Heel veel mensen zeggen dat het niet alleen de pijn in hun lichaam
was die ze niet begrepen, maar ook de angst, de verveling, de
rusteloosheid, de twijfel aan zichzelf, de woede waaraan ze nooit hadden
toegegeven, waar ze nooit op waren in gegaan.
Dat ze zichzelf in het
leven nooit volledig waren tegengekomen, dat ze zich nooit hadden
beziggehouden met de dood, omdat ze altijd waren aangemoedigd om zich
verre te houden van dingen die niet zo leuk waren. Datgene wat niet leuk
was was altijd opgetreden als een soort gevangenisbewaker.
Van een groot aantal mensen hoorden we dat het feit dat ze zich nu
eindelijk hadden opengesteld voor hun pijn hun de gelegenheid had
geboden om zich open te stellen voor de dingen die het hun in het leven
zo moeilijk hadden gemaakt. Dat ze daardoor waren gaan begrijpen wat
woede, wat angst is, wat het leven zelf zou kunnen zijn.
Het leven
gaat open als wij gaan onderkennen hoezeer wij ons ertegen verzetten. Al
lijdt het lichaam nog zo'n pijn, de angst van de geest veroorzaakt nog
veel meer ongemak. Maar je kunt bevriend raken met je pijn, je kunt haar
zo zacht mogelijk tegemoettreden, je kunt haar onderzoeken voor wat zij
is.
Stephen Levine
Warme groet Jeltje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten