzakelijkerwijs verwijdert. Maar in plaats van zich te verdiepen in elk van deze psychologische 'knopen' en te proberen met zichzelf in het reine te komen als persoonlijkheid, beginnen zij hun identificatie met al die psychologische 'knopen' te verminderen. Wanneer ze afstand beginnen te nemen van zichzelf als een psychologische entiteit, als een persoonlijkheid, als een afgescheiden iets of iemand, dan beginnen ze te herkennen dat zij de ruimte zijn waarbinnen al deze bewustzijnsstaten optreden. En, naarmate zij meer en meer doordringen in hun ware Kern, veranderen hun prioriteiten. Zij beginnen zich te verhouden tot de geest, in plaats van vanuit de geest, hetgeen een geheel nieuwe dimensie toevoegt aan hun ervaring van hun bestaan, van het leven zelf. Stephen Levine

Warme groet Jeltje

onderzoek van het leven 1

Veel mensen zeggen dat zij nooit zozeer geleefd hebben als op het moment van hun sterven. Misschien omdat dan tenslotte hun onderzoek naar wat werkelijk is hun leven betekenis geeft. En wanneer het leven betekenisvol is, verkrijgt het ook in letterlijke zin 'levendigheid'. De vraag wordt dan: 'Wie ben ik?' De levensenergie wordt dan niet aangewend om de werkelijkheid aan te passen aan oude vertrouwde modellen. Niet langer vormen de bezigheden in de uiterlijke wereld een obstructie, een filter van matglas over het mysterie. Deze mensen hebben inderdaad in letterlijke zin deel aan het leven, zij zijn hun leven, in plaats van dat leven te denken. Zij leven volop door af te zien van pogingen om het leven een door hen gewenste vorm te geven. Hun leven wordt tot een onderzoek naar de waarheid, terwijl zij hun modellen laten vallen om te ontdekken wat daaronder verborgen ligt. 'Wie is het die sterft?' De zingeving die nu in het leven komt is het ontdekken van wat het precies is dat zij tot dusverre nooit hadden toegestaan aan de oppervlakte te komen. Wanneer ik samen ben met deze mensen, zie ik dat hun werk en mijn werk volkomen overeenstemmen: het loslaten van zelfbeschermende controlemechanismen, het loslaten van dat vasthouden en lijden dat ons afgescheiden houdt; jezelf open te stellen, nu, op dit moment; te sterven in het huidige moment. Met open hart en ziel te leven met wat gegeven is, met een geest die niet langer vasthoudt aan modellen. Stephen Levine

Warme groet jeltje

verwarring, verzet tegen wat IS

Verwarring is zitten aan te duwen tegen wat er is, als resultaat van ons dwangmatig zoeken naar antwoorden om het verstand mee te voeden en de onbestendigheid van onze wensen en verlangens te blokkeren. Verwarring is die staat waarin je niet bent wat je werkelijk bent. Een pijnlijke verwondering over het bestaan. En toch kun je bevrijd worden van dat voortdurende zoeken van dat verwarde verstand. Als je de stille Getuige herkent die zelf niet in verwarring verkeert. In de ruimte die niet vastzit aan 'begrijpen', die niet probeert zich te vullen als middel om zichzelf te bepalen, kan de waarheid zich manifesteren. In het verstand 'dat het ook niet meer begrijpt', wordt de waarheid ervaren in een wijds, tijdeloos deelnemen aan het bestaan. Verwarring is tegen de stroom in zwemmen, je vastklampen aan een antwoord, welk antwoord dan ook. 'Het niet meer weten' schept ruimte. Daar is plaats voor alles, zelfs voor verwarring. In 'het niet meer weten' zit geen dwang. Het verstand is niet ontvankelijk voor dwang, door het minste of geringste beetje dwang sluit het hart zich. Misschien is de quintessence van de leer wel: 'Kun je je hart openhouden in de hel'? Als we ons uit woede, uit verzet, uit angst, uit jaloezie afsluiten, kunnen we dan nog openstaan voor onszelf? Als we bang zijn, kunnen we dan van binnen nog een ruimte scheppen, waar we die angst laten bestaan zonder ons af te sluiten? Of is het allemaal zo onderdrukt, zo ondergesneeuwd, dat een heleboel van die oude patronen zich maar blijven reproduceren en wij permanent gespannen en op onze hoede achterblijven. Met het leven als een betekenisloze grap. Stephen Levine

warme groet jeltje

De wolken en de hemel

Stukje uit; Het Tibetaanse boek van leven en sterven: Sogyal Rinpoche

Hemel en de wolken Hoe ons leven er ook uit ziet, onze Boeddhanatuur is er altijd. En zij is volmaakt. De Boeddha’s in hun oneindige wijsheid kunnen haar niet verbeteren, en gewone wezens, in hun schijnbaar eindeloze verwarring, kunnen haar niet bederven. Je kunt onze ware natuur vergelijken met de hemel, en de verwarring van de gewone geest met de wolken. Op sommige dagen is de hemel volledig bedekt met wolken. Wanneer we op de grond staan en omhoog kijken, is het erg moeilijk te geloven dat er nog iets anders is dan wolken. Maar we hoeven alleen maar in een vliegtuigje te stappen om boven de wolken een grenzeloze , helderblauwe hemel te ontdekken. Van bovenaf lijken de wolken, waarvan wij eerst aannamen dat alleen zij bestonden, zo klein en zo ver weg. We zouden altijd moeten proberen ons te herinneren dat de wolken de hemel niet zijn, en er niet toe ‘behoren’. Ze hangen er alleen maar en glijden langs op hun ietwat dwaze en niet-afhankelijk manier. En op geen enkele wijze kunnen ze de hemel ooit bezoedelen of tekenen. Waar is die Boeddhanatuur nu precies? In de natuur van onze geest, die als hemel is. Volledig open, vrij, en onbegrensd, is zij in essentie van zo’n eenvoud en zo natuurlijk, dat zij nooit ingewikkeld, bedorven of bezoedeld kan worden; zij is van een zuiverheid die zelfs het concept van zuiver en onzuiver voorbij gaat. Als we over deze natuur van de geest zeggen dat zij zo ruim is als de hemel, is dat natuurlijk slechts een metafoor, die helpt ons enige voorstelling te maken van haar alles omvattende onmetelijkheid; want de boeddhanatuur heeft een kwaliteit die de hemel nooit kan hebben, de stralende helderheid van gewaar-zijn. Zoals gezegd wordt: Het is niets anders dan ononderbroken puur gewaar-zijn, kennend, leeg, naakt en wakker. Dudjom Ripoche schreef: Geen woorden kunnen het beschrijven Geen voorbeeld kan het duiden Samsara maakt het niet erger Nirvana maakt het niet beter Het is nooit geboren Het is nooit opgehouden Het is nooit bevrijd Het is nooit misleid Het heeft nooit bestaan Het is nooit niet-bestaand geweest Het heeft totaal geen grenzen Het valt in geen enkele categorie. Nyoshul Khen Rinpoche zegt: Diepzinnig en stil, vrij van complexiteit, Natuurlijk, stralende helderheid, De geest van conceptuele ideeën voorbij; Dit is de diepte van geest der Overwinnaars. Hier valt niets te verwijderen, Noch aan toe te voegen. Het is enkel het ongerepte Dat spontaan naar zichzelf kijkt.

Zoek de hemel niet ver, maar in je zelf Warme groet Jeltje

vergankelijkheid (identiteit) afsluiting

Uit: het tibetaanse boek van het leven en sterven. Sogyal Ripoche

Zonder onze vertrouwde steunpilaren komen we oog in oog met onszelf te staan, iemand die we niet kennen, een vreemde, die ons op de zenuwen werkt, met wie we al een tijd geleefd hebben, maar die we nooit werkelijk hebben willen ontmoeten. Proberen we daarom niet elke minuut van onze tijd te vullen met lawaai en bezigheden, hoe saai of alledaags ook, om maar nooit in stilte met deze vreemde alleen hoeven te zijn? En wijst dat niet op iets fundamenteel tragisch in onze manier van leven? We leven met een aangenomen identiteit, in een neurotische sprookjeswereld die niet meer werkelijkheid bezit dan de Sprookjes-schildpad in Alice in Wonderland. Gehypnotiseerd door de opwinding van het bouwen, hebben we de huizen van onze levens op zang gebouwd. Deze wereld kan er verbazingwekkend overtuigend uitzien, totdat de dood de illusie ondergraaft en ons uit onze schuilplaats jaagt. Wat zal er dan met ons gebeuren, als we geen idee hebben van een diepere werkelijkheid? Als we sterven, laten we alles achter, in het bijzonder dit lichaam, dat we zozeer gekoesterd hebben, waar we zo blind op vertrouwd hebben en dat we zo hard geprobeerd hebben in leven te houden. Maar onze geest is al net zo onbetrouwbaar als ons lichaam.Kijk maar een paar minuten naar je geest. Je zult zien dat die als een vlo voortdurend heen en weer springt. Je zult zien dat gedachten opkomen zonder enige reden, zonder enige samenhang. Meegesleurd door de chaos van elk moment, zijn we slachtoffers van de grilligheid van onze geest. Als dit de enige geestestoestand is die we kennen, dan is het een absurde gok om op het moment van de dood op onze geest te vertrouwen.

warme groet Jeltje

vergankelijkheid 1 ( identiteit)

Stukje uit: Het Tibetaanse boek van leven en sterven. Sogyal Rinpoche

Waarom is het zo moeilijk de dood in ons leven toe te laten? En waarom zijn we eigenlijk zo bang voor de dood dat we tot elke prijs vermijden hem onder ogen te zien? Ergens, diep in ons, weten we dat we hem niet kunnen blijven negeren. Zoals Milarepa zegt:’Dit ding, dat men lijk noemt, waar wij bang voor zijn, leeft met ons hier en nu’. Hoe langer wij de dood negeren, des te groter worden de angst en onzekerheid die ons achtervolgen. Hoe meer wij aan deze angst proberen te ontkomen, des te monsterlijker wordt hij. De dood is een onmetelijk mysterie, maar er zijn twee dingen die we erover kunnen zeggen: Het is absoluut zeker dat we zullen sterven, en het is onzeker wanneer of hoe we zullen sterven. Deenige zekerheid die we hebben, is dus deze onzekerheid over het uur van onze dood, en we grijpen dit als exuus aan om een direct onder ogen zien van de dood uit te stellen. We zijn net kinderen die bij het verstoppertje spelen hn handen voor hun ogen houden en denken dat niemand hen kan zien. Waarom leven we in zo’n angst voor de dood? Omdat het onze instinctieve wens is te leven en te blijven leven en we de dood zien als een wreed einde van alles wat ons vertrouwd is. We hebben het gevoel dat als we sterven in iets geheel onbekends gestort worden, of een compleet ander iemand worden, en dat we verloren en verbijsterd zullen zijn in een beangstigend vreemde omgeving. We stellen het ons voor als angstig en alleen wakker worden in een vreemd land, waar we taal noh tong kennen, zonder geld, zonder contacten, zonder paspoort, zonder vrienden........... Misschien is de eigenlijke reden van onze angst voor de dood het feit dat we niet weten wie we zijn. We geloven in een persoonlijke , unieke,en afzonderlijke identiteit, maar als we de moed opbrengen om deze identiteit te onderzoeken, merken we dat die volledig afhankelijk is van een eindeloze verzameling dingen: onze naam,onze ‘biografie’, onze partners,, familie,huis, baan, vrienden, bankpasjes........... Op hun broze en vergankelijke steun baseren wij onze zekerheid. Als nu al deze dingen van ons afgenomen worden, hebben we dan nog enig idee wie we werkelijk ZIJN ?

warme groet jeltje

ontkenning afsluiting.

Het is juist het aandacht geven aan deze vertrouwde ontkenningstactiek van de geest die er voor zorgt dat we ons meer gaan openstellen voor het leven: die het ons mogelijk maakt te gaan onderzoeken wie er eigenlijk leeft, wie er eigenlijk sterft - waar het hier allemaal eigenlijk om gaat. Ontkenning is het van je af duwen van het heden. Een tijdje geleden werd ik opgebeld door een oude vriendin die me vertelde dat haar lievelings-tante gestorven was en me vroeg of wij met de meditatiegroep misschien een ogenblik van stilte aan haar zouden willen wijden. Ik zei: "Nee, laten we dat niet doen, de dood is niets bijzonders." Op het moment dat je deze bladzijde leest sterven er honderden mensen. We treuren niet om die tante, we treuren niet om onze kinderen. In feite treuren we om onszelf. we treuren om ons verlies: iemand met wie we een relatie hadden is niet meer aan deze kant van het net om het spel van het leven te spelen waar we zo vertrouwd mee waren geraakt. Respecteer dat verlies, en vertrouw op de gevoelens die opduiken wanneer de spiegel van jouw liefde in scherven ligt. Besef dat jij het bent waarover je rouwt en maak ruimte in je hart voor jezelf. Het is de pijn in jouw eigen hart die je voelt, niet de pijn van iemand anders. Ironischerwijs is de gehele 'begrafenisindustrie' gebaseerd op al dit ontkennen van de dood. Het opvullen van de ingevallen wangen van de overledene om hem een acceptabel uiterlijk te geven, het opmaken en het fabriceren van een kunstmatige glimlach op diens gezicht, dat alles is een poging om de dood er zo te laten uitzien of je naar een feestje gaat. Zelfs wanneer de dood al gekomen is wordt deze nog ontkent. Stephen Levine

Warme groet Jeltje