Onder Controle ?

Het is juist het feit dat we alles onder controle willen houden dat ons lijden grotendeels veroorzaakt. We proberen de prettige dingen uit het verleden opnieuw te beleven, we proberen een barrère op te werpen tegen de toekomst vanuit de pijn van onvervulde verlangens. Maar we hebben wat er met ons gebeurt gewoon niet in de hand. Het gaat de ene keer zus, de volgende keer zo. En het is nu eenmaal zo dat er de ene keer woede, angst of begerigheid bij komt kijken, en de volgende keer lust of onverschilligheid. En dat is allemaal in orde, omdat dat ons ook gelegenheid biedt om dieper te kijken, om boven de identificatie met al die dingen die we toch ook zijn uit te stijgen. Alsof we dat alleen maar zouden zijn. Maar als je denkt dat het niet in orde is dat dergelijke gevoelens opkomen, dan trek je je terug uit het heden, dan sta je toneel te spelen en stel je je niet open voor het leven - in één grote samenzweerdige poging om de waarheid te ontkennen tegenover iedereen die je ontmoet. Dan doe je van weerskanten net of jullie allebei heel stevig met je beide voeten op de grond staan, terwijl je geen van beiden wil toegeven dat de ander ook geen poot heeft om op te staan. Dat is het sociale spelletje dat we spelen. Want het is nu eenmaal niet beleefd om toe te geven dat jullie allebei de werkelijke waarheid verdoezelen. Zoals het ook niet beleefd is om te laten zien dat je bang bent of boos. Zoals we ook bang zijn dat andere mensen niet meer van ons zullen houden als ze wisten wat er werkelijk in ons omging, als we ons precies zo zouden voordoen als we zijn. Stephen Levine

Warme groet Jeltje