de wil om te leven

Een ander die ook bezig was met het onderzoeksproces - hoe het mogelijk was dat genezing niet de mogelijkheid van zijn dood uitsloot, wat het precies binnenin hem was wat zich vastklampte aan het leven en genezing bemoeilijkte en sterven onmogelijk maakte - zei dat hoewel hij het zelf vreemd vond klinken, hij het gevoel had dat wat hij beschouwde als 'de wil om te leven' juist veel verwarring en frustratie opleverde. "Hoe ga je om met de innerlijke drijfveer om in het lichaam te blijven zelfs terwijl het lichaam stervende is? Is het niet 'de wil om te leven' die juist ons eigenbelang motiveert en versterkt, ons streven om er alles uit te halen wat er in ons zit? Is het niet 'de wil om te leven' die de basis vormt van ons verlangen om iemand te zijn en de geblokkeerde energie vormt die ziekte veroorzaakt? Is het op een bevreemdende manier niet juist de wil om te leven die ons doodt?" Is het mogelijk dat het eigenbelang van 'de wil om te leven' een tegenwicht kent in wat sommigen een 'heimwee naar God' noemen, een hunkering naar de waarheid? Als je je verschanst achter de wil om te leven, vind je daar dan evenveel baat bij als degene die voortgedreven wordt door een 'heimwee naar de waarheid'? Welke van beide eigenschappen maakt het leven betekenisvol en opent de deur tot deelhebben aan het mysterie en het wonder van het zijn? De wil om te leven loslaten betekent niet dat je daarmee automatisch een wil om te sterven schept. Beide weerspiegelen een eenzijdige gerichtheid op het lichaam, een misplaatste identificatie met het lichaam. Zolang als de dood de vijand is, is het leven een strijd. Het leven versplintert zich in hemel en hel. De geest continueert de onophoudelijke maalstroom van angst en spanningen die ironischerwijs juist ziekte veroorzaken. Stephen Levine

(gelieve eerst even 'de twee mannen te lezen') Warme groet Jeltje