Eenzaamheid en All-een Zijn.

Het gaat er om dat we ons leeg maken, dat wij ons met de wereld verstaan met een tegelijk lege geest en open hart en ons daarmee voegen in de stroom van wat gegeven is, zonder dat er sprake is van 'iemand' die zich verze tegen de natuurlijke stroom der dingen. Dat wij tot waarachtige zelfverwerkelijking komen door de wereld niet langer te willen beheersen. Zodra onze geconditioneerdheid om 'iemand' te willen zijn de overhand krijgt, ervaren we in ons hart een gevoel van pijn. Een gevoel van eenzaamheid. De eenzaamheid van onze gescheidenheid. Ons vervreemd zijn van het universele, het alomtegenwoordige. Wanneer we echter even rustig de tijd nemen om deze eenzaamheid te observereren, dan valt deze 'persoonlijke' eenzaamheid uiteen in een andere 'eenzaamheid', een eenzaamheid die in diepste wezen niet eenzaam is maar eerder een erkenning van het gegeven dat ieder van ons alleen is en tegelijk deel heeft aan het Ene. Het is de grote stilte van het 'eenzame' universum in de onmetelijke ruimte. Het kent een inheren aspect van heelheid. Om de intense eenzaamheid van onze persoonlijke isolatie te veranderen in een 'eenzaamheid bij God' moeten we echter iedere beheersing loslaten en afzien van het voortdurend herscheppen van een verondersteld 'zelf'. We moeten afstand doen van ons speciaal zijn, van onze competitiedrang, ons op vergelijking ingesteld bewustzijn. Stephen Levine

Warme groet Jeltje