Het brein

Maar ik denk dat het wel eens heel nuttig, en eigenlijk ook juister, zou kunnen blijken te zijn 'mijn brein, het brein' te noemen. Want als het 'mijn brein', 'mijn bewustzijn', 'mijn geest' noemt, ga je zoveel stukjes verwijderen dat, wanneer je in die gebroken spiegel zou kijken, deze maar heel weinig zou weerspiegelen van de situatie zoals hij werkelijk is. Hij laat alleen maar die kwaliteiten zien die je graag zou willen laten zien als zijnde degene die je bent, terwijl je de hele rest buiten beschouwing laat en je totaliteit daarmee ontkent. We denken dat we iets te verbergen hebben. Maar deze zelfbescherming is tevens onze gevangenis. Stel je eens voor dat je de eerstvolgende vierentwintig uur een kap zou moeten dragen waardoor al je gedachten hoorbaar zouden worden, zodat iedereen op tientallen meters afstand al kon horen welke gedachten er door je hoofd speelden. Stel je eens voor dat jouw brein vervolgens over de radio werd uitgezonden zodat iedereen om je heen 'jouw' gedachten en fantasieën, 'jouw' dromen en angsten zou kunnen horen. Zou je het dan niet vreselijk gênant vinden om de straat op te gaan? Zou je dan niet doodsbang zijn om je überhaupt op straat te begeven? En hoe lang zou je die angst de kans geven om je te isoleren van de harten van andere mensen? Dit is een experiment waar niemand zich waarschijnlijk vrijwillig voor zou lenen. Maar denk je eens in hoe bevrijdend het zou zijn om niets meer te verbergen te hebben. En hoe heerlijk het zou zijn om te merken dat het brein van al die anderen net zo vol zat met verwarring en rare fantasieën, met dezelfde gevoelens van onzekerheid en twijfel. Hoe lang zou het duren voor dat veroordelende, kritische verstand zijn greep zou verliezen, voor het door de illusie van afgescheidenheid heen zou kijken, voor het met enig gevoel voor humor de waanzin van al die breinen van al die wezens, de waanzin van het brein an sich zou herkennen? Stephen Levine

Warme groet Jeltje