alonzo afsluiting

En ik begon, zonder een woord te zeggen, vanuit mijn hart met hem te spreken. In mijn hart sprak ik tegen hem met alle liefde die ik bezat: " Weet je Alonzo, het is prima dat je doodgaat. Je doet er niets verkeerds mee. Je bevindt je nu wel in deze hachelijke situatie waarin je aan degenen in je directe omgeving niet kunt bekennen wat je nodig hebt of wat je wilt. Je beschermt hen tot aan het einde. Maar het is ok om te sterven. Het is prima. Op dit moment is dat het juiste om te doen. Stel je open voor jezelf. Heb mededogen voor deze door verwarring geplaagde Alonzo, die hier in zijn ziekbed ligt. Maak je niet langer bezorgd dat je niet alles overal tegen kunt beschermen. Dit is jouw ogenblik. Vertrouw jezelf. Vertrouw de dood. Je hoeft niemand te beschermen. Je hoeft alleen maar los te laten waardoor je klem blijft zitten. Stel jezelf open voor de immensheid van jouw onderliggende natuur. Laat alles los. Geef jezelf de ruimte om te sterven. Je hoeft niet langer Alonzo te zijn. Je hoeft niet langer een zoon te zijn. Je hoeft niet langer iemand te zijn over wiens eigendommen nu gekibbeld wordt. Laat jezelf het open hart van Jezus binnengaan. Je hoeft nergens bang voor te zijn. Het is allemaal ok." En door het woud van ruziënde mensen om zijn bed heen ontmoetten Alonzo's blauwe ogen de mijne en er blonk een twinkeling van herkenning van ons woordloos contact van hart tot hart in door. Geen van deze woorden had hardop uitgesproken kunnen worden. Dat zou een gegil van de familieleden veroorzaakt hebben dat in het hele ziekenhuis hoorbaar zou zijn geweest. Onze ogen bleven echter contact onderhouden en ik zag dat hij begrepen had dat alles ok was. Niet in woorden, maar het gevoel in mijn hart werd op deze wijze overgebracht. Het lijkt erop dat mensen die ernstig ziek zijn op de een of andere manier veel gevoeliger zijn voor dit soort zaken. Een enkele keer richtte hij zich tot zijn zuster met de woorden: "Weet je, het is heel anders als hij (met zijn vinger naar mij wijzend) in de kamer is." Omdat dat de enige ogenblikken waren waarop er iets van aanvaarding was van wat hij doormaakte. Later vertelde hij dat hij als ik 'daar zo rustig in m'n hoekje zat' hij een gevoel van openheid tegenover zijn hachelijke situatie ervoer. Stephen Levine warme groet Jeltje