afgesneden 1

Willen we één geheel worden, dan moeten we niets ontkennen. We denken dat we iets te verliezen hebben en als we steeds maar weer het gevoel versterken dat we iets te verdedigen hebben, worden we telkens weer van het leven afgesneden en blijven we zitten met een versplinterde werkelijkheid via welke we proberen ons diepste wezen uit te drukken. Maar het leven wordt een verwarrende zaak als we de waarheid buitensluiten. En we vragen ons af hoe we kunnen leven en sterven, met plaats voor de totaliteit van ons wezen, zonder dat het er iets toe doet wat er in ons brein opkomt. Omdat we gemerkt hebben dat we ons afsluiten als we bepaalde eigenschappen bezitten, die we liever niet willen zien. We vragen ons af hoe we ons hart open kunnen houden als we iets meemaken dat minder leuk is, als we ons eigenbelang, onze angst, schuldgevoelens en twijfel zien. Als het gevoel van verwarring overheerst kun je dan nog open staan voor het ogenblik? Of moet je proberen je uit de voeten te maken? Wij hebben maar zo weinig mededogen met onszelf. Wij barricaderen ons hart en hebben het gevoel helemaal alleen in een vijandige wereld te staan. We laten onze kritische instelling maar zelden varen en maken in ons hart maar zelden plaats voor onszelf. Hoe komt het dat we in ons hart maar zo weinig mededogen kunnen opbrengen voor dat wezen waarvan we toch maar al te goed weten hoezeer het lijdt? Als we zonder zelfmedelijden volledig onze pijn zouden erkennen, zouden we overspoeld worden door een gevoel van zorg en mededogen met onszelf en ons eigen welzijn. Het feit dat we ons anders moeten voordoen dan we zijn, maakt het leven tot een hel. Het is een regelrecht verzet. En het grootste deel van de tijd leven we in die hel. Stephen Levine

Warme groet Jeltje