In een kamer lag een vrouw van wie het lichaam al duidelijk was aangetast door kanker, met al haar diamanten ringen aan haar verschrompelde vingers vastgeplakt. Op het nachtkastje foto's van haar kinderen, gekleed in de ceremoniële kleding die ze droegen tijdens hun afstuderen. "Hij is jurist, zij is natuurkundige". Met lipstick had ze een fel-rode mond getekend waar nog slechts dunne lippen restten. Ze droeg een pruik om haar kale hoofd, het resultaat van herhaalde bestraling, te bedekken.
Zij was in haar leven een 'steunpilaar van de maatschappij' geweest, een prototype van iemand die zo opgeslokt was door haar vele activiteiten dat ze zichzelf nauwelijks de ruimte had gegund om adem te halen, laat staan om te sterven.
Wanneer haar kinderen op bezoek kwamen, schikte ze haar pruik in de juiste positie en bracht ze nog een extra laag cosmetica aan. Toen haar gevraagd werd waarom ze haar gevoelens niet wilde delen, zei ze: "Oh, dat heb ik nooit gedaan". Nog steeds bewaarde ze een 'stiff upper lip'en hield ze haar hart voor zichzelf gesloten. De pretentie in die kamer hield haar onderworpen aan de dood.
Stephen Levine
Geen opmerkingen:
Een reactie posten