Wij als ouders, die in onze relaties zozeer op onszelf gericht zijn, vergeten soms dat de bezorgdheid voor het welzijn van dierbaren niet iets is dat tot één kant beperkt blijft. We vergeten hoezeer kinderen aan ons gehecht zijn, hoe zij zich inspannen voor ons welbevinden. Hoewel ze van tijd tot tijd ruzie maken of niet doen wat wij van hen vragen, zijn zij in wezen zeer bekommerd om het geluk van hun ouders.
Ik heb kinderen zien sterven vanuit een aanvaarding van hun dood (hoewel ze de fysieke pijn uiteraard niet gewenst hadden); hun grootste probleem was in feite hun verwarring over het ongemak en de spanningen die zij hun ouders bezorgden. Ik heb kinderen zich zien vastklampen aan hun lichaam en zien vechten om in leven te blijven, niet zozeer voor zichzelf, maar om het verdriet van hun ouders te verminderen.
Een vriendin van mij, nu in de dertig, vertelde mij hoe ze als tienjarig meisje op de intensive care van de kinderafdeling lag om een open-hartoperatie te ondergaan. "Alle kinderen wisten precies waar ze aan toe waren. Maar iedereen was verder opgewekt. Er was weinig angst. Er werden zelfs grappen gemaakt. Behalve wanneer de ouders op bezoek kwamen, dan kreeg iedereen het zwaar benauwd. Daar leed iedereen onder. Op zo'n moment wist iedereen dan zeker dat hij of zij zou dood gaan."
Stephen Levine
Geen opmerkingen:
Een reactie posten