afgesneden afsluiting.

We worden boos en we raken in de war. "Als ik werkelijk spiritueel was, zou ik nooit boos moeten worden. Ik denk dus dat ik eigenlijk niet zo heel spiritueel ben. Ik moet vooral niet laten zien dat ik boos ben." Maar woede is de waarheid van dat moment en als we dat verdringen, als we net doen of het niet bestaat, hebben we weer een kans op vrijheid verspeeld, hebben we weer niet gekeken wie we werkelijk zijn en wie we helemaal niet zijn. Omdat we niet weten wat die woede nou eigenlijk is, hoewel we het honderden keren hebben ervaren. Net zo goed als we niet weten wat angst is of twijfel - omdat het elke keer dat die gevoelens opkomen een onvoorzien iets is, een bedreiging vormt voor het beeld dat we van onszelf hebben, in plaats dat we zo'n situatie gebruiken om dieper op onszelf in te gaan. Als er, terwijl we door een straat lopen, iets gebeurt dat een bedreiging voor ons vormt, gaan we er maar heel zelden recht op af. Nee, we proberen uit te wijken naar links of naar rechts om aan het volgende ogenblik te ontsnappen, om eraan te ontkomen. We weten niet hoe vlug we ons moeten haasten naar de veiligheid van een valse realiteit, een versplinterde staat van zijn, waarin we ons op de een of andere manier veilig voelen. We proberen voortduren aan de waarheid te ontsnappen. We zijn bang voor de open ruimte van het zelfonderzoek, bang dat we kwetsbaar zijn voor de waarheid van het ogenblik. We willen de wereld veroveren, de werkelijkheid beheersen en die naar onze hand zetten naar het beeld dat wij ervan hebben. Stephen Levine

warme groet Jeltje