sara afsluiting

Het scheidingspercentage bij ouders waarvan het enige kind sterft is extreem hoog. Misschien wel omdat zij hun verdriet niet samen delen, niet openstaan voor wat zich afspeelt en op de een of andere manier ook elkaar niet toestaan hun hart werkelijk te openen en dat kind binnenin zichzelf te voelen.
Ouders moeten elkaar aanmoedigen om open te staan voor hun pijn en verdriet, die te erkennen, en toestaan dat hun hart opengescheurd wordt en daarmee kwetsbaar en toegankelijk voor de waarheid blijft. De dood van een kind biedt ook een mogelijkheid om in de meest diepe zin dingen te delen, een mogelijkheid tot wederzijds begrip, liefde en zorgzaamheid.
Uiteindelijk bleken de ouders van Sara zo aan het einde van hun latijn te zijn dat ze tot alles bereid werden, zelfs tot zich open te stellen voor hun angst en hun projecties. En in de weken daarna leek Sara tot rust te komen en minder last te hebben van lichamelijk ongemak. De liefde die haar ouders nu met haar konden delen maakte het haar mogelijk een nieuw evenwicht te vinden, en te sterven in duidelijk waarneembare vrede met haar situatie.
Je ervan bewust worden dat de betrokkenheid wederzijds is, en dat ook kinderen hun dierbaren willen beschermen, betekent niet dat de ouders hun emoties achter een masker zouden moeten verbergen om hun zieke kind niet van streek te maken, maar juist dat je alle grenzen, alle scheidslijnen moet loslaten, openlijk en vanuit een liefdevolle instelling deel hebt aan de pijn, en samen ervaart wat er zich elk ogenblik ook maar aandient. De brug tussen het bekende en het onbekende is altijd liefde.


Stephen Levine

Warme groet Jeltje