Alonzo 1

In een volgende kamer lag de eenenzestigjarige Alonzo op zijn sterfbed; hij had maagkanker. Zijn hele leven lang had hij geprobeerd te doen 'wat goed was voor de familie'. Twintig jaar eerder was hij verliefd geworden op een gescheiden vrouw, Marilyn. Maar vanwege zijn gecompliceerde katholiek-Italiaanse achtergrond was het niet mogelijk geweest om met haar te trouwen, hoewel hij een blijvende relatie met haar had onderhouden tot haar dood, nu een jaar geleden. Zijn vader en zijn zusters en broers hadden het bestaan van haar nooit erkend en hadden altijd over haar gesproken als 'die vrouw'.
Hij had in zijn leven van veel dingen afgezien ten einde 'zijn familie te beschermen'. En nu, met naast zijn bed zijn negentig-jaar-oude vader die verklaarde: "Mijn jongen kan niet sterven, mijn jongen zal niet doodgaan", probeerde hij nog steeds de rol van modelzoon te vervullen.
Hij probeerde zijn vader tegen de dood te beschermen. "Het is ok, ik zal niet doodgaan". Maar hij was wel bezig te sterven. Zijn zuster en een van zijn broers waren in een discussie gewikkeld over het eventueel ongeldig laten verklaren van zijn testament zodat geen stuiver van zijn kapitaal naar de dertigjarige getrouwde dochter van Marilyn zou gaan om wie hij veel gaf. Hij lag daar, luisterde naar dat alles en zei geen woord, en probeerde niet dood te gaan om de familie geen last te bezorgen.
Ik zat in een hoekje en keek naar dit buitengewone melodrama van mensen die ruzie maakten en weigerden zijn aanstaande dood te erkennen. En ik begon, zonder een woord te zeggen, vanuit mijn hart met hem te spreken.

Stephen Levine 

meerdere malen heb ik ook mogen doen en beleven, heel bijzonder, maar zo waardevol.
Warme groet Jeltje