Gedurende de laatste acht maanden had Sara verschillende behandelingen ondergaan in het ziekenhuis. Ik merkte op dat ze in mijn aanwezigheid redelijk kalm was, en rustig in haar bedje lag; ze leek er zelfs 'introspectief' bij te liggen. Zodra haar ouders echter het vertrek betraden, werd Sara opgewonden en humeurig. Waarop de ouders, na deze onrust te hebben waargenomen, zich terugtrokken in de koffiekamer van het ziekenhuis met nog groter pijn in hun hart.
"O, mijn kind is zo overstuur door wat er allemaal gebeurt." Omdat zij hun kind nooit zagen zoals het was als zij niet aanwezig waren, zagen zij alleen de reflectie van hun eigen gevoelens bij hun kind. Ze zagen nooit hoezeer alles wat het kind zelf betreft in orde was.
Toen ik later met de ouders sprak, voelde je de atmosfeer van conflict en woede tussen hen beiden.
Toen we wat meer tijd samen doorbrachten, begonnen zij te zien dat, hoewel wat Sara io dit moment doormaakte voor iedereen pijnlijk was, het toch niet iets onnatuurlijks was. Het was een gegeven dat ze niet konden wegpoetsen. Ze hadden nu de keuze tussen een zich verder terugtrekken in angst en woede, en daarbij de pijn voor alle betrokkenen nog groter te maken, of zich met hun hele hart open te stellen voor wat er ging gebeuren, vanuit een liefdevolle, hulpvaardige instelling en de bereidheid hun verdriet met elkaar te delen en de scheiding die dergelijke ingrijpende emoties vaak teweegbrengen, te overwinnen.
Ze zagen dat het niet iets was wat alleen henzelf betrof, dat het zeker niet in de laatste plaats iets was wat Sara zelf betrof. Ze zagen dat er een mogelijkheid was om hun ervaringen te delen, een mogelijkheid die ze nog nooit benut hadden.
Stephen Levine
Geen opmerkingen:
Een reactie posten