pijn ziekte als kans

Eigenlijk is het vreemd dat we zo weinig voorbereid zijn op de dood, als je bedenkt hoeveel mogelijkheden we niet hebben om open te staan voor het onverwachte of zelfs onaangename. Iedere keer dat we ons niet helemaal honderd procent voelen, iedere keer dat we griep hebben of een ontsteking of een pijnlijke stijve rug, hebben we de mogelijkheid om daadwerkelijk te beseffen dat er zich vroeger of later een ziekte zal aandienen die niet meer zal genezen maar ons integendeel na verloop van tijd uit ons lichaam zal verdrijven. Elk van deze situaties zouden we kunnen gebruiken als een uitgelezen mogelijkheid om wakker en alert aanwezig te zijn. Keer op keer worden we herinnerd aan het proces dat we in wezen zijn. Voortdurend dienen er zich mogelijkheden aan om deze massiviteit los te laten, onszelf af te stemmen op het zich afspelende proces, en de oneindigheid te ervaren waarbinnen alles zich ontvouwt. Waarom zou je wachten tot de pijn te groot is om de geest zich ergens op te laten concentreren? Waarom zou je niet iedere kleine ziekte, iedere griep, iedere verkoudheid aangrijpen als herinnering om los te laten, open te staan voor de intense ervaring die zich dan aandient. Pijn of ziekte behelzen ook de optie om daar open voor te staan, geen weerstand te bieden of het van je af te duwen en juist intenser te maken. Wanneer ik ervoor open sta als ware het een leraar, bekrachtigt het niet langer een vereenzelviging bij mij met 'de patiënt, de zieke' of 'het slachtoffer van de omstandigheden'. Dan is het gewoon wat het is. Als ik probeer ervoor open te staan, zie ik hoe het een volmaakte voorbereiding is op wat er ook op zal volgen. Het laat me zien hoe ik vasthoud aan welke verwachting dan ook dat het leven zich op een bepaalde manier zou moeten afspelen. Ziek zijn of toevallig met een hamer op mijn duim slaan wordt dan je voorbereiden op het onmogelijke, op sterven, op leven in het volgende onbekende moment van het leven. Stephen Levine

Warme groet Jeltje