bewustzijn en Bewustzijn 4

We lijken overspoeld te worden door duisternis, nu we niet langer iemand hoeven te zijn, nu we niet langer meer zeker zijn van de wereld of zelfs van ons eigen bestaan. Gelijk de donkere nacht van de ziel van Johannes van het Kruis. We beven in de stilte na het loslaten van het verleden, terwijl de toekomst zich nog niet aandient. Het doet me denken aan kinderen die op een klimrek op een speelplaats zich van de ene rekstok naar de andere slingeren. Je kunt aan de manier waarop ze zich met gemak van het ene naar het andere punt slingeren zien hoe gemakkelijk zij het laatste steunpunt kunnen loslaten en hoezeer zij al van tevoren het volgende vertrouwen. Het lijkt allemaal vanzelf te gaan. Maar wanneer je dan een begeleidende ouder diezelfde oefening ook ziet uitvoeren merk je meteen dat het hen veel minder gemakkelijk afgaat. Zij laten het voorgaande rustpunt pas los als ze er zeker van zijn dat ze vaste greep hebben op de volgende rekstok. Zij vertrouwen niet bij voorbaat op het volgende wat zich zal aandienen. Maar we moeten de voorafgaande fase loslaten voor we verder kunnen gaan naar de volgende. We moeten onszelf toestaan grenzeloos onzeker te zijn ten einde de waarheid te kennen. Wanneer we echter naar veiligheid grijpen, ons vastklampen aan een wensbeeld van soliditeit en zekerheid, dan zullen we niet verder dan dat komen. Stephen Levine

warme groet jeltje