Gevangen

Ik ben in mijn leven allerlei mensen tegengekomen die een grote mate van helderheid bezaten, maar ik geloof niet dat ik ooit iemand ontmoet heb die niet boos kon worden. Als je nooit boos wordt, betekent dat dat je geen verlangens hebt, geen ideeën over hoe het eigenlijk zou moeten zijn. Geen verlangens koesteren betekent geen frustraties hebben. Geen frustraties, geen woede. (En toch is ook dit een patroon dat als we ons er aan vastklampen kan leiden tot frustratie en verwarring). Als het verstand er zich niet aan vastklampt dat de dingen op een bepaalde manier zouden moeten verlopen, dan is er ook geen woede. Onze woede is een soort zelfontbranding, die optreedt als ons idee over bepaalde dingen botst met de werkelijkheid. Onze patronen, onze ideeën over wie we zijn en hoe de wereld eigenlijk in elkaar zou moeten zitten, scheppen een kooi. Elk vooropgezet idee wordt tot een tralie die het ontvangen van de waarheid tegengaat. Door elk vooropgezet idee wordt ons vermogen om te ervaren hoe de dingen nu werkelijk in elkaar zitten beperkt. Wij kunnen niet uitstijgen boven ons idee van de wereld en de wereld werkelijk aanraken. Als we boven onze patronen en ideeën uitstijgen, voelen we ons bedreigd en in de verdediging gedrongen. We worden geconfronteerd met een werkelijkheid die lijnrecht staat tegenover het beeld dat wij van onszelf hebben en daardoor krijgt onze zelfverzekerdheid een gevoelige knauw en raken we in de war. We weten niet meer wie we zijn, omdat we onszelf op één lijn hebben gesteld met oude patronen en opvattingen. De wereld confronteert ons voortdurend met de waarheid. En wij trekken ons voortdurend terug. En dat is een zeer pijnlijke ervaring. Als we worden geconfronteerd met een werkelijkheid die niet overeenkomt met het beeld dat wij ons van de dingen hebben gemaakt, raken we in paniek. We zouden ergens willen wegkruipen. Maar al te vaak word ik aan het sterfbed van mensen geroepen die nog steeds proberen om verstoppertje met zichzelf te spelen. Ik neem inderdaad aan dat een groot aantal mensen met een masker op sterft. Ze beschouwen het leven en de dood nog altijd als dingen die buiten hen staan. Zoals ze ook woede, angst en hun problemen met anderen beschouwen als iets van buitenaf, alsof ze eigenlijk het slachtoffer zouden zijn van hun eigen gevoelens en gedachten, in plaats van het strijdterrein zelf waarop al dat gedoe en gedenk zich ontvouwt. Wij hebben ervoor gekozen on de werkelijkheid te verkwanselen voor de veiligheid van onze kooi. Hoe klein dat kooitje ook mag zijn. En ook al doet t nog zo'n pijn dat we ons van het leven hebben afgewend. Stephen Levine

Warme groet Jeltje