angst voor de dood voor het leven

Onze angst voor de dood staat regelrecht op één lijn met onze angst voor het leven. Denkend aan de dood hebben we het gevoel dat we datgene zullen verliezen wat we 'ik' noemen. En dat willen we koste wat het kost voorkomen, ook al weten we amper waar dit 'ik' eigenlijk op slaat. Het blijft iets vaags dat in een voortdurende verandering is begrepen. We zijn bang dat we in de dood ons 'ik' onze 'mij-heid' zullen verliezen. We constateren dat hoe groter dit gevoel van 'ik-heid' is, hoe groter het gevoel van afgescheidenheid en de angst voor de dood worden. En hoe meer we proberen dit idee van het 'ik' te beschermen, des te minder kunnen we ervaren van datgene wat boven het ik uitstijgt. Hoe meer we geïnvesteerd hebben in het beschermen van dat 'ik', hoe meer we te verliezen hebben en hoe minder we openstaan voor een dieper ingaan op datgene wat sterft, op datgene wat werkelijk is. Hoe meer we ons verstoppen, hoe meer we het leven een bepaald etiket opdrukken, hoe meer we het leven uitstellen, des te banger zijn we voor de dood. Door dit 'ik' te beschermen, drukken we het leven weg en vragen ons vervolgens af waarom het allemaal zo zinloos is. Pas als we niets meer te verbergen hebben, kunnen we ons bevrijden. En inzien dat de inhouden van ons bewustzijn slechts het resultaat zijn van voorafgaande conditionering, als iets dat helemaal niet zo bijzonder is. Dan wordt ons duidelijk dat al deze gemoedsgesteldheden waar we zo bang voor zijn, in feite weer ondergespit kunnen worden in onszelf om te dienen als kunstmest, als mest voor toekomstige groei. Dit houdt in dat, willen we werkelijk dat dit materiaal tot compost wordt, werkelijk goede mest is voor onze groei, we in ons hart ruimte moeten maken voor onszelf. We moeten het mededogen aankweken dat ruimte biedt voor het moment zoals dat zich aan ons voordoet, in het heldere licht van het bewustzijn en zonder dat we de waarheid ook maar enigszins verdoezelen. Stephen Levine

Warme groet jeltje