hierna en wat dan?

We moeten dus constateren dat wat we ook zeggen of denken over de dood, we er in werkelijkheid niets over weten. Het idee dat je het fysieke lichaam zult verlaten en vervolgens ergens hoog in de hemel het paradijs of wat dan ook ons zal opwachten is ook alleen maar een idee. Of dat de waarheid is of niet is hier irrelevant, omdat hoe het ook zij, het alleen maar een idee is. Als we gedachten, concepten de plaats laten innemen van de levende waarheid van het huidige moment, leven we in de schaduw en de verwarring die daar het gevolg van zijn. Zelfs een gedachte als 'het lichaam sterft maar het bewustzijn zal voortbestaan' is ook alleen maar een andere in de psyche zwevende luchtbel. Als onze ervaringen echter bestaan uit onze ideeen van de dingen, in plaats van uit die dingen zelf, hoe kunnen we dan blijven openstaan voor een werkelijkheid die nogal blijkt te verschillen van wat we ons voorgesteld hadden? Wat gebeurt er wanneer het leven botst met waar wij absoluut zeker van waren dat het 'werkelijkheid' was? Juist vanwege het problematische van het bewaren van een 'open hart' en een 'open geest' wanneer er iets botst met een idee van wat datgene verondersteld wordt te zijn, zien wij minder van het wonderbare in het leven. Omdat iets 'onmogelijk' is, wordt een waarneming snel gevangen in rationalisaties en terzijde gelegd als zijnde onwerkelijk. Stephen Levine

Warme groet Jeltje