zelfmoord 2

Een paar dagen geleden hoorde ik de vader van een jongen die de hand aan zichzelf geslagen had zeggen: "Iedereen heeft een geraamte in de kast zitten. Maar iemand die de hand aan zichzelf slaat, laat zijn geraamte in iemand anders kast achter." Het verdriet en de schuldgevoelens die op een zelfdoding volgen, laten de nabestaanden vaak achter in totale verwarring. Iedereen die van hem of haar hield, piekert zich het hoofd suf en stelt zichzelf telkens maar weer de vraag: "Wat had ik kunnen doen om dit te voorkomen?" De wetenschap dat ieder levend wezen moet handelen binnen de context van zijn of haar eigen bestaan, maakt dat wij zowel kunnen meeleven met degene die een eind maakt aan zijn leven als met degenen die achterblijven. Alle gevoelens van onzekerheid en alle angsten die we in ons eigen leven gekend hebben, komen tot gek wordens toe boven bij de zelfdoding van een vriend of dierbaar persoon. Alle ogenblikken waarop we gedacht hebben dat we aardiger hadden moeten zijn, dat we meer van iemand hadden moeten houden, komen naar boven. 'Wat had ik eraan kunnen doen? Hoe had ik het leven voor degene van wie ik houd meer inhoud kunnen geven?' We krijgen, hoe onterecht misschien ook, het gevoel dat we gefaald hebben. Mensen die treuren om iemand die de hand aan zichzelf geslagen heeft, overwegen heel vaak om zelf ook maar een eind aan hun leven te maken. Het wanhopige gevoel van 'Wat heeft het eigenlijk voor zin?' 'Waar doe je het eigenlijk allemaal voor?' wordt overgedragen op de nabestaanden - het zijn waarschijnlijk dezelfde vragen die het vergif hebben aangedragen of de trekker hebben overgehaald. Een gevoel van onmacht ten overstaan van de steeds wisselende levensomstandigheden waarop men geen vat heeft. Stephen Levine

Warme groet Jeltje

zelfmoord 1

Ieder jaar maken in de VS duizenden kinderen in de lagere-schoolleeftijd een eind aan hun leven. Bij teenagers is zelfdoding een van de voornaamste doodsoorzaken. Het valt gemakkelijk te begrijpen dat als pijn en verwarring de geest ontwrichten, er een groot verlangen ontstaat om een einde aan dat lijden te maken. Zelfdoding kan inderdaad een poging zijn om het lot, dat anders ondraaglijk wordt, in eigen hand te nemen. Het enige alternatief voor een volslagen nederlaag. Zelfdoding komt maar al te dikwijls voort uit levenslust en niet uit levenshaat, uit de wens dat de dingen anders zouden moeten zijn dan ze zijn, uit verlangen naar een volheid van leven, die niet aanwezig blijkt te zijn. Zelfdoding kan voor velen de uiting zijn van een verijdelde 'wil om te leven'. Voor anderen geldt dat de pijn en het verdriet het leven misschien niet meer de moeite waard maken. Ik heb heel vaak aan het ziekbed gezien van mensen met slopende ziektes, die zo'n verschrikkelijk lichamelijk lijden te verduren kregen dat ze alleen nog maar wilden dat er een eind kwam aan dit lijden en die serieus de mogelijkheid tot zelfdoding overwogen. Vaak leidde die overweging tot een dieper onderzoek naar het leven, tot een nagaan wat nu eigenlijk het belangrijkste was. Voor velen is het overwegen van zelfmoord in feite de eerste keer dat ze de dood hebben toegelaten, dat ze serieus de mogelijkheid hebben overwogen om een andere vorm van bestaan te kiezen dan die welke ze kennen. Er schijnen maar twee soorten mensen te bestaan die vrijwillig sterven. Iemand wiens hart wijd open is, die niet vasthoudt aan het lichaam, die met het volgende moment versmelt en die open staat voor het onbekende. En de ander, wiens geest moe en wiens hart bang is en die zijn toevlucht neemt tot de dood om aan het leven te ontsnappen. De eerste beweegt zich in de richting van het licht. De tweede deinst daar juist voor terug. De nabestaanden zijn hun beiden evenveel respect en mededogen, gebeden en acceptatie verschuldigd. Stephen Levine

Als het hart open staat, een overgave,als je je zo ziek voelt, is er een heerlijke rust, loslaten van alles. Niets hoeft meer gezegd of gedaan. er een Liefde is, juist voor het onbekende. is een heerlijke ervaring. Warme groet Jeltje

agressie en liefde

Ik ken een therapeut die erg succesvol is met zijn agressieve therapieen en er in geslaagd is bij patienten met verschijnselen van gevorderde kanker waarbij alle traditionele therapieen al geen baat meer boden, een onwaarschijnlijk lichamelijk herstel te realiseren. Hij noemt zijn succesvolste patienten zijn 'superstars'. Hij zegt dat sommige van deze patienten naarmate ze succesvoller worden in het bestrijden van hun ziekte, bepaalde egoistische eigenschappen lijken te ontwikkelen en een individualistische agressiviteit die hun gezelschap bepaald onaangenaam maakt. Hij zegt dat als je twee van zijn superstars in een kamer bij elkar zet je de rivaliteit kunt voelen, nu hun individualiteit en persoonlijke agressie zo op het scherp van de snede gecultiveerd zijn. Hoewel enkelen van zijn superstars me vertelden hoe hun hart zich spontaan geopend heeft, en hoe ze in plaats van in agressie, hun vertrouwen nu stellen in hun liefde om zich verder te genezen. Hetgeen ons brengt op de kwestie van prioriteiten. Wat immers is belangrijker, het redden van het lichaam dmv de cultivatie van agressieve eigenschappen die wellicht gedurende vele incarnaties bewaard zullen blijven, die pijn veroorzaken en de toegang tot onze oorspronkelijke natuur afsluiten, of een in liefde loslaten waarbij het tijdelijke lichaam niet als enige prioriteit geldt, een openheid voor het leven die het sterfelijke ontstijgt? Is dat misschien wat Jezus bedoelde met: "Wie zijn leven probeert te redden, zal het verliezen; en wie zijn leven verliest aan Mij, die zal het vinden."? Als we agressie cultiveren is, wanneer we niet zullen genezen, inderdaad 'alles verloren'. Als we daarentegen liefde cultiveren zullen we, wanneer wat we doorgaans als 'genezing' beschouwen niet zal optreden, geen enkel deel van onszelf ingeruild hebben maar juist zijn binnengetreden in een groter geheel. In die zin is het cultiveren van liefde een voorstel waarbij je nooit kunt verliezen. Wanneer je immers niet zult genezen, zullen de erin vervatte openheid en wijsheid je begeleiden naar het volgende volmaakte ogenblik. Liefde is groter dan welke emotie dan ook: angst lost er in op, woede valt uiteen, pijn wordt bevrijd uit haar boeien. Stephen Levine

warme groet Jeltje

liefde en genezing.

Net als met degenen die pijn lijden en van hun pijn proberen af te komen zonder de oorzaak ervan in te zien, zo versterken degenen die zichzelf proberen te genezen zonder enig begrip van wie of wat er uit balans is, alleen maar het ongemak. Degenen die zich op genezing storen en zich daarbij richten op ' lichamelijk herstel' als het enige alternatief, gaan vaak hun dood tegemoet gekluisterd in depressies en zelfverachting. De zelfvertwijfeling, de uit angst geboren hoop en de agressie die gekweekt werd om de ziekte te overwinnen kunnen zich tegen jezelf keren. Liefde is de optimale strategie voor genezing. Dan wordt er niets 'overwonnen' en zijn er ook geen 'slachtoffers'. Liefde bergt de mogelijkheid in zich om datgene wat zich manifesteert als ziekte te overstijgen. Liefde behelst de open uitgestrektheid van het hart waar alle tegenstellingen samenvloeien in het Ene. Geblokkeerde verstarde emoties smelten en we komen in een staat van welbevinden waarbij gezondheid het bijprodukt is van een open hart. Het lijkt erop dat sommige genezingsmethoden, daarbij inbegrepen sommige 'alternatieve', eigenschappen kunnen cultiveren die bedoeld zijn om de ziekte tegen te gaan maar het betrokken individu juist uit balans brengen. Stephen Levine.

warme groet Jeltje

verantwoordelijkheid en schuld

Veel mensen worden aangemoedigd de 'verantwoording' op zich te nemen voor hun ziekte, zelden echter wordt hen het verschil geleerd tussen verantwoordelijkheid en schuld. Velen die wel degelijk de verantwoordelijkheid voor hun ziekte op zich nemen maar bemerken dat ze niet in staat zijn om het verloop daarvan een andere richting te geven, voelen zich er schuldig over 'dat ze niet de verantwoording ervoor op zich nemen'. "Ik laat mijn familie dus toch weer in de steek, zoals ik vroeger ook al deed". Verantwoordelijkheid is echter iets anders dan schuldgevoel; het is het vermogen om te antwoorden, in de zin van volledig aanwezig te zijn in het huidige ogenblik. Stephen Levine

Hoop dat u de laatste zin goed laat bezinken; verantwoordelijkheid nemen, of zijn is antwoorden op wat het moment vraagt. niets meer en niets mindsr. En heeft totaal niets te maken met schuld. Warme groet Jeltje

strijden met kanker afsluiting.

Een andere vrouw die zich tot in het diepst van haar hart geopend had voor haar genezing zei: "Hoe kan ik nu mijn kanker met het zwaard in de hand te lijf gaan terwijl ik me op hetzelfde moment probeer open te stellen voor al die dingen in mijn leven die ik nog niet opgelost heb en die belichaamd zijn in die tumor. Het lijkt me eerder dat ik niet meer agressie moet ontwikkelen maar liefde ten einde deze tumor te kunnen laten verdwijnen." Een volgende patiënt vertelde me dat toen ze op een dag aan het mediteren was over de agressie die wellicht haar kanker zou kunnen vernietigen door krachtige energiebundels te sturen om haar tumoren weg te branden, ze een stem in haar hart hoorde zeggen: "Waarom maak je kankercellen dood, waarom maak je überhaupt iets dood?" En ik zag in dat wat nodig was was het brengen van liefde en energie naar dat gebied, de wortel aan te vatten in plaats van de symptomen, de tumoren, te behandelen. En vanaf dat moment vormde zij gevoelens van liefde en zachtmoedigheid, een gouden licht, om de kanker te doen terugvloeien naar de onophoudelijke stroom der dingen, waar aan niets wordt vastgehouden en niets welke genezing dan ook in de weg staat. Stephen Levine

warme groet Jeltje

strijden met kanker 1

Ik was een poosje bij een kankerpatiënt die met een van de tegenwoordig populaire alternatieve genezingsmethoden aan de slag was gegaan die de patiënt leren zoveel mogelijk agressieve voorstellingen te produceren en samen te bundelen ten einde het immuunsysteem te activeren en te stimuleren de kanker 'op te schrokken'. De gedachte hierachter is dat kanker het resultaat is van het ontkennen van bepaalde gebeurtenissen en ervaringen die onderdrukt werden en waarvoor verantwoording moet worden genomen. De kanker bestaat dus eigenlijk uit 'gestolde' lang gekoesterde wrokgevoelens, angsten en twijfels. Maar, zei ze, omdat de methode haar niet leerde hoe zij die woede kon loslaten en nader kon onderzoeken om zo gebruik te kunnen maken van de energie ervan, was die er in eerste instantie op gericht om 'de kanker kwijt te raken' en de kanker te 'overwinnen', wat haar het gevoel gaf dat zij, om het ironisch te zeggen, niet werkelijk de verantwoordelijkheid voor de kanker op zich nam. En dat deze agressie het proces van ontkenning dat de kanker waarschijnlijk veroorzaakt had juist alleen maar versterkte. "Het is alleen maar het nog verder van me weg duwen van een deel van mezelf." Of zoals een andere kankerpatiënt het omschreef, na zich geopend te hebben voor de ziekte en iedere voorspelling omtrent de tijd dat ze nog te leven zou hebben geloochenstraft had: "Ik weet waaruit mijn kanker bestaat. Hij bestaat uit de schilderijen die ik niet geschilderd heb, de beeldhouwwerken die ik niet gemaakt heb, de geliefden die ik niet liefgehad heb. Mijn kanker is in die zin prachtig. Het is gewoon verkeerd gerichte creatieve energie, energie die zich binnenwaarts heeft gekeerd en geblokkeerd is in een te nauwe ruimte in plaats van naar buiten de wereld in te stromen." Stephen Levine

Warme groet Jeltje

de wil om te leven

Een ander die ook bezig was met het onderzoeksproces - hoe het mogelijk was dat genezing niet de mogelijkheid van zijn dood uitsloot, wat het precies binnenin hem was wat zich vastklampte aan het leven en genezing bemoeilijkte en sterven onmogelijk maakte - zei dat hoewel hij het zelf vreemd vond klinken, hij het gevoel had dat wat hij beschouwde als 'de wil om te leven' juist veel verwarring en frustratie opleverde. "Hoe ga je om met de innerlijke drijfveer om in het lichaam te blijven zelfs terwijl het lichaam stervende is? Is het niet 'de wil om te leven' die juist ons eigenbelang motiveert en versterkt, ons streven om er alles uit te halen wat er in ons zit? Is het niet 'de wil om te leven' die de basis vormt van ons verlangen om iemand te zijn en de geblokkeerde energie vormt die ziekte veroorzaakt? Is het op een bevreemdende manier niet juist de wil om te leven die ons doodt?" Is het mogelijk dat het eigenbelang van 'de wil om te leven' een tegenwicht kent in wat sommigen een 'heimwee naar God' noemen, een hunkering naar de waarheid? Als je je verschanst achter de wil om te leven, vind je daar dan evenveel baat bij als degene die voortgedreven wordt door een 'heimwee naar de waarheid'? Welke van beide eigenschappen maakt het leven betekenisvol en opent de deur tot deelhebben aan het mysterie en het wonder van het zijn? De wil om te leven loslaten betekent niet dat je daarmee automatisch een wil om te sterven schept. Beide weerspiegelen een eenzijdige gerichtheid op het lichaam, een misplaatste identificatie met het lichaam. Zolang als de dood de vijand is, is het leven een strijd. Het leven versplintert zich in hemel en hel. De geest continueert de onophoudelijke maalstroom van angst en spanningen die ironischerwijs juist ziekte veroorzaken. Stephen Levine

(gelieve eerst even 'de twee mannen te lezen') Warme groet Jeltje

twee mannen

Ik heb gevallen meegemaakt waarbij twee personen van ongeveer dezelfde leeftijd en achtergrond dezelfde diagnose was gesteld, alsmede dezelfde prognose. De een ging zijn ziekte te lijf via methoden die al zijn agressieve vermogen groepeerden ten einde de ziekte te overwinnen, methoden die hem sterkten in de overtuiging dat hij het slachtoffer was, en dat ziekte een onnatuurlijke inbreuk vormt. Hij werd van dag tot dag gespannener en banger, en klampte zich vast aan het leven. Op dagen waarop de ziektesymptomen minder op de voorgrond traden voelde hij zich 'opgewekt' en 'fantastisch'. Op andere dagen 'depressief' en 'verschrikkelijk'. Je kon zien hoe zijn zelfwaardering afhankelijk was van de mate waarin hij er in slaagde zichzelf te genezen. Wanneer de symptomen duidelijker op de voorgrond traden slonk zijn zelfwaardering navenant en keerde de agressie die hij voortdurend cultiveerde zich naar binnen in de vorm van afkeer van zichzelf en gevoelens van schuld. De ander herkende de ziekte als boodschap dat er werk aan de winkel was. Hij trachtte een nieuwe harmonie tot stand te brengen, hart en geest in balans te brengen, en de kwaliteit van zijn leven te verbeteren door onevenwichtigheden weer in evenwicht te brengen. In plaats van al zijn energie te gebruiken om het leven zo lang mogelijk te rekken dook hij dieper in wat het leven zo rijk en waardevol om te leven maakt. Toen de eerste man het gevoel kreeg dat genezing uitbleef, had hij het gevoel of alles nu verloren was; voor de tweede man was er echter genoeg ruimte zowel voor het leven als voor de dood. Hij was bezig met het onderzoeken van het leven in plaats van het leven te bevechten. Hij zag uiteraard het waardevolle van een eventuele genezing maar had ook oog voor de herkenning dat een bewust binnengaan van de dood ook zijn waarde had. Zijn ervaring van het leven verdiepte zich, hij raakte aan de levende waarheid. Hij vocht niet om in leven te blijven, hij vervloekte zijn ziekte niet; hij onderzocht: 'Wat is ziekte? Wie is er eigenlijk ziek?' Stephen Levine

Warme groet Jeltje

algehele genezing afsluiting.

Omdat de waarde van fysieke genezing voor mij boven elke twijfel verheven is, denk ik niet dat het nodig is dat ik dat hier nogmaals onderschrijf; wel wil ik een zeker tegenwicht bieden aan de misvattingen die er bestaan over de natuurlijke vorm van genezing vervat in de dood. De dood is niet de vijand. De 'vijand' is onwetendheid en liefdeloosheid. Omdat we ons identificeren met de inhouden van het bewustzijn stellen we zelden ons vertrouwen in de uitgestrektheid van het hart. Misschien is een groot deel van onze ziekten het resultaat van ons wantrouwen tov onze ware natuur, de bron waaraan wij allen deelhebben; van de disharmonie die optreedt wanneer wij terugkrabbelen voor de waarheid. Voor velen is een ziekte wellicht de aanleiding ertoe dat ze voor de eerste keer tot een vorm van inkeer komen, de enige ervaring die hen ertoe kan brengen werkelijke aandacht aan zichzelf te schenken, de samenhang van lichaam en geest te onderzoeken, en een besef te ontwikkelen van de mogelijkheid van 'heelwording'. Voor velen zou je hun ziekte een zegen kunnen noemen, omdat het hen met henzelf in contact brengt op een manier die alle door vallen en opstaan gekenmerkte pogingen van een heel leven om een bepaald zelfbeeld in stand te houden nooit tot stand hebben kunnen brengen. Het dwingt tot een beoordeling van hetgeen ons probeert af te schermen van het werkelijke leven. Sommigen hebben me verteld dat zij al hun leven lang op zoek waren naar een leraar of een lering die hen de weg zou wijzen naar een 'completer' leven en dat dat tenslotte hun ziekte bleek te zijn, dat het de kanker was die hun leraar werd, de spiegel van de waarheid. Voor velen opent juist ziekte de weg terug naar het leven. Stephen Levine

warme groet Jeltje

Ontmoeting met mijn vader

Ontmoeting met mijn vader Ook ’s nachts, als we slapen kunnen we onze dierbaren ontmoeten. Wel is de geestelijke band van belang, zo ook het open staan voor elkaar. Immers elke nacht, wanneer we slapen, treden we uit ons lichaam en gaan de geestelijke wereld in. Ons lichaam blijft op bed liggen en, grofweg gezegd, onze ziel of ons ego treed, samen met de geest , die andere, geestelijke wereld binnen. Laten we eerst eens kijken wat dat precies inhoud. Ons fysiek lichaam blijft samen met ons etherisch lichaam op bed liggen. Ons astraal lichaam en ons hogere IK( of de Geest in ons, of: de Christus in ons) verlaten die beide lichamen, die op bed achter blijven, om de geestelijke wereld binnen te gaan. Of we ons dat nu bewust zijn of niet, elke nacht maken wij een dergelijke uittreding mee. Elke nacht laten we ons fysieke lichaam, gehuld in het etherische lichaam, achter op bed. Meestal zijn we ons dit niet bewust. We mogen dan ook logischerwijze vaststellen dat we, of we ons dat nu bewust zijn of niet, in vier werelden tegelijk leven. Meestal zijn we ons niet bewust en hebben het gevoel, dat we alleen maar met de aarde zijn verbonden en alleen met de aarde iets te maken hebben. Maar die beperkte gedachte is het gevolg van het feit, dat we ons die andere verbindingen niet bewust gemaakt hebben. En het is nu juist de opgave van een ingewijde om zich die verbindingen wel bewust te maken, en dus om te leren vol bewust in vier werelden tegelijk te leven. Tijdens, zo blijkt dus nu, mijn slaap, heb ik mijn vader mogen ontmoeten, waar ik dan ook zeer dankbaar voor ben. Wil u daar iets over vertellen. Ik zag een man zitten midden in een prachtig landschap, kleuren waren helderder dan hier. Hij zat op een heuveltje en was gekleed in een lang wit gewaad tot aan de enkels en om zijn middel een sierlijk soort stuk touw, (heb er even geen andere beschrijving voor) En met een stralende glimlach zat hij daar., met een open geslagen boek op schoot. In mijn gevoel wist ik direct dat hij het was, hoewel hij er veel jonger uitzag, ook stralender. En voelde me dan ook blij en volkomen op mijn gemak. Warmte en liefdevolle gedachten gingen over en weer.( terwijl ik dit schrijf, schiet ik weer vol, de zachtheid en tederheid die je voelt) Zielen kunnen via gedachten en gevoelens rechtstreeks met elkaar communiceren, je zou het kunnen vergelijken met een lichtstraaltje, alles is immers energie. Zo ook gedachten en gevoelens. Je weet dan ook direct wat de andere ziel wil duidelijk maken, de gedachte valt meteen in. En de vraag wordt direct beantwoord. Hier op aarde is dit zelden mogelijk, immers ons lichaam is een obstakel, zo ook de zuiverheid van het hart. (en dat is maar goed ook) Wat te denken als je iemand dood zou wensen? Alles is daar zichtbaar, niets kan verborgen blijven. Ik vroeg in gedachten wat of dit moest voorstellen, dit gaat bijzonder snel dus, met direct het antwoord, spreken zonder woorden noem ik het. Dan merk je hoe beperkt we hier zijn. (maar dat heeft ook een reden) Hij zei me dat het levensboek geopend werd. Het antwoord was voldoende, een boodschap voor mij. Spraakverwarring is dan ook niet meer mogelijk, de energie die een ziel laat zien, of mee resoneert wordt dieret weergegeven, in helderheid en kleur. Wat me opviel, en me ook heel aangenaam voor kwam, was het licht, zacht en roomwit, zonder enige schaduw. En constant aanwezig. Wat wellicht komt doordat alles licht uitstraalt. Dit is de taal van het Licht, Liefde van hart tot hart. Het is moeilijk onder woorden te brengen, dit is zo beperkt. maar ik hoop het zo een beetje duidelijk te hebben omschreven.

Warme groet Jeltje

algehele genezing 1

Vaak wordt mij de vraag gesteld: "Hoe weet je dat het moment gekomen is om het genezen te beëindigen en over te stappen op voorbereiding op de dood?" Een dergelijke vraag weerspiegelt een slechts gedeeltelijk begrip van de situatie. In werkelijkheid betreffen het doen openstellen voor genezing en de voorbereiding op de dood één en hetzelfde proces. Wanneer we een onderscheid zouden maken tussen deze beide, dan zouden we vergeten dat het beide aspecten zijn van één zaak. Het heeft allemaal te maken met de manier waarop we het leven benaderen. Wanneer we onze ziektesymptomen niet beschouwen als boodschappers van de manier waarop wij het leven benaderen, dan zal iedere poging tot genezing die geen oog heeft voor de lering die in deze ziektesymptomen is vervat een veel fundamenteler aspect van het menselijk bestaan vermorzelen. Is een genezing die alleen betrekking heeft op het lichamelijke werkelijk de genezing die onze voorkeur verdient? Aan de andere kant is verwelkoming van de dood als vluchtroute evenzeer een verwerping van het leven, waarbij dezelfde veronderstelde verschillen tussen leven en dood zullen opduiken. In geen van beide gevallen hebben we de moed om op onderzoek uit te gaan in het domein van het ongedifferentieerde zijn waaraan alle genezing en wijsheid ontspringt. Ik heb mensen gekend die zich met hand en tand verzetten tegen hun ziekte en bij wie pas toen ze zich gingen voorbereiden op de dood hun hart en geest in evenwicht kwamen en er vervolgens ook lichamelijke genezing optrad. Stephen Levine

warme groet Jeltje

genezen en sterven. afsluiting.

Door zelf in balans te zijn schep je de mogelijkheid voor het herwinnen van evenwicht. Vele genezers hebben me gezegd: "Ik weet dat God het genezende werk doet, ik ben alleen maar een stand-in." Dat is de ruimte waarin genezing zich kan manifesteren. De voorwaarde bij uitstek voor genezing is liefde. Intuïtief gebruikt de genezer dat waarvan hij voelt dat het het meest behulpzaam zal zijn, maar zijn energie is niet afkomstig uit de geest. Zijn energie komt uit de openheid van zijn hart. Hij heeft besef van iets dat de lichamelijke grenzen overschrijdt. Hij gaat naar de bron waaruit alle genezing ontspringt en probeert niet met zijn bewustzijn iets te ondernemen wat een beletsel zou kunnen vormen voor de volgende volmaakte stap. Hij plaatst geen vraagtekens bij het universum. Bij veel genezers is het inderdaad het zich vasthechten aan 'iemand' die genezen moet worden, aan resultaten, dat de diepte en het bereik van de genezing inperkt. In de Tibetaanse traditie wordt bv aan degenen die verkozen hebben hun energieën aan te wenden ten bate van anderen, als eerste onderdeel van hun vorming tot genezer, geleerd om zich tot in hun diepste wezen te openen voor de dood. In de eerste twee of drie jaar van hun opleiding werken zij met stervenden zodat ze vertrouwd raken met iedere mogelijkheid. Hen wordt geleerd niets uit te sluiten als het gaat om de inherente volmaaktheid van de dingen. Zowel leven als dood worden beschouwd als de volmaakte uitdrukking van het zijn, elk op diens eigen, specifieke moment. De waarachtige genezer richt zich op de wortel van het bestaan zelf. Stephen Levine

Warm groet jeltje

genezen en sterven 3

In mijn contacten met uiteenlopende genezers - verpleegsters, artsen, kruidengenezers, acupuncturisten, lichaamstherapeuten en vele anderen - bespeurde ik soms dat de betrokken arts of therapeut er, soms meer, soms minder, toe neigde te denken dat hij of zij het was die de genezing voltrok. Misschien is het juist wel een dergelijke bewustzijnsstaat van trots en 'gescheidenheid' die de grootste obstructie vormt in de pijpleiding voor de altijd in het universum voorhanden zijnde genezende krachten. Hoe groter het besef van gescheidenheid, van 'iemand die iets doet', des te groter is de gehechtheid aan resultaten. Zulke genezers scheppen geen ruimte voor genezing, zij schreeuwen erom. In de aanwezigheid van een dergelijk persoonlijk overwicht sluit het hart zich echter af, en worden de voorwaarden voor harmonie afgebroken. In de overgave aan de werkelijkheid die wij allen delen ligt de mogelijkheid vervat om de wezenlijke harmonie van het in leven zijn beschikbaar te stellen aan een ander mens. Alles wat het gevoel van 'genezen te zijn' als persoonlijkheid, als individu gescheiden van het universum, versterkt, versterkt de scheiding van hart en geest, terwijl het de angst voor de dood doet toenemen en de disharmonie welke aanleiding geeft tot ergere ziekte eens te meer bevestigt. Stephen Levine

Warme groet Jeltje

genezen en sterven 2

Het lijkt dat het in evenwicht brengen van hart en geest ofwel de ziekte uit h et lichaam verdrijft ofwel, in sommige gevallen, de betrokkene tot harmonie brengt buiten het lichaam. In elk van beide gevallen is er sprake van genezing. Wanneer je je niet langer vastklampt aan vooropgestelde ideeën over gewenste resultaten, is er geen grond meer voor het optreden van welke 'onevenwichtigheden' dan ook. Zoals mijn vriendin een keer met laconieke humor opmerkte: 'Overleven wordt hogelijk overschat.' Wanneer het de prioriteit van de genezer wordt dat de betrokkene tot een directe ervaring van zijn oorspronkelijk wezen en natuur komt, dan wordt het genezingsproces tot een lens die alle mogelijkheden van dat ogenblik doet samenballen. Wanneer de eerste prioriteit echter is om mensen te veranderen, hen te 'genezen', en iets van hen af te nemen, dan kan hoogstens verwacht worden dat het lichaam wat aan kracht herwint; de zwakte in de geest, dwz het vasthouden aan allerlei vooropgestelde ideeën die altijd als een schaduw over het hart lagen, is op geen enkele wijze aangesproken. Zolang we over 'genezen' denken als tegengesteld aan 'sterven', zal er verwarring blijven bestaan. Zolang we het leven van de dood scheiden, scheiden we onze geest van ons hart en zullen we altijd iets te beschermen hebben, iets hebben om te worden, kortom een volgende reden voor onevenwichtigheid en ziekte. Wanneer onze houding tegenover genezen evenwichtig is, is onze houding tegenover de dood dat ook. Zoals mijn vriendin zei nadat ze de dertig nieuwe tumoren had ontdekt: "De genezing heeft gewerkt. Ik zie nu dat voor mij de werkelijke genezing bestaat uit het in liefde en vol bewustzijn openstaan voor wat er het volgende ogenblik zal gebeuren. Dat is het enige wat me te doen staat: luisteren, open staan, en eenvoudigweg aanwezig zijn. Stephen Levine

Warme groet Jeltje

genezen en sterven 1

De balans van lichaam en geest weerspiegelt zich in het lichaam. Wanneer er geen harmonie bestaat tussen ons hart en onze geest kunnen we ziek worden. Wanneer geest en hart weer in balans komen, noemen we dat genezen. Iemand bij wie deze onderlinge harmonie weer hersteld is, is genezen. Vaak echter hebben we al vooropgestelde ideeën over genezing. Onze vaststaande ideeën over wat gezondheid en gezond is vormen vaak een blokkade voor een fundamenteler inzicht in de betekenis van ziekte en genezing. Genezing, 'heelwording' in diepste zijn lijken een dimensie te bevatten die verder gaat dan de fysieke ervaring van ziekte, de oorzaken ervan, en 'iemand' die die ziekte heeft. Een vrouw die ik goed kende had alles gedaan om haar kanker te overwinnen. Na maanden van meditatie en psychologische haarkloverij leek de ziekte uit haar lichaam te zijn verdwenen. Een paar maanden lang voelde ze zich sterk, gezond en geestelijk helder en in balans. Op zekere dag, tijdens een meditatie, 'voelde' ze echter dat de kanker weer was teruggekeerd in haar lichaam. Onderzoek bevestigde haar vermoeden. Meteen werd een 'genezende cirkel' georganiseerd. Verschillende befaamde holistische en Indiaanse genezers kwamen bijeen in haar huis en vormden een zwijgende cirkel om haar heen. Gedurende meer dan een uur lieten zij energie vanuit hun eigen lichaam in het lichaam van de vrouw stromen. Later vertelde iemand me dat de energie bijna tastbaar aanwezig was in die kamer. Een week later bleken er dertig nieuwe uitzaaiingen in haar lichaam te zijn. Zij zei dat de genezing gewerkt had. Zij had het gevoel alsof de volgende stap in haar evolutie was gezet. Zij bereidde zich op de dood voor door open te blijven staan voor het leven. Stephen Levine

warme groet Jeltje