twee mannen

Ik heb gevallen meegemaakt waarbij twee personen van ongeveer dezelfde leeftijd en achtergrond dezelfde diagnose was gesteld, alsmede dezelfde prognose. De een ging zijn ziekte te lijf via methoden die al zijn agressieve vermogen groepeerden ten einde de ziekte te overwinnen, methoden die hem sterkten in de overtuiging dat hij het slachtoffer was, en dat ziekte een onnatuurlijke inbreuk vormt. Hij werd van dag tot dag gespannener en banger, en klampte zich vast aan het leven. Op dagen waarop de ziektesymptomen minder op de voorgrond traden voelde hij zich 'opgewekt' en 'fantastisch'. Op andere dagen 'depressief' en 'verschrikkelijk'. Je kon zien hoe zijn zelfwaardering afhankelijk was van de mate waarin hij er in slaagde zichzelf te genezen. Wanneer de symptomen duidelijker op de voorgrond traden slonk zijn zelfwaardering navenant en keerde de agressie die hij voortdurend cultiveerde zich naar binnen in de vorm van afkeer van zichzelf en gevoelens van schuld. De ander herkende de ziekte als boodschap dat er werk aan de winkel was. Hij trachtte een nieuwe harmonie tot stand te brengen, hart en geest in balans te brengen, en de kwaliteit van zijn leven te verbeteren door onevenwichtigheden weer in evenwicht te brengen. In plaats van al zijn energie te gebruiken om het leven zo lang mogelijk te rekken dook hij dieper in wat het leven zo rijk en waardevol om te leven maakt. Toen de eerste man het gevoel kreeg dat genezing uitbleef, had hij het gevoel of alles nu verloren was; voor de tweede man was er echter genoeg ruimte zowel voor het leven als voor de dood. Hij was bezig met het onderzoeken van het leven in plaats van het leven te bevechten. Hij zag uiteraard het waardevolle van een eventuele genezing maar had ook oog voor de herkenning dat een bewust binnengaan van de dood ook zijn waarde had. Zijn ervaring van het leven verdiepte zich, hij raakte aan de levende waarheid. Hij vocht niet om in leven te blijven, hij vervloekte zijn ziekte niet; hij onderzocht: 'Wat is ziekte? Wie is er eigenlijk ziek?' Stephen Levine

Warme groet Jeltje