uitgesteld.

Hoe kun je in volledige rust sterven, als je maar gedeeltelijk hebt geleefd? Hoe kun je, als je zo'n hoge pet op had van jezelf, sterven met een hart dat wijd openstaat voor het mysterie van het grote geheel? Waar moet je je toevlucht zoeken? Waar moet het geloof in de volmaaktheid van het ogenblik in vredesnaam vandaan komen, als je zo vaak bent teruggedeinsd voor datgene waar je bang voor bent? Het valt niet mee om aan bewust sterven te denken als je merkt hoe onvolledig je je eigenlijk voelt, hoe bang je bent voor het leven. Het is net of je nooit helemaal echt geboren bent, zo veel stukken van jezelf zijn onderdrukt gebleven en liggen onder het oppervlak samengebald. We hebben zoveel van onszelf steeds maar weer uitgesteld en op de lange baan geschoven. We hebben eigenlijk nooit uitgezocht waarom we ons zo moeilijk van het leven hebben teruggetrokken. We hebben maar al te vaak ons zelfonderzoek gestaakt, omdat we het te pijnlijk was om er dieper op in te gaan. We hebben het over bewust en volledig sterven, maar we weten maar al te goed dat er een groot aantal aspecten van onszelf zijn blijven liggen. We weten maar al te goed hoeveel van onszelf er nooit aan de oppervlakte is gekomen, hoeveel dingen er nooit aan bod zijn gekomen, hoezeer we het leven verdringen. We hebben nooit met onze beide voeten stevig in het hier en nu gestaan. We hebben altijd lopen schuifelen en scharrelen in afwachting van het volgende ogenblik. Als we kijken naar onze angst voor de dood, zien we dat we eigenlijk bang zijn voor het volgende moment waarop we geen vat hebben. Daarin ligt een angst voor de vergankelijkheid zelf besloten, voor het volgende onbekende en steeds veranderende ogenblik. Willen we echter levende, totaal uitgegroeide wezens worden dan moeten we het leven onder ogen gaan zien. Als we het leven niet onder ogen durven te zien, durven we ook de dood niet onder ogen te zien. We ontkennen in een klap zowel de dood als het leven. Stephen Levine

Warme groet Jeltje