Ontkenning van de dood 2

Als we zien hoe het lichaam mettertijd in verval raakt, als we met het voortschrijden van de jaren de verandering in de stofwisseling waarnemen, het buikje dat bij de middelbare leeftijd hoort, het verlaagde energiepeil, het grijzen van de slapen, het verslappen van de spieren, de haaruitval, hoe kunnen we dan in vredesnaam ontkennen dat het onvermijdelijk is dat het lichaam langzaam wegkwijnt. En hoe kunnen we de dood veronachtzamen als we mensen die ons lief zijn verliezen, als we zien dat alles wat ons bekend en vertrouwd is aan een constante verandering onderhevig is, dat wij zelf hout zijn waaruit de geschiedenis wordt gesneden. En hoe vaak worden we aangemoedigd om de pijnen en pijntjes waarmee griep gepaard gaat te aanvaarden als een voorbereiding op de dood, als een middel waardoor we ons verzet tegen het leven kunnen opgeven? Omdat we voortdurend vechten voor voldoening en bevrediging van ogenblik tot ogenblik, prijzen we onszelf gelukkig of ongelukkig en besteden maar weinig aandacht aan de les die de sterfelijkheid ons wil leren. We grijpen ziekte maar heel zelden aan als een gelegenheid om onze verhouding tot het leven te peilen of onze angst voor de dood te onderzoeken. Ziekte wordt opgevat als iets verkeerds. Wij stellen ons volledig af op een goede gezondheid en de pepsi cola vitaliteit. Wij denken dat het alleen maar goed met ons zit als we gezond zijn. Maar als we met zulke vooropgezette ideeën rondlopen, hoe kunnen we dan in vredesnaam leren ons open te stellen voor het onmogelijke? Hoe kunnen we leren het onbekende eerlijk en dapper tegemoet te treden, waardoor het leven zijn volheid herkrijgt? Stephen Levine

warme groet Jeltje