voorbereid 2

Hoe moeilijk het zal kunnen zijn om je 'standvastig aan het pad te houden', besef je als je bedenkt hoe moeilijk het ook in een situatie waarin je nog volledig over je lichamelijke en geestelijke krachten beschikt, is om een staat van onbewogen bewustzijn te handhaven, en hoe snel de latente neiging tot oordelen en latente angsten het bewustzijn meeslepen in een storm van opwinding en pogingen tot beheersing. Hoeveel groter zal de afleiding dan wel niet zijn met een bonkende pijn in je pancreas? Als botkanker het je onmogelijk maakt een comfortabele positie voor je lichaam te vinden, en je het gevoel hebt op een bed van gloeiende kolen te liggen? Hoe moeilijk kan het niet zijn bij gevoelens van liefde en aanvaarding te blijven, temidden van intens lichamelijk en psychisch ongemak ende omringende verwarring van dierbaren? Ik heb van velen die hun dood tegemoet gingen de laatste ogenblikken meegemaakt en gezien welke geestelijke helderheid en ontvankelijkheid het vereist om een zachtmoedige openheid te bewaren als je lichamelijke en geestelijke toestand daar allesbehalve aanleiding toe geeft. Om de angst te aanvaarden die zich ongevraagd aandient. Om zo open te blijven dat wanneer de angst zich meldt, te kunnen zeggen: "Ja, dat is angst, zo is het, en niet meer dan dat." Wanneer niet een afgescheiden, afzonderlijk 'ik' de dominante ervaring is, heeft de angst ook weinig om zich aan te hechten. Het is duidelijk dat het nuttig en zinvol zal zijn om een openheid te cultiveren jegens hetgeen onaangenaam is, om weerstand en angst te erkennen, en de grenzen daarvan zacht en open te houden, je er niet aan te hechten, het vrij te laten komen en gaan. Als je een lijstje zou opstellen van jouw weerstanden en 'bezittingen', dan zou dat bijna een schets van je persoonlijkheid zijn. Als jij je vereenzelvigt met die persoonlijkheid als wie of wat jij bent, dan versterk je de angst voor de dood: het veronderstelde verlies van veronderstelde individualiteit. Stephen Levine

warme groet Jeltje